Απόσπασμα από το βιβλίο: "στα χνάρια της Αιθερίας. Βαδίζοντας στους Αγίους Τόπους" του π Lawrence Farley

Ο Ναός του Παναγίου Τάφου...

...Τις πρώτες ώρες της νέας μέρας, αφού αφήσαμε τις αποσκευές μας στο διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει, είχαμε ως πρώτο μας μέλημα να πάμε στο Ναό του Παναγίου Τάφου.

Ήταν περίπου επτά το πρωί, και λίγοι μόνο άνθρωποι ήταν ξύπνιοι και εργάζονταν στα καταστήματα που αφθονούν στα σοκάκια της παλιάς πόλης· έτσι, είχαμε μια ήσυχη διαδρομή. (Η ίδια διαδρομή, αργότερα μέσα στη μέρα, θα επεφύλασσε ένα μπαράζ απρόσκλητων εκκλήσεων για προσοχή, εκ μέρους των πωλητών που προσπερνούσαμε – μια διαδικασία που αποτέλεσε το έναυσμα για ένα καυστικό σχόλιο, από μέρους του συνταξιδιώτη μου.) Μπήκαμε στην Παλιά Πόλη από την Πύλη της Γιάφα, που ονομάστηκε έτσι επειδή στην αρχαιότητα οδηγούσε στην οδό που συνέδεε την Ιερουσαλήμ με την πόλη της Γιάφα, ή Γιόπα, και βουτήξαμε στο στροβιλώδη λαβύρινθο των αλληλοδιασταυρούμενων δρόμων, ένας από τους οποίους οδηγούσε στο ναό. Όταν βρήκαμε την Οδό Αγίας Ελένης στρίψαμε δεξιά και γρήγορα βρεθήκαμε στο μεγάλο προαύλιο, μπροστά στις πύλες του ναού.

Μία από τις εισόδους ήταν κλεισμένη με τούβλα και έτσι εισήλθαμε διά μέσου της μοναδικής εισόδου που παραμένει, για να βρεθούμε να στεκόμαστε στον ιερότερο τόπο επί της Γης. Ακριβώς μπροστά μας, βρισκόταν μια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα, με την ονομασία Λίθος της Αποκαθήλωσης, καθώς υπομνηματίζει τον τόπο όπου μυρώθηκε, μετά την Αποκαθήλωση, το Σώμα του Κυρίου μας, κατά την προετοιμασία για την ταφή. Δεν είναι η πρώτη πλάκα που τοποθετήθηκε εκεί, με σκοπό να τιμήσει το γεγονός: οι παλαιότερες πλάκες εφθάρησαν, με τα χρόνια, από τους ασπασμούς των ευλαβών προσκυνητών και χρειάστηκε να αντικατασταθούν. Αυτή η τελευταία πλάκα τοποθετήθηκε εκεί το 1810.

Ο κόσμος έπεφτε πρηνηδόν και προσκυνούσε, ασπαζόμενος την πλάκα. Επίσης άπλωναν ρούχα επάνω της και γρήγορα ανακαλύψαμε το γιατί: ο λίθος ευωδίαζε μύρο και έτσι οι προσκυνητές τοποθετούσαν τα ενδύματά τους επάνω της, ώστε να απορροφήσουν λίγο από το θαυματουργικά εκχεόμενο υγρό. Το μύρο αυτό ρέει συχνά, κυρίως κατά τη Μ. Εβδομάδα. Σκέφτηκα πως το μύρο αυτό δείχνει την πρόνοια του Κυρίου απέναντι στο λαό Του, που προσέρχεται στον ιερό αυτό τόπο με την πίστη ότι θα βρει χάρη και ευλογία. Υπάρχουν και άλλα σημεία, που παρουσιάζουν σαφές ιστορικό ενδιαφέρον, και αποτελούν τόπους όπου καθένας μπορεί να αφήσει να εκχυθεί από την καρδιά του η προσευχή. Εδώ, όμως, είναι ο ίδιος ο Θεός που εκχέει κάτι σε ανταπόδοση. Εδώ ρέει η Χάρη, μυρώνοντας τις ψυχές των αναζητητών με την ευωδία του Παραδείσου. Κι εγώ ενώθηκα με τους άλλους προσκυνητές, ευλαβούμενος την ιερή πέτρα που η Εκκλησία είχε εκεί τοποθετήσει, και προσευχόμενος τοποθέτησα το πετραχήλι μου επάνω στο ευωδιαστό μύρο....

Απόσπασμα από το βιβλίο: "στα χνάρια της Αιθερίας. Βαδίζοντας στους Αγίους Τόπους" του π Lawrence Farley

Με εισαγωγη και ιστορικό επίετρο του π Αλέξανδρου Καριώτογλου

Μετάφραση: Χριστόφορος Ζώνας