Κυριακή Η΄Λουκᾶ (13-11-2022)

Κυριακή Η΄Λουκᾶ (13-11-2022)

Ἡ παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, ἀγαπητοί ἀδελφοί,  εἶναι γνωστή σέ ὅλους καί μάλιστα εἶναι ὡραιότατη παραβολή. Ἀπό τίς καλύτερες καί περισσότερο διδακτικές, πού εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας. Ἀφορμή γιά νά τήν διηγηθεῖ στάθηκε τό ἐρώτημα κάποιου νομικοῦ, πού ἤθελε νά μάθει ποιός εἶναι ὁ πλησίον μας. Σέ ποιόν πρέπει νά δείχνουμε ἀγάπη καί συμπόνοια. 

Οἱ δύο πρῶτοι πού πέρασαν ἀπό τόν τόπο τοῦ ἐγκλήματος, ὅπου κοίτονταν μισοπεθαμένος κάποιος προηγούμενος διαβάτης, εἶχαν κάτι κοινό. Ἦταν ἄνθρωποι τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Ἱερεύς τῶν ἑβραίων ὁ ἕνας, Λευΐτης ὁ ἄλλος, δηλαδή ἀνῆκε στό ὑπηρετικό προσωπικό τοῦ Ναοῦ.  Ἦταν πρόσωπα πού εἶχαν θρησκευτικό ἀξίωμα καί ἔργο ἱερό. Θά λέγαμε σήμερα, ἦταν ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας.

 Αὐτοί, λόγῳ τῆς ἰδιότητάς τους, θά ἔπρεπε νά εἶναι οἱ πλέον σπλαχνικοί καί συμπονετικοί ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον ἄνθρωπο. Θά ἔπρεπε πρόθυμα νά δείξουν ἀγάπη στόν ἑτοιμοθάνατο. Αὐτοί λόγῳ θέσεως δίδασκαν καί στούς ἄλλους τό καθῆκον τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Τό δίδασκαν, μά ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά τό ἐφαρμόσουν, δέν τό ἔκαναν. Ἀθέτησαν τό καθῆκον τους. Σήκωσαν τούς ὤμους τους καί ἔφυγαν.

 Καί εἶναι πολύ θλιβερό, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀγάπης νά γίνωνται παραδείγματα ἀδιαφορίας καί σκληρότητας. Νά γίνωνται παραδείγματα, ὄχι πρός μίμησιν, ἀλλά πρός ἀποφυγήν. Εἶναι πολύ κρῖμα οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ νά δυσφημοῦν τόσο πολύ τόν Θεό καί νά προσβάλουν κατάφορα τήν πίστη τους. Εἶναι ντροπή ἐξ αἰτίας τους νά βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Κάτι τέτοιο, δυστυχῶς, ἐπαναλαμβάνεται πολλές φορές καί στίς ἡμέρες μας ἀπό τούς ὑποτιθέμενους ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναι φοβερό νά συμβαίνει κάποτε καί μέ μᾶς τούς ἴδιους. Ἐμεῖς πού θέλουμε νά εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀποδεικνυόμαστε στήν πράξη τόσο ἄσπλαχνοι, τόσο σκληροί καί ἀδιάφοροι, χειρότεροι ἀπό πολλούς ἄλλους. 

Καί ὅμως, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος μᾶς τό ξεκαθάρισε, ὅτι χωρίς ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπό μας, βασιλεία Θεοῦ δέν θά κληρονομήσουμε. Ἄς κάνουμε μεγάλους σταυρούς, ἐδαφιαῖες μετάνοιες, πολλά κομποσχοίνια, αὐστηρές νηστεῖες. Χωρίς ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπό μας, πρόσωπο Θεοῦ δέν θά δοῦμε. Ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπό μας εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς γνησιότητάς μας, ὅτι δηλαδή εἴμαστε χριστιανοί. Αὐτή εἶναι ἡ βασική προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας.

Αὐτό ὅμως πού δέν ἔκαναν οἱ δύο ἄνθρωποι τοῦ ναοῦ, τό ἔκανε ὁ Σαμαρείτης. Ἐπίτηδες ἀναφέρει ὁ Χριστός Σαμαρείτη, γιατί οἱ Ἰουδαῖοι ἦταν φανατικοί ἐχθροί μέ τούς Σαμαρεῖτες. Ὁ Σαμαρείτης περιποιεῖται, αὐτός βοηθάει, αὐτός κινδυνεύει γιά τόν ἐχθρό του τόν Ἰουδαῖο. Μέ αὐτό θέλει νά μᾶς διδάξει, ὅτι ὀφείλουμε νά νοιώθουμε ἀγάπη πρός ὅλους καί νά τήν δείχνουμε ἔμπρακτα σέ φίλους, ἀλλά καί σέ ἐχθρούς. 

Οἱ Ἰουδαῖοι κατηγοροῦσαν τόν Ἰησοῦ καί τόν ἀποκαλοῦσαν Σαμαρείτη. Τόσο πολύ κάποιοι δέν τόν ἤθελαν. Ὥστε λοιπόν μέ τήν λέξη Σαμαρείτης ὁ Χριστός ἐννοεῖ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Εἶναι σάν νά μᾶς λέει, κάντε ὅ,τι ἔκανα ἐγώ. Ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς εἶναι ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό πρέπει νά τήν ἐφαρμόζουμε.

Ὁ Κύριος συνήθιζε νά διδάσκει, ὄχι μόνο μέ τά λόγια του, ἀλλά καί μέ τήν ζωή του, μέ τά ἔργα του. Ὅλη του ἡ ζωή δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μία τέλεια ἐφαρμογή τῆς ἀγάπης του πρός τόν πλησίον. Πλησίον θεωροῦσε τούς μαθητάς του, ἀλλά καί τούς σταυρωτάς του. Τό αἷμα πού ἔχυσε πάνω στόν Γολγοθᾶ, τό ἔχυσε καί γι᾿ αὐτούς. Ὁ ἴδιος τούς συγχώρησε τήν ἴδια στιγμή, τήν ὥρα τοῦ ὑψίστου πόνου. Ζήτησε μάλιστα ἀπό τόν ἐπουράνιο Πατέρα του καί Ἐκεῖνος νά τούς συγχωρήσει. 

Λόγῳ τῆς δημιουργίας μας ἀπό τόν Θεό, εἴμαστε ὅλοι παιδιά του. Εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας. Ἔχουμε τό ἴδιο αἷμα, ἄρα εἴμαστε ἀδέλφια καί ὀφείλουμε νά ἀγαποῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Νά σεβώμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Νά φροντίζουμε καί νά βοηθοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.

Ἀγαπητοί μου,

Σήμερα μέ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη πρέπει ὅλοι μας νά προβληματιστοῦμε σοβαρά. Νά διερωτηθοῦμε, τελικά τί εἴμαστε; σέ ποιά τάξη, σέ ποιά κατηγορία ἀνήκουμε; Μήπως εἴμαστε ὁ Λευΐτης καί ὄχι ὁ καλός Σαμαρείτης; Γιά νά μή πῶ, μήπως ἀνήκουμε στούς ληστές; Ἄν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν δείξουμε ἀγάπη καί εὐσπλαχνία, ποιοί θά δείξουν; Πρῶτοι ἐμεῖς θά τά δείξουμε ὅλα αὐτά, γιά νά τά διδάξουμε καί στούς ἄλλους.

Στήν ἐποχή μας ἐνῷ ὅλοι μιλᾶμε γιά ἀγάπη, δέν ἔχουμε πραγματική ἀγάπη. Καί αὐτό φαίνεται περισσότερο ξεκάθαρα στίς σχέσεις μας μέ τά δικά μας πρόσωπα. Πῶς τούς μιλᾶμε, πῶς τούς φερόμαστε; Ὑπάρχει ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων; Τότε γιατί τόσα πολλά διαζύγια, τόσα οἰκογενειακά δράματα; Δέν σέβεται καθόλου ὁ ἕνας τόν ἄλλο. 

Ὑπάρχει ἀγάπη καί σεβασμός τῶν παιδιῶν πρός τούς γονεῖς; Κάποιοι περισσότερο ἀγαποῦν καί φροντίζουν τήν γάτα καί τόν σκύλο τους, παρά τόν πατέρα καί τήν μητέρα, πού τούς γέννησαν.

 Ἀγαποῦν οἱ γονεῖς τά παιδιά; Τότε γιατί  καταφεύγουν στίς ἐκτρώσεις; Γιατί κάνουν κομμάτια τά παιδιά τους καί γεμίζουν τούς ὑπονόμους τῶν κλινικῶν καί τῶν νοσοκομείων; Ἄν πραγματικά ἀγαποῦν τά παιδιά τους, ποῦ εἶναι τό πραγματικό ἐνδιαφέρον τους, νά τά πάρουν ἀπό τό χέρι καί νά τά ὁδηγήσουν στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία;  Πῶς μποροῦν νά φᾶνε καί νά πιοῦν, πῶς μποροῦν νά κοιμοῦνται καί νά ἡσυχάζουν, ὅταν τά παιδιά τους ζοῦν μέσα στήν ἀπιστία καί εἶναι βουτηγμένα μέσα σέ φοβερές ἁμαρτίες;

Ὑπάρχει ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀδελφῶν; Γιατί βγῆκε ἡ παροιμία, μισοῦνται σάν ἀδέλφια;  Γιατί μισοῦνται θανάσιμα. Πῶς προῆλθε ἡ ἐρώτηση, γιατί εἶναι βαθιά βγαλμένο τό μάτι σου; Γιατί τό ἔβγαλε ὁ ἀδελφός μου. Ὁ ξένος, ἄν τό ἔβγαζε, θά ἄφηνε λίγη ρίζα. Ὁ ἀδελφός τό ἔβγαλε πολύ βαθιά, δέν ἄφησε καθόλου ρίζα. Λίγα ἀδέλφια εἶναι στά μαχαίρια; Λίγα πηγαίνουν στά δικαστήρια καί δέν λένε οὔτε μία καλημέρα μεταξύ τους; 

Σταματάω ἐδῶ τά παραδείγματα. Ὄχι γιατί δέν ὑπάρχουν ἄλλα, ἀλλά γιά νά μή πλακωθεῖ περισσότερο ἡ καρδιά μας. Ἐρωτῶ ὅμως: Ἄν δυσκολευόμαστε νά ἀγαπήσουμε τούς δικούς μας, πῶς θά μπορέσουμε νά ἀγαπήσουμε τούς ξένους;  Σήμερα πολλοί, ὅλοι ὑποφέρουμε. Καί ὑποφέρουμε, γιατί δέν ἔχουμε ἀγάπη.

Ἀγάπη σημαίνει νά ἔχουμε μεγάλη καρδιά, πλατειά καρδιά, πού νά χωράει ὅλους, ἀκόμη κι᾿ αὐτούς πού δέν μᾶς θέλουν καί δυσκολεύουν τήν ζωή μας. Νά δείχνουμε τήν ἀγάπη μας ἄλλοτε μ᾿ ἕνα καλό λόγο καί ἄλλοτε μέ τήν σιωπή μας. Ἄλλοτε μέ τήν διακονία μας καί ἄλλοτε μέ τήν θυσία μας, πού δέν εἶναι τόσο εὔκολο, ἀλλά τελικά κοστίζει πολύ.

Ἀγαπητοί μου,

Μέ τήν παραβολή αὐτή ὁ Κύριος ἐλέγχει τήν πνευματική ἀρρώστια μας, τήν ἔλλειψη ἀγάπης. Τί λέτε; Ἐμεῖς ἀγαποῦμε τόν Χριστό; Ἄν πραγματικά τόν ἀγαποῦμε, τότε θά ὑπακούσουμε στήν πρώτη καί μεγάλη ἐντολή του. Θά μάθουμε νά ἀγαποῦμε. Νά διδαχθοῦμε ἀπό τόν ἴδιο τήν ἀγάπη. Νά ξεκινήσουμε ἀπό τό οἰκογενειακό μας περιβάλλον, μά νά μή σταματήσουμε ἐκεῖ. Στή συνέχεια νά ἀγαπήσουμε τόν κάθε ἄνθρωπο. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀπευθύνεται ξεκάθαρος σέ ὅλους μας καί στόν καθένα χωριστά: Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως. Ἀμήν.-