Ἀπόπειρα πνευματικῆς θεώρησης τοῦ προσωπικοῦ χρόνου.
"Τἰ ποτ''εστίν ἂνθρωπος;"
Παρατηρήθηκε πώς ὁ χρόνος "παρέρχεται", "ρεῖ", "περνάει". Καί μαζί του συμπαρασέρνει τά πάντα. Μοιάζει, λές, μέ ὁρμητικό ποτάμι, πού στό διάβα του τραβάει μαζί του ὃ,τι βρεῖ. Ὁ χρόνος παρέρχεται καί μαζί του κι'ὁ κόσμος. Καί μαζί του κι ἐμεῖς. Καί μαζί του κι'ἐγώ. Ὁ ἀδυσώπητος χρόνος συνακολουθεῖται ἀπό σκυθρωπούς καί ἂκαρδους συνοδοιπόρους ὃπως εἶναι ἡ φθορά, ὁ μαρασμός, τό γῆρας, καί, ἡ ἒσχατη ἀπόληξή τους, ὁ θάνατος. "Τά πάντα ρεῖ" καί πουθενά κανένα σταθερό σημεῖο γιά νά βρῆ ἀποκούμπι ἡ ὓπαρξη. "Τά πάντα ρεῖ" καί στό θολό ποτάμι αὐτῆς τῆς ροϊκότητας θά βρῆ κανείς ὁραματισμούς, πόθους, λαχτάρες, εὐγενικές ἐπιδιώξεις, ὑψηλούς σκοπούς, μόχθους, ἱδρῶτες, ὃ,τι ἀποτελεῖ τόν καθαυτό ἂνθρωπο, μεταμορφωμένο σέ ἀνθρωπολογική λάσπη καί σαβούρα νά συμπαρασέρνεται γιά πάντα στό σκοτεινό ὠκεανό τῆς φθορᾶς καί τῆς ἐκμηδένησης.Μά ἀυτό εἶναι τό ἀποκορύφωμα τοῦ δράματος καί τῆς τραγικότητας τῆς ἀνθρώπινης ὓπαρξης. Ὁ χρόνος ἐδῶ ἀποκτᾶ μιά ἂλλη, μιά τραγική διάσταση, πού καί μόνη ἡ σκέψη της κάνει ὀδυνηρά ἐλεεινή τήν ὓπαρξη. "Ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται...". "Τί ποτ''εστίν ἂνθρωπος;" λοιπόν; Ἑνα ἓρμαιο στό ἀσταμάτητο καί θολό ρεῦμα τοῦ χρόνου; Εἶναι ἐκκίνηση ἀπό τό τίποτε πρός τό μηδέν μέ φωτεινό ἐπεισόδιο μεταξύ τους αὐτό πού λέμε ζωή; Εἶναι ἓνας λαμπερός μετεωρίτης πού γιά λίγο λάμπει ἀνάμεσα κατασκότεινου οὐρανοῦ καί κατάμαυρης γῆς γιά νά σβήση ἒπειτα γιά πάντα ἡ ὓπαρξή μου; πῶς νά μή σφίγγει ἡ καρδιά μου καί πῶς νά μή κλαίω τή δυστυχία μου; Ξέρω ποῦ μέ ὁδηγεῖ τό ἀνεπίστροφο ρεῦμα τοῦ χρόνου...
Ὃμως θά ἦταν λάθος νά λασπώσω παθητικά στό μοιρολόί καί στήν ἀπελπισία. Ἀφοῦ ρέει ὁ χρόνος, πρέπει νά πιαστῶ κάπου στίς ὂχθες του, πού δέν "ρέουν". Ὁ χρόνος δέν μπορεῖ νά "ρέει"χωρίς ὂχθες. Κάπου ἑπομένως θά μπορέσω νά πιαστῶ ἐξω ἀπ'αὐτόν. Ἡ ἀνάγκη λοιπόν νά πιαστῶ ἀπό κάπου μέ ὑποχρεώνει νά ἀνοίξω τά μάτια μου γιά νά ἰδῶ πιό καλά ποῦ βρίσκομαι καί τί μπορῶ νά κάνω.
Ἱερομ. Εὐσεβίου, "ΕΠΙΨΑΥΣΕΙΣ ΑΚΡΩ ΔΑΚΤΥΛΩ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου