ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ ΤΟ 1967-1968 «Σήμερα έκλαψα πολύ στο ταξίδι του αδελφού μου Χαρίτωνα.»

ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ ΤΟ 1967-1968 «Σήμερα έκλαψα πολύ στο ταξίδι του αδελφού μου Χαρίτωνα.»

Σήμερα έκλαψα πολύ στο ταξίδι του αδελφού μου Χαρίτωνα. Έσβησε ορθός πάνω στο διακόνημά του. Θεέ μου, πόσο πόνο κλείνω στην καρδιά για το χωρισμό. Θα στερηθώ τη δροσιά του. Πάνω στον τάφο του, έριξα μια χούφτα χώμα ζωντανό μέσα απ' την καρδιά μου. Ήταν το χώμα πού πήρε ό Θεός στα χέρια του και μορφοποίησε τη ζωή μας. Κι είχε μέσα του αυτό το χώμα, το αισθάνομαι, την πνοή μου. Ω φίλε αγαπητέ, καλή αντάμωση στην εκπλήρωση της νοσταλγίας μας μέσα!! Μόνο πού τώρα θα σε στερηθώ κι ούτε θα μπορώ να μοιράσω με κανένα τον πόνο μου. Ήσουν τόσο τρυφερός και απλός στα αισθήματα, πού πάντα θέλω δέ θέλω, όταν ή καρδιά μου θα κουράζεται θα σε αναζητά.

Όταν σκέπτομαι τον άνθρωπο αυτό κλαίω για το χωρισμό, μα ή καρδιά μου πλημμυρίζει από ηρεμία και γαλήνη. Ό Χαρίτωνας είχε ζητήσει την αλήθεια στη Δημιουργία και ή πηγή της Δημιουργίας ήταν γι' αυτόν, ό παρατεινόμενος στους αιώνες Χριστός. Έτσι όπως πολιτευόταν, θαρρώ πώς είχε νικήσει το κράτος του πόνου μέσα απ' το δρόμο του χρέους ν' αγαπά.

Ό Χαρίτωνας διψούσε την τελείωση και είχε καταξιωμένη τη ζωή του. Ήταν, αν και πολύ νέος, ένας ώριμος καρπός. Ένας επίγειος Άγγελος πού πολιτευόταν ουράνια. Ή νεκρώσιμη ακολουθία έγινε απλά, όπως ταίριαζε στον όμορφο και απλό χαρακτήρα του. Ό παππούλης Φιλόθεος ήταν σ' όλη τη διάρκεια βυθισμένος στη σιωπή του, ενώ τα μάτια του είχαν γίνει βρύσες Δέ θα ξεχάσω τα ύστατα λόγια του παππούλη. Είχαν σπαραγμό για το χωρισμό, και ελπίδα για τη μακαριότητα του άνθρωπου του Θεού. Ή δική μου καρδιά ήταν ματωμένη. Ό λογισμός μου καθηλωμένος στο τώρα, προσπάθησε να νικήσει την αβεβαιότητα απ' ότι θεωρούσε!!

Ευθύς, και ενώ ήμουνα παραδομένος στο κράτος της θλίψης μου, ακούστηκε σαν γλυκόηχη καμπάνα μέσα μου πολύ δυνατά, ό λόγος του Θεού με το στόμα του παππούλη μου: «Ό πιστεύων εις εμέ καν άποθάνη ζήσεται». Μέσα μου γινόταν ένας σεισμός. Έκανα το σημείο του Σταύρου και μπροστά μου ήρθε ό Γολγοθάς!! Μια εικόνα αξέχαστη σε ζωντάνια και μεγαλείο!! Είδα την ερημιά του Χριστού απ' ανθρώπους και το μεγαλείο της ειρήνης Του όταν είχε περάσει ή φρικτή αγωνία!! Είδα τη νίκη του κακού ντροπιασμένη και γεμάτη μεγαλείο και φώς την ταπείνωση. Είδα στο δεξιό ληστή την ελπίδα και την τραγική απόγνωση στο πρόσωπο του αμετανόητου. Είδα την καταιγίδα πού ερχόταν για την Θεοκτονία στους Θεοκτόνους και τη γέννηση της ελπίδας γι' αυτούς πού θρηνούσαν για τον Μεγάλο Φίλο. Έτσι γεννήθηκε ή ελπίδα μου στην έξοδο ενός φίλου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ. ΑΡΧΙΜ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΖΩΚΑΡΗ.