ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ! ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ "ΕΠΙΘΕΣΗΣ" ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ - Ή κλήση στην αγιότητα.

Ή κλήση στην αγιότητα

«Αγίασον αυτούς»! Αυτό ζήτησε ό Ιησούς με την προσευχή Του από τον Πατέρα Του για τούς μαθητές Του, προτού κατεβεί στη Γεθσημανή, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. «Γίνεσθε ούν άγιοι, καθώς εγώ άγιος ειμί», είχε προτρέψει ό Θεός τον αρχαίο περιούσιο λαό Του.

Ό απόστολος Παύλος στις επιστολές του προς τούς Έφεσίους, τούς Φιλιππησίους και τούς Κολασσαείς απευθύνεται στους χριστιανούς λέγοντας: «Τοις αγίοις ...». Στους Κορινθίους και τούς Ρωμαίους λέει: «τοις ήγιασμένοις εν Χριστώ Ιησού, κλητοίς άγίοις . . .» (Α' Κορ. α' 2).

Ή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αγιότητα και την ασέβεια διαγράφεται καθαρά σε όλα τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Ή αγιότητα είναι το υπέρτατο χριστιανικό ιδανικό. Ή αγιότητα εμπεριέχει όλες τις χριστιανικές αρετές, και ιδιαίτερα την αγάπη, τη «βασίλισσα των αρετών». Είναι λάθος να πιστεύουμε πώς λίγοι μόνο εξαιρετικοί άνθρωποι έχουν κληθεί να γίνουν άγιοι, όπως οι άγιοι Νικόλαος, Βασίλειος, Γρηγόριος κ. ά. Στην αγιότητα καλούνται όλοι οι χριστιανοί, ό απόστολος τούς ονομάζει μάλιστα όλους αγίους. Ό χριστιανισμός δεν αναγνωρίζει καμιά κάστα, δεν ξεχωρίζει τούς ανθρώπους. Άντρες και γυναίκες, βασιλιάδες και μπαλωματήδες, συγγραφείς και καπνοδοχοκαθαριστές, όλοι τους ανήκουν στην ίδια τάξη, στην αγία αριστοκρατία του Θεού. Βέβαια, αν και όλοι οι χριστιανοί καλούνται να γίνουν άγιοι, οι κληρικοί έχουν μια ιδιαίτερη, πρωτεύουσα κλήση.

«Δει γάρ τον έπίσκοπον άνέγκλητον είναι» γράφει ό απόστολος Παύλος (Τίτ. α' 7, πρβλ. και Α' Τιμ. γ' 2) και αναφέρει όλες τις αρετές πού πρέπει να τον κοσμούν και τις κακίες από τις οποίες πρέπει να απέχει. Το ίδιο ισχύει για τούς πρεσβυτέρους και τούς διακόνους. «Ποιμάνατε το εν υμίν ποίμνιον του Θεού, έπισκοπούντες μη αναγκαστικώς, άλλ' εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως» (Α' Πέτρ. ε' 2). «Τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α' Τιμ. δ' 12). «Είρήνην διώκετε μετά πάντων και τον αγιασμό, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Έβρ. ιβ' 14).

Κάποιος μοναχός από το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, πού είχε το διακόνημα να περιποιείται τούς τάφους των αδελφών στο κοιμητήριο, μάς διηγήθηκε μια καταπληκτική ιστορία:

«Μια νύχτα, είπε, με ξύπνησαν κάτι περίεργοι και ασυνήθιστοι θόρυβοι. Κοίταξα προς το κοιμητήριο και είδα πολλούς μοναχούς να στέκονται ό καθένας μπροστά στον τάφο του. Τούς πιο πολλούς απ' αυτούς τούς γνώριζα, είχαν κοιμηθεί πρόσφατα. Όλοι τους φαίνονταν στενοχωρημένοι και αναστέναζαν βαριά.

—        Τί τρέχει, αδελφοί, τί σας συμβαίνει; τούς ρώτησα. Δεν είστε στον παράδεισο;

—        Ναι, απάντησαν όλοι με μια φωνή. Είμαστε στον παράδεισο, μα δέ βλέπουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Σας παρακαλούμε να προσευχηθείτε όλοι σας για μας, μήπως αξιωθούμε να δούμε το πρόσωπο Του!»

Μάλιστα! «. . .διώκετε. . .τον αγιασμό, ου χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον».

«Ειρήνη και πλούτος». Να ποιος είναι ό στόχος, τί επιδιώκουν οι σύγχρονες κοσμικές κοινωνίες. Αυτό όμως δεν ισχύει για τούς κληρικούς. Χωρίς αγιότητα ό Θεός δέ θα μας δώσει ούτε ειρήνη ούτε πλούτο. Και εννοούμε την αγιότητα της προσωπικής μας ζωής.

«Οργάνωση, οργάνωση!» φωνάζουν πολλοί σήμερα. Μάλιστα, ή οργάνωση είναι καλό πράγμα, αλλά απείρως καλλίτερος είναι ό θείος οργανισμός, πού είναι ή Εκκλησία του Χριστού. Κάθε οργάνωση, χωρίς την αγιότητα της προσωπικής ζωής, μοιάζει με την εικόνα τού Ναβουχοδονόσορα, πού ήταν φτιαγμένη από μέταλλο και χώμα, και θρυμματίστηκε από την πέτρα — το Χριστό.

Όλοι οι χριστιανοί καλούνται να γίνουν άγιοι, μα πρώτ' απ' όλα οι κληρικοί. Ας παρατηρήσουμε να δούμε πόσες φορές τούς άγγιξε το Άγιο Πνεύμα για να τούς δώσει Ιδιαίτερα χαρίσματα: στο χρίσμα, στη χειροτονία σε διάκονο, στη χειροτονία σε Ιερέα και τελικά στη χειροτονία σε επίσκοπο. Το να αμελεί κανείς, να περιφρονεί ή να κάνει κακή χρήση της μεγάλης αυτής αφθονίας της χάρης του Θεού δέ σημαίνει τίποτ' άλλο παρά μετατροπή του θείου μυστηρίου σε Ιεροσυλία, ανοσιούργημα. Είναι μυκτηρισμός του Αγίου Πνεύματος. Αλλά «μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται» (Γαλ. στ' 7). Αναφέρεται πώς ό Θεός είναι αγάπη και φώς, αλλά είναι και «πυρ καταναλίσκον» (Έβρ. ιβ' 29).

Κάθε κληρικός πού διαβάζει αυτά τα πράγματα δεν μπορεί παρά να τρέμει. Σκέψου τί φοβερή ευθύνη έχουν εκείνοι πού έλαβαν το Άγιο Πνεύμα τρεις ή τέσσερις φορές με την επίθεση των χειρών επάνω τους! Αυτός είναι ό λόγος πού οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας μας είναι τόσο αυστηροί ακόμα και στις παραμικρότερες αμαρτίες των επισκόπων και των ιερέων, κατά πολύ αυστηρότεροι απ' ότι είναι για τις αμαρτίες και τα παραπτώματα των λαϊκών.

Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη ό νόμος ήταν πολύ αυστηρός όταν έκρινε τούς ιερείς. 

Κι όχι μόνο τούς ιερείς, αλλά και τις οικογένειες τους. Ή σύζυγος και τα παιδιά του ιερέα έπρεπε να έχουν υποδειγματική ηθική ζωή. Παραθέτουμε μια φοβερή περιγραφή του νόμου εδώ: «και θυγάτηρ ανθρώπου Ιερέως εάν βεβηλωθή του εκπορνεύσαι, το όνομα του πατρός αυτής αυτή βέβηλοι, επί πυρός κατακαυθήσεται» (Λευϊτ. κα' 9). Όταν διαβάζει κανείς αυτό το χωρίο μένει άφωνος. Όταν δίδεται τέτοια έμφαση στην αγιότητα των ιερέων του παλαιού και πρόσκαιρου νόμου, τί να πούμε για την αγιότητα των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού;

Οι πιστοί μας είναι υπερήφανοι για την Ορθοδοξία τους, επειδή κατέχουν την ορθή πίστη. Ό Θεός θα ήθελε να είναι το ίδιο υπερήφανοι και για τούς

Ιερείς τους. Οι ευλαβείς χωρικοί στα Βαλκάνια συνηθίζουν να κάνουν την έξης προσευχή: «Θεέ μας, δώσε μας καλόν Ιερέα και καλή σοδειά!» Αν τούς ρωτήσεις γιατί ζητούν πρώτα τον καλό Ιερέα, θα σου απαντήσουν: «Επειδή ή καλή σοδειά εξαρτάται από την ευλογία του Ιερέα!» Κι όταν λένε καλό ιερέα εννοούν άγιο ιερέα, του οποίου «ολόκληρο το πνεύμα και ή ψυχή και το σώμα άμίμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου τηρηθείη» (Α' Θεσ. ε'23).

Στις μέρες μας υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις για το «τί πρέπει να κάνουν» οι ορθόδοξοι κληρικοί. Δεν υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις όμως για το «πώς πρέπει να είναι». Αν πει κανείς πώς «οι ιερείς μας πρέπει να είναι άγιοι», κανένας δέ θ' απαντήσει «όχι». Όλοι ανεξαιρέτως, σ' όλη τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της Εκκλησίας θ' απαντήσουν με προθυμία «μάλιστα!»

Ας γίνουν άγιοι οι ιερείς κι ό κόσμος θα προσκολληθεί σ' αυτούς. Ας γίνουν άγιοι οι ιερείς, και το ποίμνιο των λαϊκών θα κάνει με ενθουσιασμό τα πάντα για την Εκκλησία. Κι αν κάποιος διστάσει και δηλώσει πώς ή αγιότητα είναι ανέφικτη, θα τον ρωτήσουμε: Πώς τότε μπορούμε να γίνουμε τέλειοι σαν το Θεό; Δεν είπε ό Κύριος μας, «εσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ό πατήρ υμών ό εν τοις ουρανούς τέλειος εστίν» (Ματθ. ε' 48); Πώς μπορούμε να γίνουμε τέλειοι και όχι άγιοι; Ας το σκεφτούμε αυτό. Ας αναλογιστούμε τις δικές μας προσπάθειες και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

Ας μη χάσουμε ούτε στιγμή από τα μάτια μας τούς δύο τρόπους με τούς οποίους μπορεί κανείς σήμερα να φτάσει στην αγιότητα: Την ώρα πού οι αδελφοί συλλειτουργοί μας στις παλιές χώρες κερδίζουν την αγιότητα με το μαρτύριο, από μάς πού ζούμε στον ελεύθερο κόσμο απαιτείται να κερδίσουμε την αγιότητα με το να τηρήσουμε τούς εαυτούς μας ενώπιον του Κυρίου «ανεπίληπτους» σωματικά, ψυχικά και πνευματικά. Διαφορετικά δέ θ' αξιωθούμε να δούμε τη δόξα του Χριστού στη Βασιλεία των Ουρανών.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. ΕΚ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ