Μία από τις πιο φρικτές καταστάσεις
είναι όταν μετά από την πτώση μας σε κάποια αμαρτία
μας εγκαταλείπει όχι μόνο η Χάρης του Θεού
αλλά και η δυσώδης παρουσία του διαβόλου.
Είναι ίσως η πιο επώδυνη μοναξιά
γιατί δεν έχουμε ούτε καν
την ψευτοπαρηγοριά απ' την ηδονή της αμαρτίας.
Αφού αφαίμαξε ο πονηρός
και την τελευταία ρανίδα φωτός εντός μας
αποσύρεται αφήνοντας μας
σαν στημένη λεμονόκουπα στα σκοτάδια μας....
Και ξέρεις…..
φεύγει όχι γιατί μας λυπάται και θέλει να αναθαρρήσουμε.
Όοοχι.... την απελπισία μας λαχταρά και περιμένει.
αυτή είναι το επιδόρπιο του
όταν γευματίζει στην τράπεζα της καρδιάς μας.
Μη του κάνουμε την χάρη.....
Εμείς να προσπαθούμε να λέμε την ευχή
σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε,
ότι ‘'καιρό" κι αν κάνει.....
Και πριν, και κατά, και μετά την αμαρτία....
Ακόμα κι αν δεν αξίζουμε την Αγάπη Του.
Εμείς θα χτυπάμε την θύρα του ελέους Του
μέχρι να μας "βαρεθεί" και να μας ανοίξει.
Απ'έξω θα’μαι Νυμφίε μου γλυκύτατε!
Δεν φεύγω κι αν η παγωμένη ανάσα του πονηρού
παλεύει να καταψύξει την θέρμη της αγάπης μου….
Δεν φεύγω κι αν ο καύσωνας των παθών
παλεύει να λιώσει τις ελπίδες μου….
Με τα προδομένα μου χείλη θα Σε φωνάζω….
«Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με!»
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου