Μια φορά σε ένα μοναστήρι είχα δει δύο μοναχούς να τσακώνονται ποιο ταψί θα προτιμήσουν για να πλύνουν τα χόρτα. Οι μοναχοί είναι άνθρωποι κι αυτοί. Και έρχονται στιγμές που τσακώνονται, όπως όλοι μας. Δεν τσακώνονται, βέβαια, για το γήπεδο, τη μόδα, την πολιτική. Εχουν άλλα θέματα. Αλλά και πάλι... τσακώνονται! Στα γήπεδα φωνάζουν, βρίζουν.
Εμείς οι χριστιανοί βγάζουμε τα πάθη μας αλλιώς. Πιο ευπρεπώς. Λεπτά θέματα αυτά. Αν δεις την αλήθεια του εαυτού σου και το παραδεχτείς, αρχικά σου έρχεται να καταρρεύσεις. Προσεγγίζοντας όμως την αυτογνωσία με τον Χριστό, αρχίζεις να αγαπάς πιο πολύ. Τον ίδιο τον εαυτό σου, αρχικά. Γίνεσαι πιο καταδεκτικός και φιλάνθρωπος. Και βγάζεις μια επιείκεια στον πιο κοντινό σου: Εσένα.
Ερχεται μια αυτοπαραδοχή και μια αποδοχή του εαυτού μου. Συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Συμφιλιώνομαι. Αναγνωρίζω ότι αυτός είμαι. Κι αν αποκτήσω αυτή την αυτογνωσία και συμφιλιωθώ αγαπητικά με τον εαυτό μου, τότε θα αγαπώ και το παιδί μου πιο φιλάνθρωπα. Και θα έχω επιείκεια. Διότι θα σκέφτομαι: «Οπως είναι το παιδάκι μου, έτσι είμαι κι εγώ». Συχνά τσακωνόμαστε με τα παιδιά μας. Λέμε ότι έχουν ξεφύγει. Μα κι εμείς έχουμε ξεφύγει. Ολοι είμαστε φευγάτοι. Ολοι δεν πάμε καλά και κάπου σκαλώνουμε. Απλώς εμείς οι μεγαλύτεροι το καμουφλάρουμε όλο αυτό και δεν φαίνεται.
Οποιος μπαίνει στην Εκκλησία και σταδιακά γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα πίσω από τη βιτρίνα και το «δήθεν» της πρώτης εντύπωσης, διαπιστώνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι στα περισσότερα. Μιλάμε για πολλές ομοιότητες, φίλε μου! Αν καταλάβεις ότι τελικά παντού οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι, τότε γίνεσαι επιεικής προς όλους. Μου έλεγε ένας γνωστός: «Μπήκα στην Εκκλησία και νόμιζα ότι θα βρω τέλεια πράγματα. Και τελικά βρήκα... ανθρώπους». Αυτός που μου το είπε δουλεύει στην τράπεζα. «Κι όπως στην τράπεζα, πάτερ, συμβαίνουν τσακωμοί, “μαχαιρώματα”, κατακρίσεις, διπλωματίες, πισώπλατες κινήσεις, παρασκήνια, ε, αυτά βρήκα και στην εκκλησία της γειτονιάς μου!» Ετσι μου είπε.
Μια άλλη κυρία, του Φιλοπτώχου, βρίσκεται στο εξωτερικό. Κάθε λίγο μου γράφει μηνύματα και τραβάει τα μαλλιά της: «Δεν αντέχω άλλο. Θα χάσω την πίστη μου. Κλονίζομαι με όλα αυτά που βλέπω. Δεν το πιστεύω ότι όλα αυτά τα ζω μέσα στην ενορία μου». Ετσι γράφει. Γιατί όλα αυτά; Γιατί είμαστε άνθρωποι. Παντού. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οπου κι αν πας. Είμαστε άνθρωποι, με τα προβλήματα και τις αδυναμίες μας. Ομως κάθε φορά που παραδεχόμαστε αυτή την αλήθεια γινόμαστε πολύ καλοί. Γλυκαίνει ο χαρακτήρας μας. Συμφιλιωνόμαστε με την αλήθεια της ύπαρξής μας. Και είμαστε έτοιμοι να πούμε: «Οπως εσύ, αδελφέ μου, έτσι κι εγώ. Σ' αγαπώ. Συγχώρεσέ με και σε συγχωρώ κι εγώ».
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου
δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου