Άμισθοι κληρικοί: Δευτέρα με Παρασκευή δουλειά, Σαββατοκύριακο στην εκκλησία! Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ.

Ο καθηγητής

Συναντήσαμε πρώτο τον διάκονο π. Ιωάννη Λ., ο οποίος στα 53 του χρόνια εργάζεται ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης σε δημόσιο σχολείο των βορείων προαστίων. Παράλληλα, εδώ και δύο χρόνια υπηρετεί στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στη Νέα Πεντέλη. «Η ιεροσύνη για μένα» μας εξηγεί, «ήταν και είναι μια στάση ζωής. Ηταν μια επιθυμία που είχα από μικρό παιδί αλλά τώρα ήρθε η κλήση του Θεού να ιερωθώ».

Η απόφαση ήταν δύσκολη γι' αυτόν, ειδικά από τη στιγμή που είναι έγγαμος. Το συζήτησε ωστόσο διεξοδικά με το οικογενειακό του περιβάλλον και τελικά εκπλήρωσε το όνειρό του. «Η σύζυγος και τα παιδιά μου στάθηκαν δίπλα μου, ενώ προϋπήρξε και μια πενταετής συζήτηση με τον πνευματικό μου. Κατόπιν λοιπόν ώριμης σκέψης υλοποιήθηκε αυτό το όνειρό μου».

Ανάλογη ήταν και η αποδοχή από το επαγγελματικό του περιβάλλον. «Μπορώ να πω πως οι συνάδελφοί μου με αποδέχθηκαν χωρίς καμία δυσκολία καθώς ήδη γνώριζαν από πριν πως είχα ιερατική κλήση. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου και αρκετοί με υποδέχθηκαν με χαρά και σεβασμό».

Δεν διαπιστώνει εξάλλου καμία διαφορά στη συμπεριφορά των συναδέλφων του, καθώς τον αντιμετωπίζουν όπως και πριν. «Με το που μπαίνω στο εργασιακό μου περιβάλλον όλοι λένε “καλώς τον πατέρα Ιωάννη”, έχω μία πολύ καλή αποδοχή».

 

Και οι μαθητές του όμως τον αποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά και σεβασμό. Δεν λείπουν μάλιστα και αυτοί που τον συμβουλεύονται για διάφορα ζητήματα που τους απασχολούν. «Ερχονται κάποιοι που έχουν πνευματικές αναζητήσεις ή απορίες και με ρωτούν για παράδειγμα “πως αποφασίσατε να κάνετε κάτι τέτοιο;” ή “πως μπορεί να συγκεραστεί η θετική επιστήμη με την πνευματικότητα;”. Σε όλα αυτά τα θέματα, επειδή έχω τελειώσει και το Θεολογικό Τμήμα της Θεολογικής και το Χημικό της Φυσικομαθηματικής, έχω γνώση και τους εξηγώ ότι όχι μόνο δεν συγκρούονται, αλλά υπάρχει μια αλληλοπεριχώρηση μεταξύ τους».

Υπάρχουν βέβαια και δυσκολίες όπως μας λέει, ειδικά τον πρώτο καιρό. «Ακόμα και σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον θα πρέπει να προσαρμοστείς, χρειάζεται χρόνος. Σαν νέος κληρικός θα πρέπει να κάνεις υπακοή στους αρχαιότερους, να έχεις υπομονή για να μάθεις τις ακολουθίες, την τάξη της Εκκλησίας και κυρίως να έχεις ταπείνωση. Οταν όμως μπαίνεις στο ιερό θυσιαστήριο και τελείς τις ακολουθίες, όλα είναι μία χαρά. Η ιεροσύνη είναι θυσία, είναι αγάπη, είναι Σταυρός και Ανάσταση».

Ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, μέσα από μια προσωπική εμπειρία του, μιλά για μια συνεχώς διευρυνόμενη τάση νέων κατά βάση ανθρώπων -πτυχιούχοι Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων οι περισσότεροι- «που προσέρχονται με πόθο για την ιεροσύνη, ενώ γνωρίζουν ότι η ένταξη τους στο μισθολόγιο της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών αποτελεί απατηλό όνειρο...».

Η μικρή εξιστόρηση της προσωπικής εμπειρίας του π. Συμεών Βολιώτη έχει ως εξής: «Στο πλαίσιο της συστηματικής κατάρτισης και επιμόρφωσης των στελεχών της Εκκλησίας μέσα στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής έχει συσταθεί στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών ένας επίσημος φορέας παροχής πιστοποιημένης εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, το Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Μέσα στα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα, που αναπτύσσονται από το Ίδρυμα, λειτουργεί και ένα ειδικό εργαστήριο υποστήριξης υποψηφίων κληρικών. Η εκπαίδευση είναι επίμονη και συστηματική, καθώς περιλαμβάνει εβδομαδιαίες εκπαιδευτικές συναντήσεις, και διαδραστικό πρόγραμμα κατάρτισης, το οποίο συνδυάζει αφενός μεν την θεολογική στοιχείωση (θεωρητικά θέματα) και την λειτουργική κατάρτιση (θέματα λατρείας), αφετέρου δε την πρακτική εκπαίδευση σε τομείς πρώτης γραμμής της εκκλησιαστικής διακονίας (συσσίτια, επισκέψεις σε αστέγους, αιμοδοσία, στέγες γερόντων, διακονία ασθενών στα νοσοκομεία κλπ.)».

»Είναι εντυπωσιακή η προσέλευση και συμμετοχή σε αυτό το πρόγραμμα νέων ανθρώπων, κατά κανόνα πτυχιούχων Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, οι οποίοι προσέρχονται με πόθο για την ιεροσύνη, ενώ γνωρίζουν ότι η ένταξη τους στο μισθολόγιο της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών αποτελεί απατηλό όνειρο... Με δικά τους έξοδα, με πολύτιμο ελεύθερο χρόνο, περισσότεροι από 45 νέοι προσέρχονταν σε αυτές τις εκπαιδευτικές συναντήσεις, των οποίων τον συντονισμό και την ευθύνη είχα τα τελευταία δύο χρόνια με εντολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, και έδιναν πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό, με μοναδικό και αποκλειστικό σκοπό να πραγματοποιηθεί κάποτε ο πόθος τους και η λαχτάρα τους να διακονήσουν τον Θεό και τον άνθρωπο».

http://www.protothema.gr/stories/article/397900/amisthoi-klirikoi-deutera-me-paraskeui-douleia-savvatokuriako-stin-ekklisia/

Άμισθοι κληρικοί: Δευτέρα με Παρασκευή δουλειά, Σαββατοκύριακο στην εκκλησία! Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟ.

Διάκονος ασθενών σε νοσοκομεία

Η δεύτερη συνάντησή μας έγινε στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου Σωτηρία, με τον διάκονο, π. Δημήτριο Φερεντίνο. Στα 37 του χρόνια διακονεί στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, στο ναό του Αγίου Λουκά δίπλα στον πατέρα Βασίλειο Κοντογιάννη. Χειροτονήθηκε μόλις πριν από τρεις μήνες, ενώ είναι έγγαμος και έχει και ένα παιδάκι δύο ετών.

«Τις ακολουθίες μου τις κάνω στον Αγιο Λουκά και μετά, επειδή είμαι αρκετά καινούργιος, παρακολουθώ τον πατέρα Βασίλειο πως κινείται μέσα στον χώρο, πως βοηθά έναν ασθενή, και προσπαθώ να μαθαίνω. Πολλοί απλά θέλουν να σου μιλήσουν, δεν ζητούν καν απάντηση, είναι η επαφή γι' αυτούς λυτρωτική».

Όπως υποστηρίζει η ιεροσύνη είναι κάτι που το ήθελε από παιδί. «Ο πατέρας μου ήταν ιερέας -συνταξιούχος πλέον-, και ήταν μεγάλος οδηγός για μένα. Ποτέ δεν μου είπε “γίνε” αλλά το παράδειγμά του έφθανε για να με τραβήξει στο δρόμο της εκκλησίας και της ιεροσύνης».

Αργότερα θέλει να διακονίσει σε νοσοκομείο, γι' αυτό προσπαθεί να προσφέρει όπως μπορεί, είτε μιλώντας με ασθενείς, είτε κρατώντας την εκκλησία ανοιχτή μερικές ώρες παραπάνω.

Όσον αφορά στη χρονική συγκυρία που επέλεξε για να μπει στους κόλπους της Εκκλησίας, δηλώνει πως γνώριζε από την αρχή ότι θα είναι άμισθος, αλλά δεν τον ενδιέφερε καθόλου. «Εγώ ήθελα να μπώ στην ιεροσύνη και με τις ελάχιστες δυνάμεις που έχω να προσφέρω ότι μπορώ και να είμαι κάτω από τη σκέπη του Χριστού μας. Ολα τα υπόλοιπα, Εκείνος τα φροντίζει».

Συνεχίζει μάλιστα, εξηγώντας μας πως δεν γίνεται κάποιος ιερέας για τα χρήματα. «Δεν μπορείς να γίνεις ιερέας απλά για να γίνεις, θα σε “φάει” μετά. Αν ξεκινάς μία δουλειά και δεν σου αρέσει, πόσο θα αντέξεις; Κάποιος άνθρωπος που έχει 40 - 50 χρόνια στην ιεροσύνη σημαίνει ότι το ήθελε, δεν μπορεί να είναι μόνο για τα λεφτά. Εχει πίστη μέσα του».

Μας περιγράφει, τέλος, εν συντομία τη σχέση του με τον Θεό. «Τον Θεό δεν τον βλέπουμε απευθείας. Οταν όμως σου στέλνει έναν καλό φίλο, έναν άνθρωπο που θα σου ανοίξει μία πόρτα, έναν ιερέα, έναν συγγενή, σημαίνει ότι σου δίνει το “Παρών”. Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να το δούμε, ότι δεν υπάρχει τυχαίο, είναι το θέλημα του Θεού».

Άμισθοι κληρικοί: Δευτέρα με Παρασκευή δουλειά, Σαββατοκύριακο στην εκκλησία! Ο αστυνομικός Τέταρτος και τελευταίος ήταν ο διάκονος π. Κωνσταντίνος Σπανός.

Ο αστυνομικός

Τέταρτος και τελευταίος ήταν ο διάκονος π. Κωνσταντίνος Σπανός. Στα 29 του χρόνια διακονεί στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ηλιουπόλεως, ενώ την ίδια στιγμή υπηρετεί και στην Ελληνική Αστυνομία στη διεύθυνση Αμεσης Δράσης Αττικής. Στην υπηρεσία του πηγαίνει με τα ράσα, κάτι που όπως μας λέει επιτρέπεται κανονικά.

«Ενα μήνα πριν χειροτονηθώ ενημέρωσα τους προϊσταμένους μου για την απόφασή μου και τους εξέφρασα την επιθυμία μου να παραμείνω στην υπηρεσία που είμαι, φορώντας το ράσο μου. Στην αρχή υπήρχε μια απορία αλλά στην πορεία το δέχτηκαν με πολύ χαρά. Με πολύ χαρά και σεβασμό, για την ακρίβεια, και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα».

Και αυτός με τη σειρά του μας εξηγεί πως η ιεροσύνη ήταν κάτι που ήθελε από μικρό παιδί όταν πήγαινε ως παπαδάκι στο ιερό. «Από μικρός είχα πολύ αγάπη για την εκκλησία. Στα σχολικά μου χρόνια όμως έδειξα μια κλίση και προς την αστυνομία για αυτό αποφάσισα να ασχοληθώ πρώτα με αυτή. Το βλέπω σαν προσφορά προς τον πολίτη, προς την κοινωνία. Επειτα ήρθε και η απόφαση να χειροτονηθώ, δεν υπήρξε κάποιο δίλημμα».

Οπως υποστηρίζει, εξαιτίας της απόφασής του χρειάστηκε να παραδώσει το όπλο του και να βρεθεί σε διοικητική υπηρεσία. Το επαγγελματικό του περιβάλλον όμως δέχθηκε την απόφασή του με μεγάλη χαρά και σεβασμό.

«Θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη μέρα που πήγα με το ράσο στην υπηρεσία. Ολοι με αγκάλιασαν και μου έδειξαν σεβασμό και αγάπη. Πλέον το απολαμβάνω κάθε μέρα. Με χαιρετούν όλοι με πολύ σεβασμό, ακόμα και οι ταξίαρχοι άλλων υπηρεσίων».

Αυτά τα συναισθήματα απολαμβάνει και στο οικογενειακό του περιβάλλον, με τη σύζυγό του και τους συγγενείς του να τον στηρίζουν με μεγάλη χαρά σύμφωνα με τα λεγόμενά του. «Το συζήτησα διεξοδικά με τη σύζυγό μου πριν πάρω αυτή την απόφαση και μου είπε πως με στηρίζει απόλυτα».

Εχουν υπάρξει βέβαια και στιγμές που τα δύο του καθήκοντα έχουν συγκρουστεί μεταξύ τους. «Κάποιες φορές τυχαίνει μια εργάσιμη μέρα να είναι και μεγάλη γιορτή, με αποτέλεσμα να πρέπει να λείψω από την υπηρεσία μου για να πάω στην εκκλησία. Βρίσκουμε όμως τη λύση και αν και λόγω θέσης πρέπει να δίνω το "παρών" το πρωί, πηγαίνω κατ' εξαίρεση απογεύματα. Σε ηθικό επίπεδο, ωστόσο, δεν έχει υπάρξει σύγκρουση ποτέ».

Άμισθοι κληρικοί: Δευτέρα με Παρασκευή δουλειά, Σαββατοκύριακο στην εκκλησία! ΠΑΤΗΡ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗ ΠΕΤΡΙΔΗ.

Τρίτο κατά σειρά συναντήσαμε τον διάκονο π. Ιωάννη Πετρίδη. Αν και τελείωσε εργοδηγός - μηχανικός αεροπλάνων, εργάζεται σε κεντρική υπηρεσία τράπεζας ως υπάλληλος γραφείου ενώ είναι και έγγαμος με δύο παιδιά.

Χειροτονήθηκε πριν από περίπου δύο χρόνια, και σήμερα στα 55 του χρόνια, υπηρετεί στο ιερό ναό Παναγίας Θεοτόκου  στην Νεα Φιλοθέη. . «Προέρχομαι από μια οικογένεια που έχει παράδοση στην εκκλησία», μας λέει. «Ο παππούς μου ξεκίνησε χτίζοντας εκκλησίες και σε μεγάλη ηλικία έγινε καλόγερος. Και εγώ από πολύ μικρός ήμουν μέσα στην εκκλησία».

Μέσα του δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει η επιθυμία να γίνει ιερέας. «Δόξα τω Θεώ, βρέθηκε η συγκυρία, χάρη στον σημερινό Αρχιεπίσκοπο και στην Ιερά Σύνοδο, και επιτράπηκε σε εργαζόμενους όπως εγώ που θέλουν να ιερωθούν, να δοκιμαστούμε και να γίνουμε ιερείς. Ετσι αυτό το παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα και νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα».

Οπως μας εξηγεί, τα καθήκοντά του είναι υποχρεωτικά τα Σαββατοκύριακα, και κάποιες μέρες μεσοβδόμαδα -εφόσον πάντα του το επιτρέπει η εργασία του και σχολάει νωρίς- συμμετέχει κάθε Τετάρτη σε εσπερινό. Οι συνάδελφοί του όταν έμαθαν ότι θα χειροτονηθεί έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν. «Οταν έχουν έναν άνθρωπο κοντά τους ο οποίος κρατάει έναν τύπο διαφορετικό από ότι ξέρουμε στην κάθε δουλειά, αλλά ταυτόχρονα έχει και την ελευθερία να είναι μαζί τους, να συζητά, να αστειεύεται, τον αισθάνονται δικό τους άνθρωπο».

Περιγράφοντας τα όσα αισθάνεται, δεν κρύβεται η χαρά του για την απόφασή του. Επαναλαμβάνει πως νιώθει σαν να έχει ξαναγεννηθεί και τονίζει ότι αυτή άλλωστε είναι και η αγάπη του Θεού. «Την ιεροσύνη σου τη χαρίζει ο Κύριος. Μέσα μου πάντα το ήθελα να γίνω ιερέας και κάποια στιγμή αυτή η επιθυμία ήρθε και φούντωσε. Και ξέρω πολύ καλά και από άλλους κληρικούς ότι όταν μέσα σου κάτι φουντώσει, δεν μπορεί να σταματήσει με τίποτα. Παρά την ηλικία μου, νιώθω πάλι σαν έφηβος. Εχει φουντώσει η αγάπη μου για τον συνάνθρωπο, για την προσφορά. Μου ανοίγονται οι άνθρωποι πιο εύκολα, μου εκφράζουν απορίες τους πάνω σε πνευματικά ζητήματα και από την πλευρά μου προσπαθώ να βοηθήσω σε μια δύσκολη στιγμή, να παρηγορήσω, να προσφέρω ότι μπορώ».

http://www.protothema.gr/stories/article/397900/amisthoi-klirikoi-deutera-me-paraskeui-douleia-savvatokuriako-stin-ekklisia/

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΟΥΤΙΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΙΕΡΕΜΙΑ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ.

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100009989049796&pnref=lhc.unseen

I SAW MY DEAD BROTHER AND DISCOVERED SOMETHING SHOCKING—TWO DEAD MEN WHO ENCOUNTERED ONE ANOTHER AFTER THEIR DEATHS

I SAW MY DEAD BROTHER AND DISCOVERED SOMETHING

  SHOCKING—TWO DEAD MEN WHO ENCOUNTERED

ONE ANOTHER AFTER THEIR DEATHS

THE RESURRECTED LORD

Χριστός Ανέστη

            Mario Mitsides relates to us the following story.   “I was born in Greece September 3, 1977.  My parents are Cypriots who migrated to Greece in order to improve their lot in life.  We were two brothers in my family and my brother Andrew was six years older than me. 

            “Because of the difficult time that my mother had in giving birth to me, I was born with a serious problem with my eyes.  My eyelids would not open and close because of nerve damage.  The doctors and my parents hoped that with the passing of time my eyelids would eventually strengthen and they would open and close naturally.  Unfortunately for me, this never happened.

            “This condition of mine created a situation where my playmates would call me names saying that I looked like a Chinaman or a blind mouse.  When I was still very young and my relatives would see me for the first time they would ask my mother if I was blind.  These people would always make an issue of my condition and this hurt my mother terribly.  When I became four years old and my condition had not improved, my parents took me to England for medical treatment.

            “After receiving many tests in England the doctors recommended that it would be better to avoid having any type of operation.  They discovered that the nerve that regulated the eyelids was very weak and that my condition would never improve.  They surmised though that as I grew in height I would no longer have to lift my head in order to see in front of me.  They also said as I grew taller I would see better without creating a problem for my neck.  In spite of this, when I was twenty eight years old I did have an operation that made a little difference in my condition and made my life a little better to endure. 

            “My mother would ask me every day after coming home from school if any of my schoolmates made fun of me.  I lied to her and told her that I had no problem.  I attended school in Greece up until the fifth grade and encountered a great deal of bullying because of my condition.  My classmates daily would call me Chinaman or blind mouse.  When we later returned to Cyprus my life improved a great deal.  The children in Cyprus rarely made fun of me.  Most of the children were friendly and offered me their love.  I began to enjoy my life in this environment but this joy did not last very long.   When I was thirteen years old, on October 10, 1990, my family suffered the greatest tragedy of its life.  My brother had just turned nineteen and he went out to party that night.  He went to a nightclub and while returning home he crashed into a pole and died instantly.

            “Because of this tragedy my parents became like the living dead.  It appeared like they had lost everything in life.  Nothing was the same as before and the grieving was most painful. Our home appeared to be empty filled only with tears and wailing.  My soul was filled with darkness until something most unusual happened to me.   It was something that completely changed my life and the life of my family.

            “On that particular day, I went to school as usual but a short while before the dismissal bell rang I felt sick.  I felt very strange and when I got home I went directly to sleep.   Ten minutes later I had not fallen asleep.  Then suddenly I felt something most unusual happening to me. My body felt very light like a leaf.  I found myself floating above my bed near the ceiling of my room and I was able to see my body lying on the bed. (Today this is called near death experience).  And then suddenly I found myself in a place where I had never been before in the past.

            “I found myself in a lush green meadow that was filled with beautiful music. Then suddenly my dead brother appeared before me.  He was dressed in white.  I was bursting with joy at seeing him.  He then kissed me.  I asked him what the place was where we were standing.  He said to me.  ‘There is no better place in the universe than where we are now standing.  Please tell this to our mother and father.  They should not be crying for I am very well here where I am living.’ 

            “While he was telling me this, an unknown person walked over to us.  He was a young man.  I asked my brother who this person was and he said:  ‘He is my friend.  I met him here in this place.’  This friend of my brother said to me; ‘I know how much you like motorcycles but when you leave this place and go back down to the earth never ever mount one of those machines.’  I promised him that I would never do that.  I then asked him if I could meet a Saint or if there might be one near us at that moment. 

            “He then explained to me that the reason that I could not see a Saint was because I had not finished living my earthly life.  I then asked him if at that moment there were other souls who were watching us because I could not see my parents or anyone else.  He answered by saying they also do not see us but they feel everything that is happening.  I told him that I liked it there so much that I did not want to leave.  My brother responded by saying; ‘it is impossible for you to remain here.  You must leave.’

            “Upon hearing these words I suddenly woke up and I realized I was back in my bed.  When I realized that I had returned to the earth, I became very confused.  I ran to my mother and told her every detail of what had just happened to me.  I told her that we should not cry about Andrew’s death because this upsets him.  We now know that Andrew is well.  After hearing about my experience my mother began telling everyone that God and Paradise are real.

            “Four months after this happened to me we visited the home of a friend of my father’s.  He too had lost his son in a terrible road accident a few years before my brother’s death.   When I entered the home of this man I was shocked to see pictures everywhere in the house of the same man that I saw standing next to my brother in that beautiful lush meadow.  His name is Alex Zacheus.  He is an eighteen year old boy and he was from the City of Larnaca.   He died on May 17, 1987 in while riding a powerful motorcycle. 

            “When I saw these things unfolding before me I thought I was going crazy.  Shaking at this point, I began telling everyone all the things I had lived in the other dimension with my brother Andrew and his friend.  I told them that I also saw their son Alex there and that Alex was fine. 

            “Alex’s father, Alex Zacheus then proceeded to tell my family about the loss of their son in a motorcycle accident.  He died in October of 1987, three years before the death of Andreas.  In sharing with us their loss he told us about a dream he also had after his son died.   He saw Alex walking in a lush green meadow that matched exactly the description that Mario had experienced.  Upon having this dream Mr. Zacheus visited Mt. Athos in order to visit the visionary St. Paisius to inquire about the condition of his son’s soul.  The response that he got from this holy man gave him great comfort.  St. Paisius said to him: “He has been saved; he was taken at the right moment from this life.” (This is a true revelation about the fact that we should never question the wisdom of God when great tragedies afflict our lives.) The Zacheus family also said that they often feel the presence of their son Alex.  They said our faith in God and the love of our friends have given us the strength to endure our great loss.”

            Mario finishes his story of his great spiritual adventure by telling us: “Today I am married to a wonderful woman who never once concerned herself about my disability.  We have a beautiful daughter and we are very close to our parents.  I know that God is very close to us because of my experience with my brother in Paradise who now lives close to God and the Angels.” 

Translated from the Greek by:

+Fr. Constantine (Charles) J. Simones, Waterford, CT, USA, May 23, 2016  Χριστός Άνέστη

Mount Athos: Russian president on a pilgrimage to another Europe.

On May 28, 2016 Russian President Vladimir Putin visited Mount Athos, one of Orthodox Christianity's holiest sites, during his official trip to Greece.

It doesn’t happen very often these days that heads of states make official pilgrimages. One such pilgrimage took place this Saturday when Russian President Vladimir Putin arrived on Mount Athos. This monastic polity on an isolated peninsula in northeastern Greece is hailed by Orthodox Christians worldwide as the “Holy Mount” and the “garden of Our Lady” and serves as the perennial source of spiritual gifts and ancient monastic tradition.

It is not Putin’s first visit to Mount Athos. In 2005, after two unsuccessful attempts, he was the first Russian head of state to set foot in this place, where Russian tsars had once competed with Ottoman Sultans through their respective patronages. Nor is he the only international dignitary who comes here – Britain’s Prince Charles is perhaps the best-known frequent visitor.

Yet this is the first time that the head of the Russian state and the head of the Russian Orthodox Church, Patriarch Kirill, are here together. They are marking the high point of a big campaign to observe the millennium of the Russian presence on Athos. The anniversary is being commemorated this year with dozens of exhibitions, conferences and church services to highlight modern Russia’s leading role in what has come to be known as Orthodox Christian civilization.

A document from 1016 bears the signature of Gerasimos, the hegumen (abbot) of the “monastery of Ross,” which is interpreted as proof that by that time monks from the medieval state of Kievan Rus, who converted to Christianity just 28 years before, had already established a presence in this Byzantine center of monasticism. What is more certain is that in the following decades and centuries, beginning with the Kiev Monastery of the Caves, Athos monks of various ethnic backgrounds had a huge effect on the way Christianity developed in the northeastern Slavic lands that today constitute Russia, Ukraine and Belarus.

Moscow’s most revered icon, which guards the entrance to Red Square, came from Mount Athos. The chapel that houses the icon was raised by the Soviets and restored in the 1990s. A copy of the icon was brought to Russia by Greek monks at that time. From the 14th century onwards, monasteries all the way north to the White Sea and east to Siberia were built to imitate the principles of Athos. Meanwhile, the tradition of pastoral care by monks of prophetic talents known as elders (“startsi”), also originating from Athos, gained importance in Russia in the 19th and 20th centuries.

While donations from Russian tsars and nobles were plentiful, it was the thousands of Russian pilgrims and monks that poured in to the monastery southeast of Thesalloniki that kept the Russian presence alive. In the early decades of the 1900s Russian monks outnumbered Greek, Serbian, Romanian and Bulgarian ones until Soviet atheism came close to extinguishing the Russian presence. This history is important for Russia, for Putin and his presidency.

“We have great respect for Greece as a whole and for Athos in particular,” Putin said on his previous visit in 2005. “And if Russia is the biggest Orthodox power, Greece and Athos are its sources. We remember it and value greatly.”

In the run up to the current anniversary, Russian state and private donors, many of whom constitute an informal club of regular pilgrims to Athos, invested millions of euros into the reconstruction of the Russian St. Panteleimon Monastery and its dependencies on the peninsula. Led by a 100-year-old abbot, St. Panteleimon is one of 20 monasteries under the aegis of the Istanbul-based Ecumenical Patriarch, which today constitute the unique multiethnic monastic polity. It has its own senate and governor and its own rules, such as barring any female from entry, which date back to the edicts of Byzantine emperors and are safeguarded in the Constitution of Greece and in special clauses concerning the country’s entry into the European Union.

Ask any pilgrim to Athos and he will speak of it as a unique place of personal connection to God. The Russian president and patriarch are certain to have their own personal spiritual experiences connected to this place. Yet what are important for the public at large are the political messages that this visit carries both for the wider world and for the Russian public at home.

When President Putin and Patriarch Kirill inspect the recent renovations of the historically Russian facilities in this microcosm of the unruly family of national Orthodox Churches (in which Russians and Greeks often vie for dominance) and when they pray together in a special service to the Russian saints who have lived on Mount Athos, they will emphasize Russia’s position among the heirs to Byzantium. That is a heritage, which is by all means European, but markedly not Western. They will also stress that the church and state in today’s Russia stand together, following the Byzantine model of “symphonia,” a close cooperation of the divine and earthly powers, which runs contrary to the Western notion of separation between church and state.

Athos monks are known for their ultra-conservatism in social and family matters, opposition to relations with Western Christianity and strong criticism of U.S.-dominated globalization and secularization at least as much as they are for their ascetic endeavors, spiritual heights and virtues of Christian love. By visiting this autonomous enclave of the EU, which does not subscribe to the dominant liberal European values of gender equality, human rights and freedom of movement, the Russian president and patriarch will pay homage to the “other Europe” of traditional Christian values – as opposed to those of the Enlightenment – that seems besieged by the winds of modernity.

Both Putin and Patriarch Kirill have on many occasions stated their opposition to the hegemony of Western liberalism manifested most acutely in the adoption of gay marriage legislation, and would like to see Russia as a natural center for Western social conservatives. To make that statement once again on friendly European soil when Russia and the EU are going through the lowest point in their relationship due to the crisis in Ukraine, a millennium of common Russian and Ukrainian presence in this unique part of Europe is a spectacular occasion.

The opinion of the writer may not necessarily reflect the position of RBTH or its staff.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΜΑΚΡΗ.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ. " Ότι εκείνοι πού δε διεξάγουν πόλεμο με τον εαυτό τους, ενάντια στα πάθη τους, τις κακίες και τις αμαρτίες τους, αναπόφευκτα το διεξάγουν ενάντια στο Θεό και τούς ανθρώπους γύρω τους."

Με το Ευαγγέλιο του ό Κύριος Χριστός δίδαξε τούς ανθρώπους πώς να πολεμούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ώστε πολεμώντας τον εαυτό τους να εξευγενιστούν, να καλλιεργηθούν, να γαληνεύσουν, να χαριτωθουν, και ακόμα να θεωθοΰν. Γι’ αυτόν τον πόλεμο, και μόνον γι’ αυτόν, σχεδίασε τη μόνη αποτελεσματική στρατηγική και τακτική.

Και έδειξε με εξαιρετικό τρόπο, πώς πρέπει να είναι οι άνθρωποι για να μη φθάνουν στον πόλεμο μεταξύ τους ή εναντίον τους. Δεν ισχυρίστηκε ότι δε θα υπάρχει πόλεμος, αλλά μάς δίδαξε πώς θα απαλείψουμε τις αιτίες του πολέμου. Όμως με το προορατικό Του πνεύμα είδε πώς δε θα θελήσουν όλοι οι άνθρωποι να Τον ακούσουν, και γι’ αυτό το λόγο θα ξεσπάσουν πολλοί πόλεμοι. Θα ακούσετε πώς γίνονται πόλεμοι ή πώς προετοιμάζονται πόλεμοι. 

Το ένα έθνος θα ξεσηκωθεί εναντίον του άλλου και το ένα βασίλειο εναντίον του άλλου (Ματθ. κδ’, 6-8). Ό Σωτήρας έφερε ειρήνη στους ανθρώπους, έφερε την καλή θέληση, έφερε το νου, αποκάλυψε το σκοπό, έδειξε το δρόμο, ονόμασε τα μέσα, πρόσφερε διαρκή βοήθεια σ’ όλους και τον καθένα. Όμως όλα αυτά τα Θεϊκά δώρα πολλοί θα απορρίψουν, γι’ αυτό θα κτυπηθούν με τη μάστιγα του πολέμου. Δε θα κτυπήσει άμεσα μόλις αμαρτήσουν ή μάστιγα τού πολέμου, αλλά μετά από αρκετή, υπεραρκετή υπομονή και συγχώρεση από το Θεό. Όταν όλα τ’ άλλα μέσα συνετισμού θα έχουν εξαντληθεί, τότε ή Ουράνια Αγάπη θα χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσο• θα μαστιγώσει τα παιδιά Του με το μαστίγιο τού πολέμου. Προ- βλέποντας τούς πολέμους ό Χριστός κλαίει (Λουκ. ιθ', 41). Υπάρχουν άνθρωποι πού με σκληρή ικανοποίηση προφητεύουν τούς πολέμους, όπως ή κακιά μητριά πού χαίρεται όταν μαστιγώνει τα παιδιά. Ένώ ή μητέρα κλαίει όταν σκέπτεται να δείρει με τη βέργα το παιδί της, ακόμα και του χειρότερου. Έτσι κι ό Χριστός γεμάτος από απεριόριστη Αγάπη για τούς ανθρώπους, για τα παιδιά Του, προβλέποντας τούς πολέμους κλαίει (Λουκ. ιδ', 41).

Ό Χριστός προφήτευσε τούς πολέμους ακόμα και για τούς ύστατους καιρούς. Και έθιξε τις αιτίες τους. Και οι αιτίες βρίσκονται στο ότι θα βγουν ψεύτικοι μεσαίες και πολλοί ψεύτικοι προφήτες και επειδή θα πληθαίνει ή κακία ή Αγάπη πολλών θα ψυχρανθεί (Μάρκ. κδ', 12-24). Οι ψεύτικοι μεσαίες θα δείξουν στους ανθρώπους ψευδείς σκοπούς της ζωής, οι ψεύτικοι προφήτες θα προφητεύσουν λανθασμένα γεγονότα και ή αύξηση της κακίας και ή ψύχρανση της Αγάπης θα οδηγήσει τούς ανθρώπους σε λανθασμένους δρόμους. Κάποιοι άνθρωποι δε θα γνωρίζουν ούτε το σκοπό ούτε το δρόμο της ζωής. Άλλοι θα γνωρίζουν το σκοπό, αλλά λόγω της αδυναμίας τού χαρακτήρα τους θα πάρουν λανθασμένους δρόμους. Κάποιοι τρίτοι θα γνωρίζουν και το σκοπό και το δρόμο, αλλά συνειδητά και από κακία θα τα απορρίψουν και τα δύο, όπως έκαναν κάποτε οι Εβραίοι άρχοντες συνειδητά και από κακία απέρριψαν και τα δύο και σταύρωσαν το Χριστό. Μ’ αυτό τον τρόπο ή Ουράνια Αγάπη θα παρακινηθεί κλαίγοντας να επιτρέψει να πέσει στα παιδιά της ή μάστιγα του πολέμου.

Απ’ όλα αυτά είναι σαφής ή διδαχή:

α. Ότι ό Κύριος Χριστός αποκάλυψε το σκοπό και το δρόμο της ζωής.

β. Ότι ό Χριστός με το Ευαγγέλιο Του πρότεινε και όρισε τον πόλεμο του άνθρωπου ενάντια στον εαυτό του με στόχο την απομάκρυνση των άλλων πολέμων.

γ. Ότι εκείνοι πού δε διεξάγουν πόλεμο με τον εαυτό τους, ενάντια στα πάθη τους, τις κακίες και τις αμαρτίες τους, αναπόφευκτα το διεξάγουν ενάντια στο Θεό και τούς ανθρώπους γύρω τους.

δ. Ότι ό πόλεμος οπωσδήποτε θα κτυπήσει τούς χριστιανούς πού καταπατούν τις εντολές του Χρίστου, ακόμα και αν δε το θέλουν όπως όταν σφάλουν τα μικρά παιδιά, τα όποια δε θέλουν τη βέργα, αλλά την προκαλούν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA

«Η αξία να έχεις στα χέρια σου ένα κομποσκοίνι το οποίο έχει λιώσει προηγουμένως στα χέρια ενός μοναχού από τις προσευχές του είναι ανεκτίμητη» λέει πάντα ο Ρώσος ηγέτης.. Για 40 λεπτά ο Ρώσος ηγέτης χάθηκε από τα μάτια όλων.

ο κόκκινο φυλακτό στο δεξί καρπό του «ατσαλάκωτου» στην εμφάνιση Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν προσέλκυσε το φωτογραφικό φακό. Πηγή:REUTERS/Alkis Konstantinidis.

Για 40 λεπτά ο Ρώσος ηγέτης χάθηκε από τα μάτια όλων.

Της Μαρίας Γιαχνάκη

Δεν ήταν τυχαίο που αναφερόταν διαρκώς στο Άγιο όρος στις συνομιλίες του και ο διακαής του πόθος ήταν να μείνει για λίγες ώρες στο Περιβόλι της Παναγίας, να συνυπάρξει με φωτισμένους γέροντες και να πιάσει στο χέρι του τα κομποσκοίνια τους. Ο Ρώσος ηγέτης έχει αδυναμία στα κομποσκοίνια αφού αυτά τον έμαθαν να προσεύχεται αδιαλείπτως όπως λέει στενός του συνεργάτης το ίδιο ευλαβής, και ιδιαίτερα όταν αυτά προέρχονται από χέρια μοναχών με δυνατή προσευχή τα οποία του δωρίζουν.

«Η αξία να έχεις στα χέρια σου ένα κομποσκοίνι το οποίο έχει λιώσει προηγουμένως στα χέρια ενός μοναχού από τις προσευχές του είναι ανεκτίμητη» λέει πάντα ο Ρώσος ηγέτης.

Η επιθυμία του μετά την υποδοχή στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους ήταν να βρεθεί μόνος του με τους πατέρες της Ρωσικής Μονής αλλά και με Γέροντες που θεωρεί εκείνος ότι τον έχουν βοηθήσει να δυναμώσει και να στερεώσει την πίστη του με τις νουθεσίες τους και την πνευματική τους υπεροχή.

Στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα ο πρόεδρος Πούτιν ήθελε να μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, να περπατήσει για λίγο στην περιφέρεια του μοναστηριού και να προσευχηθεί σε έναν τόπο ιερό που μυρίζει λιβάνι και οι προσευχές των μοναχών φτάνουν ως τον ουρανό όπως συνηθίζει να λέει ο ίδιος στους συνεργάτες του όταν μιλάει για το Άγιο Όρος.

Είχε ζητήσει λοιπόν, να φροντίσουν να έχει λίγο χρόνο μόνος του για να μπορέσει να ακουμπήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες του εκεί που ο άνθρωπος ξεγυμνώνει τα πάθη του και μιλάει για αυτά ανάμεσα στα κεριά στα ιερά κειμήλια και τα λείψανα των Αγίων.

Έτσι κι έγινε. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν λίγο μετά την υποδοχή του και στο ρωσικό μοναστήρι και την συνάντησή του με τον Ρώσο Πατριάρχη Κύριλο, αποχώρησε και για περίπου 40 λεπτά αφιερώθηκε στην προσευχή του μακριά από τα βλέμματα όλων ενώ εκτός από 2 πολύ στενούς του συνεργάτες κανείς δεν ήξερε που βρισκόταν .

Στα χέρια του κρατούσε το μαύρο κομποσκοίνι με τις κόκκινες χάντρες που έχει από την πρώτη μέρα που πήγε στο Άγιο Όρος και περπατώντας απομακρύνθηκε από το μέρος της υποδοχής.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι γνωστό ότι έχει χωρίσει με την σύζυγό του με την οποία δεν έχει καλές σχέσεις γεγονός που τον κουράζει ψυχολογικά και του δημιουργεί πολλές φορές προβλήματα στην ζωή του. Έχει όμως δύο υπέροχες κόρες με τις οποίες έχει άψογη σχέση και εγγόνια τα οποία υπεραγαπάει. Το αγκάθι του διαζυγίου του έχει μπει όμως πολύ βαθιά στην ζωή του αφού η επαφή της πρώην συζύγου του με τις δύο του κόρες πολλές φορές δημιουργεί προβλήματα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βαρίδι στην προσωπική του ζωή το οποίο δε μπορεί πολλές φορές να διαχειριστεί.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θέλει να ξαναφτιάξει την ζωή του προσπαθώντας όμως να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη του για τα παιδιά του αλλά και στην προσωπική του ηρεμία την οποία σύμφωνα με το στενό του περιβάλλον πασχίζει πολύ ο ίδιος γι αυτό.

Το γεγονός ότι για 40 λεπτά περίπου είχε απομονωθεί δεν έκανε εντύπωση σε όσους γνωρίζουν τις συνήθειές του, όμως προκάλεσε τον θαυμασμό όσων δεν ήξεραν όπως οι Έλληνες πολιτικοί το πόσο πιστός και ταπεινός είναι και με πόση ευλάβεια συμπεριφέρθηκε κατά την προσκυνηματική του επίσκεψη.

Εξέφρασε την επιθυμία του να έρθει ξανά σύντομα στο Άγιο Όρος ως απλός προσκυνητής για να μείνει και να ζήσει και πάλι την κατανυκτική ατμόσφαιρα που του έδωσε δύναμη αυτές τις λίγες ώρες που έμεινε εκεί όπως είπε στους Πατέρες της Ρωσικής Μονής.

Όμως κατά την επίσκεψή του στο Άγιο Όρος έδειξε την ευλάβειά του με την συμπεριφορά του. Έκανε συχνά τον σταυρό του, έκλεινε τα μάτια κατά τη διάρκεια της δοξολογίας στην εκκλησία και στο πρόσωπό του έβλεπε κανείς το πόσο έντονα ζούσε την κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Το πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν έλαμψε όταν συνάντησε και τον Γέροντα Εφραίμ, ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, να κάθεται ανάμεσα στους εκπροσώπους των μοναστηριών. Του ζήτησε να πάει κοντά του και ίσως ήταν η πρώτη φορά που ο Ρώσος Πρόεδρος γέλασε τόσο πολύ δείχνοντας την χαρά του που συνάντησε τον Γέροντα Εφραίμ.

Η σχέση των δύο τους, καθαρά πνευματική με τον Βλαντιμίρ Πούτιν όμως να ζητάει με την πρώτη ευκαιρία την ευχή του και τις προσευχές του ενώ δε μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που ο Γέροντας Εφραίμ μετέφερε την Αγία Ζώνη της Παναγίας που φυλάσσεται στο Βατοπαίδι στην Ρωσία και εκατομμύρια Ρώσων προσκύνησαν το ιερό αυτό κειμήλιο.

Για αρκετή ώρα με την βοήθεια του διερμηνέα ανάμεσα στον κόσμο μίλησε με τον Γέροντα ενώ του ζήτησε γι άλλη μια φορά να προσεύχεται για την οικογένειά του και την χώρα του.

http://www.cnn.gr/news/politiki/story/33741/o-poytin-kiryssei-anakoxi-stin-polemiki-tis-mosxas-pros-to-oikoymeniko-patriarxeio

http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/700325/to-megalo-mystiko-toy-vlantimir-poytin-kai-i-proseyxi-toy-sto-agio-oros

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ." ΑΝ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ;"

Άν ό Σωτήρας ήταν υπέρ του πολέμου;

Συγχωρήστε με, αλλά αυτό μοιάζει με το ερώτημα: άραγε δέρνει ή μητέρα με βέργα το παιδί της; Καμία λογική μητέρα δε δέρνει με βέργα το παιδί της χωρίς σοβαρό λόγο. Όταν εξαντλήσει όλα τα έλλογα μέσα, μόνο τότε ή μητέρα καταφεύγει στη βέργα για να επαναφέρει το παιδί της άν έχει εκτραπεί.

 Όμως αύτή ή βέργα δεν προέρχεται από κάποια κακία, αλλά από τη φοβισμένη μητρική Αγάπη, για να μην καταστρέψει τον εαυτό του το παιδί της και ενδεχομένως να προειδοποιήσει και τα άλλα παιδιά να μη βαδίζουν σε λάθος δρόμο. Σκληρά το γιό σου να παιδαγωγείς όσο υπάρχει ελπίδα, για να μη συντελέσεις στην καταστροφή του (Παρμ. 19). Δεν έχετε δει πώς μετά από μία τέτοια τιμωρία με τη βέργα μάνα και παιδί κλαίνε; Κλαίει και ή μητέρα από τον πόνο για να απαλύνει τον πόνο του παιδιού της. Και προσέξατε τη συγκινητική περίπτωση όπου μετά την τιμωρία με τη βέργα το παιδί γελά και ή μητέρα κλαίει; Ώ, ουράνια μητρική Αγάπη! Ποιος από μάς στην ωριμότητα του δεν ευγνωμονεί τη μητέρα του πού του έδωσε κάποιες ξυλιές όταν ήταν παιδί; Και τέτοιος, ακριβώς σ’ αύτή τη συμπεριφορά της μητέρας του, δε βλέπει την ακόμα πιο δυνατή απόδειξη της φροντίδας της αγάπης της; Κι ό πόλεμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά βέργα, πού ό Θεός τιμωρεί τα παιδιά του, για να τα αποτρέψει από την καταστροφή. Ό Θεός πού ή Αγάπη του για τούς ανθρώπους είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την Αγάπη της μητέρας, δεν τιμωρεί μ’ αύτή τη βέργα το ανθρώπινο γένος από κάποια κακία, αλλά μόνο και μόνο από στοργική Αγάπη.

Ό Κύριος Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους ποιος είναι ό σκοπός της ζωής τους στη γη και έδειξε με σαφήνεια το δρόμο για να φτάσουμε σ’ αυτό το σκοπό. Πριν το Χριστό οι άνθρωποι δε γνώριζαν ούτε το σκοπό της ζωής, ούτε το δρόμο μέσω του όποιου φθάνουν σ’ αυτό το σκοπό.

Υπήρξαν μεγάλοι σοφοί σε διάφορους λαούς της γης πού είχαν πιο σαφές ή πιο ασαφές προαίσθημα για το σκοπό και το δρόμο του ανθρώπου, και πού μιλούσαν γι’ αυτό. Τα λόγια τους όμως δε μπόρεσαν να αποδείξουν στους ανθρώπους με γεγονότα, κι ακόμα λιγότερο, δεν μπόρεσαν ν’ ανοίξουν και να δείξουν το πνευματικό βασίλειο. 

Ό Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους, ότι ή ζωή είναι σκοπός της ζωής. Δηλαδή ότι ή αθάνατη ζωή είναι σκοπός αυτής της σύντομης ημισείας ζωής. Το Βασίλειο των Ουρανών είναι ή λαμπρή πόλη στην οποία σπεύδουμε μέσω αυτού τού κόσμου, μέσα από αυτό το δάσος συμβόλων και σημάτων, πού δείχνουν αυτήν την πόλη. 

Αφού σύμφωνα με τα λόγια τού Αποστόλου τού Χριστού: γιατί δεν έχουμε έδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε την μελλοντική (Έβρ. ιγ', 14). Ζωή στην αιώνια ζωή, στη λαμπρή πολιτεία των Αγγέλων, στο Βασίλειο των Ουρανών, αύτός είναι ό σκοπός. Και οδός πρός αυτό το σκοπό είναι ό Ίδιος, το παράδειγμά Του, κι όλες οι εντολές Του. Γί’ αυτό πριν άπ’ όλα επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού (Ματθ. στ', 33). Αύτή είναι ή θεμελιώδης, ή κύρια, ή μοναδική έλλογη επιδίωξη τού ανθρώπου. Αυτό είναι ακριβώς τα πάντα. Τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Δηλαδή: ή τροφή και ή ένδυση, και ή υγεία, και ή κατοικία, και ή ειρήνη, και ή ασφάλεια, και οι γνώσεις, και οι δεξιότητες, και όλα όσα άλλα μάς είναι αναγκαία γι’ αύτή τη στιγμή της ύπαρξής μας στη γη, όλα αυτά θα σάς δοθούν λέγει ό Κύριος. Αυτό πού είναι σημαντικό, αυτό θα μάς δοθεί, κι όλα τα άλλα πού είναι παρελκόμενα θα μάς προστεθούν. Για τον πλούσιο πού προσφέρει ως δώρο στο φτωχό ολόκληρο πύργο χρυσού, θα ήταν ασήμαντη λεπτομέρεια να τού παρέχει μέσο πρόσβασης στον πύργο και φαγητό και ένδυση και υπηρέτες. Και για το Θεό, τον Πλουσιότερο των πλουσίων, πού προσφέρει στους ανθρώπους αθάνατη και αγέραστη ζωή κοντά Του, είναι ασήμαντη λεπτομέρεια να τούς προσφέρει όσα χρειάζονται στο επίγειο ταξίδι τους. Και ό Θεός πράγματι τα προσφέρει, αρκεί τα μάτια μας να είναι στραμμένα πρός Εκείνον, όπως τα μάτια της υπηρέτριας στήν κυρία της. 

Ή ψυχή σας είναι σπουδαιότερη από το σώμα σας, λέει ό Μεσαίας στο ανθρώπινο γένος (Λουκ. ιβ', 23). Και ακόμα: Τί ωφελείται ό άνθρωπος, άν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; (Ματθ. ιστ', 26). Σε σχέση με τον πόλεμο θα μπορούσαμε να πούμε: τί θα ωφελούσε έναν άνθρωπο ή έναν λαό να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και να αμαρτήσει και να χάσει την ψυχή του; Μα όσο κι άν είναι το επίγειο βασίλειο, σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, ένώ το βασίλειο τού Βασιλέα των Ουρανών είναι μόνιμο. Υπήρξαν άνθρωποι και πριν το Χριστό πού παρατήρησαν πώς ό σκοπός της ανθρώπινης ζωής όντως δε βρίσκεται στη γη, ούτε μπορεί να βρεθεί στη γη. Ακόμα δε λιγότερο μέσα στη γη δηλαδή στο θάνατο. 

Από την εμπειρία τους ήταν σε θέση να γνωρίζουν, ότι δεν υπήρξε ζωντανός άνθρωπος πού να θεώρησε κάποιο αντικείμενο στη γη ως σκοπό της ζωής του κι όταν κατέκτησε αυτό το αντικείμενο να μην πάγωσε και να μην απογοητεύτηκε. Σήμερα όμως είναι ξεκάθαρο σε κάθε αληθινό χριστιανό, καθαρότερο και από το φως της ημέρας, ότι ό άνθρωπος δε μπορεί να βρει τούς απώτερους σκοπούς της ζωής του στη γη, άλλα και οπουδήποτε άλλου σ’ αυτό το υλικό σύμπαν.

 Ό σκοπός μας βρίσκεται έξω από ολόκληρο τον υλικό κόσμο στο βασίλειο της ουσίας και της πνευματικής πραγματικότητας, στο Βασίλειο τού Θεού κι όχι σ’ αυτήν την περιοχή των συμβόλων και των σημάτων εκείνου τού βασιλείου. Αυτό ό Κύριος όχι μόνο είπε, αλλά και έδειξε. Το απέδειξε μ’ ολόκληρη την ύπαρξη Του, με το δράμα Του πριν και μετά το θάνατο και μέσω ολόκληρης της ιστορίας της Εκκλησίας Του. Μπορείτε άραγε να με πιστέψετε, όταν σάς λέω, ότι Εκείνος το δείχνει ακόμα και σήμερα μέσω των άγιων Του;

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΕΙΑ 2016 - «Ο Μυστράς των Παλαιολόγων, αφετηρία του Νέου Ελληνισμού»

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ." ΑΣΣΥΡΙΑ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ, ΤΥΡΟΣ, ΣΙΔΩΝ, ΕΔΩΜ

Για τούς Άσσυρίους: Ή Ασσυρία θα πέσει και θα καταστραφεί από ξίφος πού δε θα είναι ανθρώπινο (Ήσ. 31, 8). Οι Άσσύριοι θα καταστραφούν στον πόλεμο, επειδή ή καρδιά τούς παρασύρθηκε.

Για τη Νινευή: Αλίμονο στην πόλη με τόσα φονικά, πού είναι γεμάτη απάτη και ψευτιά, πού είναι γεμάτη λάφυρα και λεηλατεί ακόμα ... για τούς εχθρούς σου οι πύλες της χώρας σου θα μείνουν ανοικτές (Ναούμ 3).

Για την Αίγυπτο: Είμαι εναντίον σου Φαραώ, βασιλιά της Αιγύπτου και θα σου σπάσω τα χέρια ... τα χέρια όμως τού βασιλιά της Βαβυλώνας θα ενισχύσω και θα βάλω σ’ αυτά το ξίφος μου ...θα δυναμώσω τα χέρια τού βασιλιά της Βαβυλώνας (επειδή τον είχε επιλέξει ως όπλο τιμωρίας) ενώ τα χέρια τού Φαραώ θα παραλύσουν (Ίεζ. 30). Επειδή πρέπει να εξασθενίσουν τα χέρια εκείνου, πού ό Θεός θέλει να τιμωρήσει, λόγω της ανομίας του.

Για την Τύρο: Κι ή Τύρος κατασκεύασε οχύρωμα για να προστατευτεί και συγκέντρωσε ασήμι σαν το χώμα και χρυσάφι σαν τη λάσπη του δρόμου. Ιδού, ό Κύριος θα αφαιρέσει τούς θησαυρούς της και θα ρίξει στη θάλασσα τα κάστρα της, θα την καταστρέψει με φωτιά (Ζαχ. 9). Δε βοηθά καθόλου, λοιπόν, ούτε το ασήμι ούτε το χρυσάφι, όταν το ποτήρι της ανομίας και της αθεΐας έχει ξεχειλίσει και το χέρι του Θεού έχει σηκωθεί.

Για τη Σιδών: Από τις ανομίες σου, από τις άπατες σου στο εμπόριο, μόλυνες την αγιότητα σου, γι ’ αυτό θα ρίξω φωτιά μπροστά σου, πού θα σε καταβροχθίσει και θα σε σκορπίσω σαν στάχτη πάνω στη γη ... και δε θα υπάρξεις πλέον ατούς αιώνες. Και πράγματι σήμερα με μεγάλη δυσκολία μπορεί κανείς να προσδιορίσει το χώρο πού βρισκόταν ή Ειδών. Ένώ την εποχή εκείνη ήταν πάμπλουτη, με ανεπτυγμένο πολιτισμό, αλλά και υπερβολικά αλαζονική και άσεβής. Σήμερα δεν αναγνωρίζεται ό χώρος της. Θα στείλω αρρώστια κι οι δρόμοι σου θα γεμίσουν πτώματα. Θα σου επιτεθούν απ’ όλες τις πλευρές και οι κάτοικοί σου θα παραδοθούν στη σφαγή, τότε θα μάθουν όλοι ότι εγώ είμαι ό Κύριος (Ίεζ. 28).

Για την Έδώμ: Σε θεωρώ ένοχη αιματοχυσίας και το αίμα αυτό θα σε καταδιώκει παντού... γιατί; Επειδή ξεστόμισες βλασφημίες από τα χείλη σου (Ίεζ. 35, 6). Κατά τον ίδιο τρόπο θα τιμωρηθούν και οι άλλο ασεβείς λαοί. Θα τούς καταστρέφω τον έναν μετά τον άλλον, λέγει ό Κύριος προσβεβλημένος. Αυτό είπε, αυτό και έκανε. Ποιος θα Τού στεκόταν ως εμπόδιο; Κανείς. Ποιος μπορεί να Τον εξευμενίσει; Εκείνος πού μετανοεί: οι λαοί και οι φυλές αμάρτησαν, καταπάτησαν τις εντολές τού Κυρίου, χλεύασαν το όνομα τού Ζώντος Θεού, ή καρδιά τους υπερηφανεύτηκε, λάτρεψαν τα έργα των χειρών τους, δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις τού Θεού, δεν κατάλαβαν τα σημάδια τού Θεού, δε μετανόησαν, γι’ αυτό από μάχαιρα θα έπεσαν. Έτσι διαβάζονται και εξετάζονται οι πόλεμοι.

Θα κλείσουμε τώρα το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης του Θεού και θα ανοίξουμε το βιβλίο της Καινής Διαθήκης του Θεού. Ακούω καλά την ερώτησή σας, στρατηγέ:¨

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ."Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα ... αλίμονο σ’ εκείνους πού κτίζουν πόλεις με αίμα και θεμελιώνουν τις πόλεις τους στήν αδικία"

Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα ... αλίμονο σ’ εκείνους πού κτίζουν πόλεις με αίμα και θεμελιώνουν τις πόλεις τους στήν αδικία (ΑΒ. 2). Χρυσό ποτήρι στο χέρι τού Κυρίου ήταν ή Βαβυλώνα πού μεθούσε όλη την οικουμένη, από το κρασί της έπιναν τα έθνη και παραφρονούσαν (Ίερ. 51, 6- 7). Ξαφνικά έπεσε ή Βαβυλώνα και διαλύθηκε. Από το κρασί τού Ευρωπαϊκού πολιτισμού έπιναν οι λαοί και παραφρονούσαν. Για τη Βαβυλώνα είπε ό Κύριος: εσύ είσαι το σφυρί μου, το όπλο μου, μ ’ εσένα συνέτριψα λαούς και κατέστρεψα βασίλεια (Ίερ. 50, 20).

 Να, τώρα είμαι ενάντια σου, λέγει ό Κύριος, ό Κύριος των δυνάμεων, αφού έφθασε ή ώρα σου, ή ώρα να σ’ επισκεφτώ (Ίερ. 50, 31). Μάχαιρα ατούς Χαλδαίους, λέγει ό Κύριος, και ατούς κατοίκους της Βαβυλώνας και στους άρχοντες και τούς σοφούς της. Μάχαιρα στους μάντεις της, πού θα χάσουν το μυαλό τους. Μάχαιρα ατούς πολεμιστές της, πού θα καταστραφούν. Μάχαιρα ατά άλογά τους, στις άμαξες κι σ’ όλους όσους τις ακολουθούν, πού θα δειλιάσουν σα γυναίκες. Μάχαιρα στους θησαυρούς της, πού θα λεηλατηθούν επειδή είναι χώρα των ειδώλων (Ίερ. 50, 35-38). Θα ξεσηκώσω και οδηγήσω στη Βαβυλώνα πολλά μεγάλα έθνη από το βορρά, πού θα της επιτεθούν και θα την κυριεύσουν (Ίερ. 50, 9). Και πράγματι στην αλαζονική Βαβυλώνα επιτέθηκαν οι Μήδοι και οι Πέρσες και την κατέκτησαν.

Και ή Βαβυλώνα ή δόξα των βασιλείων θα γίνει όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα όταν τις κατεδάφισε ό Θεός. Δε θα την κατοικήσουν ποτέ πια ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί σ’ όλους τούς αιώνες, νομάδες δε θα στήσουν τις σκηνές τους μήτε βοσκοί θα σταματήσουν τα κοπάδια τους. Μόνο θηρία της ερημιάς θα έχουν εκεί τις φωλιές τους και τα σπίτια τους θα γεμίσουν κουκουβάγιες (Ήσ. 13. 19). Εκπληρώθηκαν όλα κατά γράμμα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα καραβάνια βιάζονται να προσπεράσουν τα μέρη πού βρισκόταν ή Βαβυλώνα, αφού οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κατασκηνώσουν σ’ αυτά τα μέρη λόγω οραμάτων με φαντάσματα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA