Ή αποστολική χειροτονία
Η πρώτη χειροτονία στην ιεροσύνη αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ότι έγινε στους επτά διακόνους. 0ι χριστιανοί διάλεξαν επτά άνδρες έντιμους και ανεπίληπτους, «ους έστησαν ενώπιον των αποστόλων, και προσευξάμενοι έπέθηκαν αύτοίς τας χείρας» (Πράξ. στ' 6). Οι πιστοί τούς εξέλεξαν, αλλά οι απόστολοι τούς χειροτόνησαν.
Γράφοντας στον Τιμόθεο ό απόστολος Παύλος αναφέρει: «δι' ην αίτίαν άναμιμνήσκω σε άναζωπυρείν το χάρισμα του Θεού, ό εστίν εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου» και συνεχίζει περιγράφοντας τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: «ου γάρ εδωκεν ήμίν ό Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β' Τιμ. α' 6-7). Κι ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, αναφερόμενος στα χαρίσματα αυτά λέει: «Από μας εξαρτάται να τα εξαλείψουμε ή να τα αυξήσουμε».
Ό
Παύλος συνιστά στον Τίτο, σαν πνευματικός του πατέρας, να χειροτονήσει «κατά
πόλιν πρεσβυτέρους, ως εγώ διεταξάμην» (Τίτ. α' 5).
Για τον Παύλο και το Βαρνάβα αναφέρονται και τα παρακάτω: «χειροτονήσαντες δέ αύτοίς πρεσβυτέρους κατά εκκλησία και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω, εις όν πεπιστεύκασι» (Πράξ. ιδ' 23). Παραθέτουμε το παραπάνω χωρίο επειδή εδώ αναφέρεται και το «προσευξάμενοι μετά νηστείας», πού δείχνει πώς ή χειροτονία γινόταν με πολλή ευλάβεια, με προσοχή και με φόβο Θεού. Είναι αυτή και μια χρήσιμη προειδοποίηση προς τη γενιά μας, πού υποδέχεται με πολύ ελαφριά καρδιά και συνείδηση το μέγιστο αυτό μυστήριο. Ή προσευχή κι ή νηστεία είχαν προηγηθεί και της χειροτονίας των ίδιων των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα (βλ. Πράξ. ιγ' 3).
Το ότι είναι το ίδιο το Άγιο Πνεύμα πού κάνει τούς επισκόπους και τούς ιερείς το επιβεβαιώνει ό ίδιος ό Παύλος στους συγκεντρωμένους πρεσβυτέρους στην Έφεσο: «προσέχετε ούν έαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Αγιον εθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την έκκλησίαν» (Πράξ. κ' 28).
Άς
παραθέσουμε εδώ την αρχαία προσευχή, πού λέγεται και σήμερα την ώρα πού ό
επίσκοπος ακουμπάει το κεφάλι του υποψήφιου κληρικού: «Ή θεία χάρις, ή πάντοτε τα
ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα άναπληρούσα, προχειρίζεται (τον δείνα), τον
εύλαβέστατον διάκονον εις πρεσβύτερον εύξώμεθα ούν υπέρ αυτού, ίνα ελθη έπ'
αυτόν ή χάρις του Παναγίου Πνεύματος».
Ό Θεός, το Άγιο Πνεύμα, ό «Παράκλητος», είναι εκείνος πού οδηγεί θριαμβευτικά την Εκκλησία του Χριστού. Αυτός είναι «τα πάντα τοις πασι». Είναι ό κύριος συντελεστής και τελετουργός των επτά μυστηρίων της Εκκλησίας μας, ανάμεσα στα οποία εκείνο της ιεροσύνης θεωρείται το πρώτο. Χωρίς ιερείς δεν μπορεί να τελεστεί κανένα μυστήριο. Και το μυστήριο της ιεροσύνης (ή χειροτονία) συντελείται με δύο «επιθέσεις» χειρών: την ορατή και την αόρατη. Με άλλα λόγια συντελείται με το ορατό άγγιγμα των ανθρωπίνων χεριών και με το αόρατο του Αγίου Πνεύματος.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. ΕΚ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου