Στην
Ορθόδοξη Εκκλησία, ψάλλουμε τους μακαρισμούς κάθε Κυριακή κατά την Μικρή
Είσοδο. Από βδομάδα σε βδομάδα, οι λέξεις ψάλλονται μέχρι να διεισδύσουν σε
τέτοια βάθη, ώστε στη δύση της ζωής μας, όταν πια το πρόσωπο που αντικρίζουμε
στον καθρέφτη ανήκει σ’ ένα ξένο, αυτές οι λέξεις παραμένουν αστραφτερές σαν
βότσαλα σε κρυστάλλινο ρυάκι.
Ό,τι τραγουδιέται και ψάλλεται αποστηθίζεται άκοπα.
Ο νευρολόγος Oliver Sacks αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που, ενώ τα πάντα
είχαν διαγραφεί από τη μνήμη του, εντούτοις στην κυριακάτικη λειτουργία έψελνε
από στήθους.
Αν θεωρήσουμε πως οι δυο τελευταίοι μακαρισμοί αποτελούν
μιαν ενότητα, μιας και αμφότεροι περιγράφουν τα δεινά που επιφυλάσσονται σε
όσους βιώνουν το Ευαγγέλιο, έχουμε συνολικά οκτώ· οκτώ όψεις μαθητείας. Βέβαια,
υπό μιαν άλλη έννοια, είναι μονάχα ένας μακαρισμός, αφού άπαντες εικονίζουν την
εν Χριστώ ζωή και καθένας το τι θα πει να ζει κανείς στη Βασιλεία του Θεού.
Οι μακαρισμοί είναι σαν σκαλιά διατεταγμένα με ακρίβεια
από τον Χριστό· υπακούουν σε ορισμένη τάξη και σκεπτικό. Κάθε σκαλί έχει την
δική του αναπαλλοτρίωτη αξία: πατά γερά στο προηγούμενο και οδηγεί στο επόμενο.
Εκλεκτικισμοί του τύπου: «Εμένα μου κάνει αυτό με τους ειρηνοποιούς, εσύ κράτα
το άλλο με την καθαρότητα της καρδιάς» δε χωρούν. Δεν μπορούμε να
«αποσυναρμολογήσουμε» τους μακαρισμούς, κρατώντας αυτούς που μας ελκύουν και
αφήνοντας τους υπόλοιπους που δεν μας νοιάζουν, για τους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου