Το όραμα που εμφανίστηκε στα χρόνια μας σε έναν πατέρα από το Άγιο Όρος που για τη μεγάλη του ταπείνωση δεν έγραψε το όνομά του, φυγαδεύοντας από τη μάταιη δόξα των ανθρώπων.

Η άποψη ενός μοναχού για τον Παράδεισο και την Κόλαση:

 «Το έτος 1854, την 14η Μαρτίου, μια Πέμπτη, στις έξι το πρωί, σηκώθηκα από τό κελί, πήγα στην Εκκλησία και κάθισα στο στασίδι, και ενώ οι αδελφοί διάβαζαν την ακολουθία τού Μεσονυκτικου μέτρησα τα βάθη στον Θεό, λέγοντας:

 - Ένας Θεός και Κτίστης και Δημιουργός των πάντων έλαβε και έγινε άνθρωπος για μας, σταυρώθηκε και θάφτηκε.  Όλα αυτά τα έκανε και τα υπέμεινε για τη σωτηρία των ανθρώπων.

 Σκεπτόμενος έτσι, ταπεινώθηκε η καρδιά μου και ήρθε τόση χαρά στην ψυχή μου και γαλήνη στο μυαλό μου, που ήρθα με τέτοια ταπείνωση, που τα δάκρυά μου κυλούσαν σαν πηγή.  […]

 Τότε άνοιξε η καρδιά μου, και έγινε, κατά κάποιο τρόπο, ένας δρόμος από την καρδιά προς την έδρα του Θεού.  Και ο νους μου, ο εσωτερικός λόγος και η καρδιά μου ενώθηκαν, και προσευχόμουν με το νου μου χωρίς κανένα εμπόδιο.  Έλεγα την προσευχή μου με κάποια ταπεινά λόγια και μου ήρθε μια μεγάλη αγάπη για τον πλησίον και προσευχόμουν για όσους με μισούσαν.

 Τότε, για τη χαρά της καρδιάς μου, η ψυχή μου πήδηξε.  Ενώ ήμουν σε αυτή την ταπεινοφροσύνη και την κατάσταση, έβλεπα τον εαυτό μου να είμαι στην Εκκλησία και τους αδελφούς να διαβάζουν.

 Μη μπορώντας να σταθώ, έβαλα το στασίδι και κάθισα και πάλι προσευχήθηκα με το μυαλό μου.  Και τόση θεϊκή αγάπη με κατέκλυσε, που δεν ήταν δυνατόν να ξεκουραστώ καθισμένος.  Και δεν φοβόμουν πια τον Θεό, αλλά πάνω απ' όλα είχα μεγάλη τόλμη και αγάπη γι' Αυτόν, ώστε η ψυχή μου κυριεύτηκε από αυτή την αγάπη.

 Και δεν μπορούσα πια να κάνω την προσευχή από καρδιάς, ούτε άλλη προσευχή, αλλά ένιωθα μόνο στην ψυχή μου έναν θείο πόθο και αγάπη, σαν ένα αχλάδι φωτιάς να καίει στην καρδιά μου.  Και η ψυχή και η καρδιά μου ήταν κολλημένη στο Θεό και μόνο Τον φανταζόμουν, και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου σαν πηγή.  Η ψυχή μου πήδηξε από χαρά και ήταν πολύ ταπεινή.

 Και μετά χωρίς α τό καταλάβω δεν μπορούσα πια να δω την Εκκλησία, ούτε να ακούω τι διαβάζεται.  Ήμουν όμως σε ένα μεγάλο και όμορφο χωράφι, που ήταν στολισμένο με κάθε λογής δέντρα και λουλούδια γεμάτο ευχάριστη μυρωδιά.  Ότι η ομορφιά και ο στολισμός δεν μπορούν να γραφτούν, ούτε να ειπωθούν με ανθρώπινη γλώσσα.

 Όλα ήταν γεμάτα φως σαν να έλαμψαν επτά ήλιοι.  Από μακριά έβλεπα ένα πλήθος ανθρώπων ντυμένους με φωτεινά ρούχα, νεαρούς σε ηλικία και πολύ όμορφους να κοιτάς.  Ο καθένας έλαμπε πιο λαμπερός από τον ήλιο και περπατούσαν αργά.  Και είχα μεγάλη χαρά στην ψυχή μου, και θαυμάζοντας, είπα στον εαυτό μου:

Ποιανού είναι αυτός ο κήπος;  Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και πώς έφτασαν εδώ;».  Σκεπτόμενος αυτά τα πράγματα, περπατούσα, και αφού περπάτησα λίγο, είδα ένα άλλο αναρίθμητο πλήθος, που καθόταν μαζί και ήταν ντυμένοι με στρατιωτικά ρούχα.  Ήταν όλοι νέοι, μιας ηλικίας, και δυνατοί στο σώμα, πολύ ευγενικοί και όμορφοι στο πρόσωπο, ώστε να έλαμπαν πιο λαμπερά από τον ήλιο.

 Όταν τους είδα, στάθηκα και είδα την ομορφιά και την ομορφιά τους, έχοντας μεγάλη χαρά στην ψυχή μου.  Μετά από αυτό άκουσα μια κραυγή από αυτούς που έλεγε:

 - «Ο αδερφός μας -λέγοντάς μου με το όνομα- έχει μεγάλη επιθυμία να πάει στον Αυτοκράτορα, όπως όλοι ξέρουμε.  Ποιος από εμάς λοιπόν θα τον τιμωρήσει;».

 Τότε ξεχώρισε ένας από αυτούς, ένας νέος, πιο όμορφος και δυνατότερος από τους άλλους, που έλαμπε όπως το φεγγάρι ανάμεσα στα αστέρια, και φάνηκε μεγαλύτερος ανάμεσά τους.  Απάντησε και είπε στους άλλους:

 - «Θα τον προπονήσω, γιατί, όπως ξέρεις, έχει ιδιαίτερη αγάπη για μένα.  Προσεύχεται σε μένα μέρα και νύχτα, και γι' αυτό έχω μεσολαβήσει συχνά στον Αυτοκράτορα γι' αυτόν».

 Λέγοντας αυτά, ήρθε κοντά μου.  Και αναρωτιόμουν: «Δεν έχω δει ποτέ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά πού με είδαν και πώς ξέρουν το όνομά μου;  Και πώς έμαθαν ότι ήθελα να πάω στον Αυτοκράτορα;».

 Ενώ το σκεφτόμουν αυτό, ήρθε κοντά μου και είπε με ένα χαρούμενο πρόσωπο:

 - Ακολούθησέ με, για να πάμε στον Αυτοκράτορα!

 Και τον παρακάλεσα λέγοντας:

 - Αδερφέ, άσε με να φύγω!  Ποιος είμαι εγώ για να πάω στον Βασιλιά;  Και γιατί με θέλει ο Αυτοκράτορας;  Και τι βασιλιάς είναι αυτός;

 Τότε εκείνος, χαμογελώντας, μου είπε:

 - Προσποιείσαι ότι δεν ξέρεις ποιος είναι ο Αυτοκράτορας στον οποίο θα σε πάω;  Ή δεν ξέρεις ποιος είμαι;  Επειδή με αγαπάς και προσεύχεσαι σε μένα μέρα και νύχτα, εδώ είμαι να σε πάρω και να σε φέρω στον Βασιλιά.  Και είναι αδύνατο να σε αφήσω.  Ακολούθησέ με λοιπόν!

 Τότε εγώ, μη έχοντας τίποτα να απαντήσω, τους ακολούθησα.  Και προχωρούσε και τον ακολουθούσα, σχεδόν.  Και μου είπε τη σκέψη να τον ρωτήσω ποιος είναι, αφού μου έδειξε τόση αγάπη.  Αλλά ντρεπόμουν, λέγοντας ότι θα τον ρωτήσω αργότερα.  Και είχα μεγάλη άνεση στην ψυχή μου βλέποντάς τον κοντά μου.  Περπατήσαμε λοιπόν πολύ από εκείνο το όμορφο χωράφι και δεν φαινόταν κανείς παρά μόνο εμείς οι δύο.

 Αφού τελείωσε εκείνο το όμορφο χωράφι, φτάσαμε σε ένα στενό δρόμο, που ήταν πολύ μακρύς, ώστε να μην φαίνεται η άλλη άκρη, και από τις δύο πλευρές είχε ψηλούς τοίχους.  Εκείνος ο δρόμος ήταν τόσο στενός που ένας άντρας με τα πόδια δεν μπορούσε να περάσει.

 Όταν έφτασα εκεί, είχα λίγο φόβο στην καρδιά μου, γιατί εκείνο το μέρος ήταν άγριο και χωρίς άνεση.  Όταν όμως βλέπω τον οδηγό μου, χαίρεται η ψυχή μου.  Τότε ο οδηγός μου έμεινε λίγο και κοίταξε προς το μέρος μου με ένα λαμπερό και χαρούμενο πρόσωπο και είπε:

 - «Γιατί σε κυριεύει η τεμπελιά και σκορπίζει το μυαλό σου εδώ κι εκεί και δεν θυμάσαι την προσευχή του Ιησού Χριστού;  Δεν ξέρεις πόση ζημιά παθαίνει ο άνθρωπος όταν τεμπελιάζει στην προσευχή, έστω και για μια ανάσα;  Και πάλι, πόσο χρήσιμο είναι όταν σκέφτεται το σωτήριο όνομα του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού για πάντα;  Ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν ελευθερώνεται από τα πάθη και τις αμαρτίες και γίνεται η έδρα της Υπεραγίας Τριάδος και θα φτάσει στην τέλεια αγάπη, την οποία, εν μέρει, αναζητήσατε και εσείς από το άφθαστο έλεος του Θεού».

 Λοιπόν, γνωρίζοντας τη γλύκα του, γιατί αδρανείς με αυτό το πράγμα;  Μέχρι πότε, αδερφέ, θα είσαι στον βαθύ ύπνο της αδράνειας και δεν θα γυρίσεις;  Θυμηθείτε την πρώτη σας τέρψη, από την οποία ήσασταν τελείως αδρανείς.  Δεν σε δίδαξε ο Θεός το έργο, όταν έκανες την Υπεραγία Θεοτόκο, Μητέρα του Θεού, μεσιτεία και φύλακα της σωτηρίας σου;  Δεν σου άξιζε να της βρεις έναν ελεήμονα οδηγό αυτής της αλήθειας;  Δεν ξέρεις, αδελφέ, το έλεος και την αγάπη που σου έδειξε ο Θεός;  Όμως εσύ διάλεξες την τεμπελιά από την αγάπη Του.  Ωστόσο, μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για σένα!».

- „Όταν μου είπε αυτά ο οδηγός μου, ταπεινώθηκα πολύ και με συντετριμμένη καρδιά είπα: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!».  Και όσο έλεγα την προσευχή, τόσο περισσότερο η καρδιά μου ζεσταινόταν προς τη θεία επιθυμία και αγάπη.  Γιατί προσευχόμουν τόσο καθαρά που ούτε μια σκέψη δεν ταράχτηκε στην καρδιά μου και δεν την εμπόδισε.  Και ο νους μου ήταν τόσο βαθιά απορροφημένος στην προσευχή, και απέκτησα τόση δύναμη, που ο φόβος που με κυρίευε πριν έφυγε.

 Τότε ο οδηγός μου μου λέει:

 - «Βλέπεις ότι είσαι καλύτερα τώρα, όταν κάνεις την προσευχή;  Αν θέλεις να είσαι για πάντα σε αυτή την κατάσταση και θέλεις να σώσεις τον εαυτό σου, σήκω από τα βάθη της νωθρότητας και ξαναρχίζεις το πρώτο σου κατάσταση και την πρώτη δουλειά στην τήρηση των εντολών του Θεού, χωρίς αλλαγή.  Και βάλτε όλες σας τις δυνάμεις στην ενατένιση του ονόματος του Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου.  Θυμηθείτε να τα φυλάτε αυτά με προσοχή και να ομολογείτε καθαρά όλη την ημέρα ό,τι σας συμβεί, χωρίς να κρύβετε ούτε μια σκέψη από τον ιερέα σας!».

 Λέγοντάς μου αυτό, αρχίσαμε να περπατάμε σε εκείνο το στενό δρόμο.  Και περπατώντας, είδα έναν σταυρό, σαν πινακίδα.  Και όταν πλησίασα τον σταυρό, ο ταξιδιώτης μου στάθηκε και έκανε τρεις σταυρούς λέγοντας:

 - «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμε, Κύριε, και δοξολογούμε και μεγαλύνουμε την αγία σου ανάσταση!».

 Και μου είπε να κάνω το ίδιο, κι εγώ υποκλίθηκα το ίδιο.

 Αφού περπάτησα πολύ από εκεί, πέρασα αυτόν τον δρόμο.  Και είδα εκεί ένα μέρος που τρόμαξε και ταρακούνησε όσους το είδαν.  Γιατί ήταν μια χαράδρα και μια κοιλάδα τόσο βαθιά και σκοτεινή, που δεν φαινόταν ούτε το μήκος ούτε το βάθος, καθώς ήταν σαν ένα σύννεφο που δεν πατήθηκε.  Και από την άλλη πλευρά του μακριά, υπήρχε ένα πανύψηλο βουνό, που η κορυφή του έφτανε μέχρι τον ουρανό.

 Πάνω από εκείνο υπήρχε ένα τρομακτικό κατάστρωμα, γιατί εκείνο το κατάστρωμα ήταν μόνο ένα στρογγυλό κομμάτι ξύλο, πάχος σαν μια παλάμη.  Η μια άκρη του ήταν στο στενό δρόμο και η άλλη ήταν στην άκρη αυτού του ψηλού βουνού.  Και όταν φυσούσε ο άνεμος, αυτό το κατάστρωμα τινάχτηκε σαν φύλλο σε δέντρο.  Όταν λοιπόν πλησίασα σε εκείνο το μέρος και στη γέφυρα, με έπιασε φόβος και τρέμουλο, βλέποντας ότι πρέπει να περάσουμε από πάνω, γιατί, κοιτάζοντας από δω κι από εκεί, δεν είδα άλλο μέρος να περάσω στην άλλη πλευρά, χωρίς μόνο αυτό το κατάστρωμα.  Και δεν υπήρχε μονοπάτι σε εκείνη τη βαθιά σκοτεινή κοιλάδα.

 Τότε πάλι ο οδηγός μου μου είπε:

 - «Πάλι τεμπέλιασες στην προσευχή και γι' αυτό φοβάσαι.  Δώσε μου το χέρι σου εδώ!».

 Μετά του έδωσα το δεξί μου χέρι και, πιασμένοι χέρι χέρι, περπατήσαμε σε αυτό το τρομακτικό κατάστρωμα.  Και περπατώντας λίγο, είδα εκείνο το κατάστρωμα να κουνιέται και να κουνιέται, όπως ένα φύλλο σείεται πάνω σε ένα δέντρο όταν φυσάει ο αέρας.  Και κοιτάζοντας πέρα ​​δώθε σε εκείνη τη βαθιά και σκοτεινή κοιλάδα, φοβόμουν να προχωρήσω περισσότερο, αλλά καθώς ήμουν με τον οδηγό μου, που με κράτησε από το χέρι, πήρα λίγο θάρρος.

 Τότε ο οδηγός μου έμεινε για λίγο και γυρίζοντας προς το μέρος μου είπε:

 - «Κάνε τον σταυρό τρεις φορές και φώναξε το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντα Παναγίας, γιατί το όνομά της έχει μεγάλη δύναμη σε αυτόν τον τόπο!».

Μετά έκανα το σταυρό τρεις φορές και είπα με το μυαλό μου:

 - «Παναγία Θεοτόκε, βοήθησέ με!».

 Και, ω, θαύμα!  Μπήκε τόσος ανδρισμός στην ψυχή μου που δεν είχα πια φόβο, αν και εκείνη η γέφυρα έτρεμε σαν αράχνη όταν περπατούσα πάνω της.  Και μετά από λίγο έφτασα στο τέλος του.

 Στο τέλος της γέφυρας φτάσαμε στην άκρη του βουνού.  Τότε ο οδηγός μου άφησε το χέρι και μου είπε: «Από εδώ και πέρα ​​μη φοβάσαι!».

 Όμως εγώ, από τη μεγάλη αγάπη που του είχα, δεν του άφησα το χέρι, αλλά τον κράτησα και προχωρούσαμε μαζί.  Αφού περπατήσαμε λίγο, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε στο βουνό.  Μετά σήκωσα το βλέμμα μου, αλλά δεν μπορούσα να δω την κορυφή του ύψους του.  Αν και η ανάβαση ήταν πολύ δύσκολη, αλλά το μέρος ήταν συναρπαστικό.

 Αφού είχα ανέβει πολύ, κάθισα λίγο και κοίταξα από όλες τις πλευρές του βουνού και θαύμασα.  Όλες οι πλευρές του βουνού ήταν γεμάτες ελιές.  Και σκεφτόμουν "από πού προήλθαν αυτές οι ελιές;"  και συνέχισα.

 Στη συνέχεια, περπατώντας λίγο πιο πέρα, φτάσαμε σε μια μεγάλη πύλη, που ήταν ανοιχτή.  Τότε ο τεχνίτης μου έκανε το σταυρό τρεις φορές, και το ίδιο έκανα κι εγώ.  Και μπήκα μέσα από την πύλη.  Και είδα πάλι μεγάλο χωράφι!  Και ήταν τόσο μεγάλο που δεν μπορούσες να δεις τις άκρες του και όπως ήταν το στερέωμα του ουρανού, έτσι ήταν και εκείνο το χωράφι.

 Ποιος μπορεί να πει την ομορφιά και τον στολισμό αυτού του χωραφιού;  Και αν ήθελα να περιγράψω την ομορφιά αυτού του χωραφιού, δεν θα μπορούσα, γιατί δεν υπάρχει γήινο πράγμα με το οποίο να το συγκρίνω.  Η ανθρώπινη γλώσσα δεν μπορεί να πει την ομορφιά της, ούτε ο ανθρώπινος νους την κατανοήσει.  Εκείνο το χωράφι ήταν στολισμένο με κάθε λογής δέντρα και ωραιοποιήθηκε με κάθε λογής μυρωδάτα λουλούδια.  Το φως που έλαμπε εκεί ήταν σαν το φως επτά ήλιων.

 Όταν λοιπόν είδα εκείνο το χωράφι, η καρδιά μου αιχμαλωτίστηκε από την ομορφιά του και λαχταρούσα να μείνω εκεί.  Αλλά ο οδηγός μου μου είπε:

 - «Από εδώ και πέρα ​​θα δεις άλλα πιο όμορφα μέρη, και μετά από αυτό θα δεις και τον Αυτοκράτορα!».

 Και περπατούσαμε σε εκείνο το όμορφο χωράφι, χαιρόμαστε.  Και είδα από μακριά πλήθη ανθρώπων, που ήταν ντυμένοι με μοναστηριακά ενδύματα, αλλά όχι μαύρα, αλλά κόκκινα, να λάμπουν σαν φως.  Τα πρόσωπά τους έλαμπαν πιο λαμπερά από τον ήλιο και η όραση και η ομορφιά τους ήταν πέρα ​​από την ανθρώπινη κατανόηση.  Κάποιοι από αυτούς ήταν νέοι και άλλοι ηλικιωμένοι.  Και πλησιάζοντας τους, μας δέχτηκαν με μεγάλη χαρά και είπαν στον οδηγό μου:

 Χαίρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, αγαπητέ του Χριστού!

 Τους είπε επίσης:

 Χαίρε ευσεβείς, αγαπητοι του Χριστού!  Τότε όλοι γύρισαν τα πρόσωπά τους προς το μέρος μου και με χαρούμενα πρόσωπα μου είπαν:

 - «Γιε μου - λέγοντάς το όνομά μου - αν ένας άνθρωπος κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά χάσει την ψυχή του, τι θα ωφελήσει;  Και αν ζήσει εκατό χρόνια, και αποκτήσει όλα τα αγαθά του κόσμου, και απολαύσει όλες τις επιθυμίες του, πρέπει να έρθει η τρομακτική ώρα του θανάτου και όλη του η ζωή θα του φαίνεται όνειρο και σκιά.

 Κι εσύ, αν σηκωθείς από την τεμπελιά και ξαναρχίσεις την πρώτη σου ζωή, θα ευχαριστήσεις τον Θεό και θα είσαι άξιος της ουράνιας ευτυχίας, να χαίρεσαι για πάντα μαζί μας.  Και αφού θα περάσεις τη ζωή σου στην αδράνεια, θα καταλήξεις στην κοιλάδα που υποδέχεται τους τεμπέληδες, τεμπέληδες και αμετανόητους.

 Γιε μου, μην θέλεις να αγαπήσεις εκείνο το σκοτεινό κακό  περισσότερο από αυτήν την ευτυχία!  Μην βάζετε την τεμπελιά πάνω από την αγάπη του Χριστού!  Γιε μου, θυμήσου από τι ύψος έπεσες και γιατί ξενέρωσες και τι έβλαψες!  Γιε μου, επέστρεψε και πέσε στο έλεος του Θεού και δεν θα σταματήσουμε να Του προσευχόμαστε!».

 Μετά από αυτό τους χωρίσαμε και προχωρήσαμε.  Τότε η ψυχή μου φοβήθηκε αυτό που άκουσα.  Διαπίστωσα όμως ότι οδηγός μου είναι ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, ο κομιστής της νίκης.  Και θυμήθηκα επίσης τα λόγια που τους είπε, όταν εκείνοι οι στρατιώτες αναρωτήθηκαν: Ποιος θα τον τιμωρήσει;».  Γιατί ο Άγιος Γεώργιος έλεγε: «Πάω να τον φροντίσω, γιατί έχει ιδιαίτερη αγάπη για μένα, και πολλές φορές έχω κάνει τον εαυτό μου μεσίτη και μεσιτεία στον Αυτοκράτορα γι' αυτόν».

 Τον γνώριζα λοιπόν πλήρως ότι από την αρχή είχα μεγάλη και ιδιαίτερη αγάπη για τον Άγιο Γεώργιο, περισσότερο από ό,τι για άλλους αγίους.  Και πολλές φορές τον έκανα μεσίτη για τη σωτηρία μου.  Και έκανε πολλά θαύματα μαζί μου και όποτε του το ζητούσα, δεν με άφηνε αβοήθητο.  Έτσι, όταν κατάλαβα ότι οδηγός μου ήταν ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, δεν άντεξα να περιμένω άλλο, αλλά τον φίλησα και τον αγκάλιασα για πολλή ώρα, από τη μεγάλη αγάπη που είχα στην καρδιά μου για αυτόν.  Και κόλλησα με την ψυχή μου ακόμα περισσότερο σε αυτόν μέσω της αγάπης.

Και καθώς περπατούσαμε λίγο, είδαμε άλλους ανθρώπους από μακριά, ντυμένους επίσης με μοναστηριακά ρούχα όπως αυτά πριν.  Αλλά τα ρούχα και τα πρόσωπά τους έλαμπαν πιο λαμπερά από τον ήλιο, και είχαν περισσότερη και μεγαλύτερη δόξα από τους άλλους.  Και μεγαλύτερη φωτεινότητα είχαν, αλλά ήταν λίγοι στον αριθμό.  Και ρώτησα τον οδηγό μου:

 - Άγιος Γεώργιος ποιοι είναι αυτοί;  Τι είναι αυτοί που έχουν τόση δόξα, λάμψη και ομορφιά και τι έχουν καταφέρει στη ζωή τους;

 Και μου απάντησε λέγοντας:

 - Αυτοί είναι οι σημερινοί μοναχοί, οι οποίοι, χωρίς μέντορες και χωρίς το παράδειγμα των καλών τους πράξεων, αλλά μόνο από τη δική τους καλή θέληση, ποθούσαν τις καλές πράξεις των παλιών μοναχών και τις έκαναν, ευαρεστώντας τον Θεό.  Και γι' αυτό τους δόξασε ο Θεός.

 Και του είπα πάλι:

 - Αυτή την εποχή έλειπαν οι καλές πράξεις από τον κόσμο, αλλά πώς μπορεί να υπάρχουν τόσο εκλεκτοί άνθρωποι σε αυτόν;

 Και μου απάντησε:

 - Αυτού του είδους οι εκλεκτοί άνθρωποι είναι λίγοι στον κόσμο αυτές τις μέρες.  Αλλά εκείνος που θα κάνει καλά έργα αυτές τις ημέρες, σύμφωνα με τη δύναμή του, και θα ευαρεστήσει τον Θεό, θα ονομαστεί μεγάλος εδώ στη Βασιλεία του Θεού.  Γιατί όποιος κάνει λίγες καλές πράξεις, τις κάνει με τη θέλησή του, χωρίς καθοδήγηση και χωρίς το παράδειγμα των άλλων.  Και για αυτό ο Θεός τους δέχεται ως τέλειες πράξεις.

 Αδελφέ, αυτές τις μέρες λείπουν οι καλές πράξεις του κόσμου, ο λόγος του Θεού έχει παύσει και η καταδίκη και τα ψέματα είναι κοινά.  Αντί για ταπεινοφροσύνη, εξύψωση.  Αντί για αγάπη, εχθρότητα.  αντί για έλεος, σκληρότητα, και αντί για δικαιοσύνη, αδικία.  Τώρα η ανάμνηση του κακού, και το πίσμα, και πολλά τέτοια, πολλαπλασιάζονται  όλοι παρεκτράπηκαν.  Δεν είναι αυτός που κάνει καλό.  Πολύ λίγοι είναι αυτοί που κάνουν καλές πράξεις και ευχαριστούν τον Θεό.

 Σε αυτές τις μέρες ταιριάζει η λέξη: «Όποιος σώζει τον εαυτό του, ας σώσει την ψυχή του!».  Κανείς δεν πρέπει να περιμένει βοήθεια από τον άλλον, αλλά μόνο από τη Μητέρα του Θεού.  Αυτός που θα πέσει κοντά της με όλη του την ψυχή, θα τον καθοδηγήσει, και θα σωθεί αληθινά, γιατί μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, γιατί: «Οι προσευχές της Μητέρας μπορούν να κάνουν πολλά για να δαμάσουν τον Δάσκαλο!».

 Μου είπε αυτά τα λόγια και αρχίσαμε πάλι να περπατάμε.  Και αφού κάναμε μια μικρή απόσταση προς την ανατολική πλευρά εκείνου του χωραφιού, φαινόταν από μακριά ένα μεγάλο και όμορφο παλάτι.  Το ύψος, το πλάτος και το μήκος του ήταν πολύ μεγάλα.  Οι τοίχοι του δεν μπορούσαν να είναι ίσοι σε ομορφιά και φαινόταν ότι είναι από καθαρό χρυσό.  Η λάμψη που εξέπεμπε από αυτόν φώτισε όλο τον τόπο.  Το σχήμα του παλατιού ήταν ακατανόητο.  Ο στολισμός και η ομορφιά του ακατανόητη στο ανθρώπινο μυαλό.  Και ρώτησα τον οδηγό μου:

- Άγιος Γεώργιος, τι παλάτι είναι αυτό;

 Και μου είπε:

 - Αυτό είναι το παλάτι του αυτοκράτορα, όπου θα σε πάω.

 Περπατώντας λοιπόν, ήρθα στο παλάτι, και έφτασα σε μια μεγάλη και ψηλή πύλη, που ήταν ανοιχτή.  Ο οδηγός μου σταυρώθηκε τρεις φορές.  και εγώ  Και μπήκα μέσα από την πύλη, σε μια αυλή.  Όλα τα μέρη του παλατιού ήταν ορατά από αυτό.  Και όταν τα είδα, θαύμασα με την ομορφιά και την ομορφιά τους, γιατί κανένα ανθρώπινο μάτι δεν τους είχε δει.  Είδα και πολλούς ανθρώπους να περπατούν εκεί, που ήταν σε μεγάλη δόξα.  Τότε ο οδηγός μου έπιασε το δεξί μου χέρι και με κράτησε και περπατήσαμε μαζί.

 Μετά από αυτό πέρασα από μια πύλη, που ήταν ανοιχτή, και μπήκα σε μια μεγάλη και όμορφη αίθουσα.  Στην ανατολική πλευρά της αίθουσας υπήρχε μια άλλη μεγάλη και ψηλή πύλη, η οποία ήταν φτιαγμένη με μια τέχνη που δεν μπορεί να καταλάβει ο ανθρώπινος νους.  Και ήταν στολισμένο με πολύτιμους λίθους.  Στη δεξιά πλευρά της πύλης ήταν ζωγραφισμένη η εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που κάθεται σε μια προεξοχή.  Ομοίως, στα αριστερά ήταν ζωγραφισμένη η εικόνα της Θεοτόκου, καθισμένη στην προεξοχή.

 Και μέσα, στην αίθουσα, υπήρχε ένα πλήθος ανθρώπων, όλοι ντυμένοι μοναχοί με τα ίδια ρούχα, αλλά τα ρούχα τους ήταν κόκκινα σαν αίμα και έλαμπαν σαν κεραυνός, και στα χέρια τους κρατούσαν σταυρούς και στύλους.  Δεν μπορώ να πω την ομορφιά και τον στολισμό τους.

 Όταν μας είδαν, ήρθαν να μας συναντήσουν και μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά.  Και κοιτώντας με είπαν όλοι με γλυκιά φωνή:

 - Αδερφέ, πόσο θα σε περιμένουμε;  Γιατί δεν πιέζεις τον εαυτό σου;

 Τότε είπαν στον οδηγό μου:

 - Αδελφέ Gheorghe, τον έχεις πάρει υπό τον έλεγχό σου.  Πότε θα μας το φέρεις;

 Ο άγιος απάντησε:

 - Όταν θελήσει ο Κύριος.  Μετά με πήραν από το χέρι του οδηγού μου και με κράτησαν από τα χέρια, δείχνοντάς μου αυτή τη μεγάλη αγάπη.  Και ο οδηγός μου πήγε και στάθηκε μπροστά στην εικόνα της Μητέρας του Θεού, έτσι πήγαμε όλοι και σταθήκαμε με μεγάλη τάξη.  Και άρχισαν όλοι να τραγουδούν με γλυκιά φωνή: «Είναι όντως σωστό...».

 Κι όταν τραγουδούσαν, άκουγα κάθε λέξη του τροπαρίου τόσο καθαρά που χαράχτηκε στην ψυχή μου.  Και αφού τελείωσα το τραγούδι, ο οδηγός μου με πήρε ξανά και κάνοντας το σταυρό τρεις φορές, προσκυνήσαμε την εικόνα.  το ίδιο και όλοι οι άγιοι εκεί.  Τότε μου είπαν:

 - Αυτά που βλέπεις φτιάχτηκαν για σένα, για να μην αμφιβάλλεις για αυτά που βλέπεις και ακούς, νομίζοντας ότι είναι διαβολικές παραισθήσεις.  Δεν είναι ψευδαίσθηση, αλλά το έλεος του Θεού.

 Μετά έφυγαν λίγο και μόνο εγώ και ο οδηγός μου μείναμε δίπλα στην πόρτα.  Και από το πουθενά η πόρτα άνοιξε μόνη της, και πολύ φως ξεχύθηκε, γύρω μας.  Σταθήκαμε έξω από την πόρτα και παρακολουθούσαμε για πολλή ώρα.  Τότε άκουσα μια γλυκιά φωνή από μέσα να λέει:

 - «Μεγάλο το έλεός Σου, Κύριε, προς τους υιούς των ανθρώπων!».

 Και από ότι είδα εκεί, είναι αδύνατο να τα γράψει κανείς.  Γιατί τα ανθρώπινα μάτια δεν έχουν δει, τα ανθρώπινα αυτιά δεν έχουν ακούσει, η ανθρώπινη καρδιά δεν έχει μπει και ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να καταλάβει.  Η ομορφιά και ο στολισμός τους δεν μπορούν να μιλήσουν, ούτε να παρομοιαστούν με κανένα ανθρώπινο πράγμα.

 Προς το μέσον της εκκλησίας βρισκόταν ένας ψηλός και δοξασμένος θρόνος.  Ήταν σαν αναμμένα κάρβουνα και έλαμπε σαν τον ήλιο.  Στο θρόνο καθόταν ο Βασιλιάς της δόξης Χριστός.  Γύρω από τον θρόνο και τον Αυτοκράτορα καθόταν ένα αμέτρητο πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών.  Μερικοί από αυτούς ήταν πολύ νέοι και ντυμένοι με λευκά ρούχα.  Άλλοι ήταν ντυμένοι με μοναστηριακά και άλλοι με στρατιωτικά.

Το πρόσωπο του αυτοκράτορα ήταν όπως φαίνεται ζωγραφισμένο στις εικόνες.  Ήταν γεμάτος φως και ντυμένος με ιερατικά ρούχα και στο κεφάλι του υπήρχε ένα στεφάνι από πολύτιμους λίθους.  Το στολίδι και την ομορφιά του Βασιλιά ποιος μπορεί να πει;  Από το φως που έλαμψε μπροστά στον Αυτοκράτορα, όλο εκείνο το πλήθος των αγίων και ολόκληρη η Εκκλησία φωτίστηκε.  Και όλοι εκείνοι οι δίκαιοι έγιναν σαν τον Βασιλιά στη λάμψη.

 Τότε θυμήθηκα τα λόγια του Αγάπιου στο βιβλίο με τίτλο «Η σωτηρία των αμαρτωλών», που λέει για τη δόξα του ουρανού, λέγοντας:

 «Όταν βάζεις ένα σίδερο στα αναμμένα κάρβουνα, καίγεται και γίνεται και αυτή η φωτιά, και δεν ξέρεις πια ποιο είναι το κάρβουνο και ποιο το σίδερο.  Έτσι είναι στον παράδεισο.  Από τη λάμψη που πηγάζει από τον Θεό, οι δίκαιοι μετέχουν και λάμπουν, όπως ο ίδιος ο Θεός».

 Τα θυμάμαι αυτά και βλέποντάς τα με τα μάτια μου, είπα στον εαυτό μου:

 «Πόσα έγραψαν οι άγιοι για τη δόξα του ουρανού είναι πολύ λίγοι, γιατί δεν γίνεται ούτε να γραφτούν όλοι».

 Το φως που προερχόταν από τον Βασιλιά της δόξας ήταν τόσο λαμπρό που αν συγκεντρώνονταν χιλιάδες και χιλιάδες και εκατομμύρια ήλιοι, δεν θα έλαμπαν τόσο λαμπερά.  Η καλοσύνη και η ομορφιά του Βασιλέως της δόξης, η φωτεινότητα του φωτός του άκτιστου, ο καλός στολισμός της Εκκλησίας, η δόξα των δικαίων, ποιος μπορεί να τους πει;

 Ότι το πλήθος των αστεριών και της άμμου της θάλασσας μπορεί να μετρηθεί καλύτερα, παρά να ειπωθούν αυτά.  Και αν όλες οι γλώσσες των ανθρώπων συγκεντρώνονταν μαζί, και αν τα αστέρια του ουρανού, και η άμμος της θάλασσας, και τα φύλλα των δέντρων γίνονταν γλώσσες, όλοι μαζί δεν θα μπορούσαν να πουν ούτε ένα μέρος αυτής της δόξας.

 Καθώς στεκόμουν έξω από την πόρτα κοιτάζοντας αυτή τη δόξα, είδα τον σύντροφό μου να μπαίνει στην Εκκλησία και να πηγαίνει να προσκυνήσει τον Αυτοκράτορα.  Και γυρνώντας το πρόσωπό του, και βλέποντας ότι δεν τον ακολούθησα, γύρισε και πλησιάζοντας κοντά μου, μου είπε:

 - Που είσαι?  Έλα μαζί μου, ας προσκυνήσουμε τον Βασιλιά.

 Και καθώς ετοιμαζόμουν να μπω μέσα, άκουσα τον Αυτοκράτορα να λέει:

 - Γεωργιε, άφησέ τον έξω, γιατί δεν είναι άξιος να μπει, γιατί δεν έχει ρούχα γάμου!

 Όταν άκουσα αυτή τη φωνή, φοβήθηκα λίγο μήπως με καταδικάσει.  Και πάλι όμως απέκτησα τόλμη, γιατί η αγάπη που είχα μέσα μου για τον Αυτοκράτορα έδιωχνε τον φόβο.  Τότε ο οδηγός μου με άφησε έξω από την πόρτα και μπήκε μόνος στον Αυτοκράτορα.  Και όλη εκείνη η παρέα σηκώθηκε και τίμησε τον οδηγό μου ως μεγάλο αρχηγό του Αυτοκράτορα.

 Και όχι μόνο το πλήθος των δικαίων, αλλά και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τον τίμησε με μεγάλη τιμή, γιατί γρήγορα σηκώθηκε από τον θρόνο και τον δέχτηκε με μεγάλη τιμή και χαρά, φιλώντας τον στο μάγουλο  μετά κάθισε πάλι.  Μετά από αυτό, ο οδηγός μου έκανε τρεις υποκλίσεις και φίλησε τα πόδια του αυτοκράτορα και στάθηκε μπροστά του και του είπε:

 - Κύριε, θυμήσου το αίμα που χύσατε στον Σταυρό για τους αμαρτωλούς!  Θυμήσου ότι κατέβηκες στη γη για να σώσεις τους αμαρτωλούς!  Συγχώρεσε λοιπόν αυτήν την ψυχή και οδήγησέ την στον δρόμο της σωτηρίας!  Το έλεός σου, Κύριε, είναι αμέτρητα βαθύ, και χρειάζεται να κάνεις το καλό!

Τότε ο Βασιλιάς απάντησε:

 - Γεωργιε, ξέρεις πολύ καλά την αγάπη που του έδειξα από την αρχή  γιατί του έδειξα τα κρυμμένα μυστικά και τη μεγάλη μου αγάπη.  Και πολλοί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει στη ζωή τους για περισσότερα από αυτό και δεν το έχουν κερδίσει.  Κι αυτός, έχοντας το στην ψυχή του, το παρέβλεψε, επιλέγοντας καλύτερα την τεμπελιά και τον έρωτα του κόσμου, παρά Εμένα.  Και για αυτό δεν είναι άξιος συγχώρεσης.

 Και πάλι ο οδηγός μου είπε:

 - Κύριε, συγχώρεσέ τον, γιατί αν τον κρίνεις σύμφωνα με τη δικαιοσύνη σου, είναι άξιος τιμωρίας αλλά λάβε το δώρο και το έλεός Σου μαζί του.  Τα κρυμμένα πράγματα της καρδιάς του είναι πάντα μπροστά σου.  Δες την καλή του θέληση, εκπλήρωσε τα αιτήματα της καρδιάς του και, άθελά του, σώσε τον, Κύριε, δες και τον οικισμό του κόσμου!  Πού είναι η καλή παραβολή;  Πού είναι ο λόγος Σου από τα στόματα των ανθρώπων;  Πού είναι η προτροπή;

 Ότι ακόμα κι αν κάποιος θέλει να κάνει καλό, το κάνει μόνο από τη δική του καλή θέληση, γιατί τον εμποδίζουν οι ιερείς και οι ηγούμενοι του.  Ο καθένας τα αναζητά για το δικό του σωματικό όφελος.  Για αυτό, σε παρακαλώ, μάθε τον να κάνει το θέλημά Σου!  Οδήγησέ τον στη σωτηρία!  Η ζωή του να αναπαύεται εν ειρήνη!  Κάνε τον κληρονόμο του βασιλείου Σου, γιατί ό,τι θέλεις, μπορείς.

 Ο βασιλιάς απάντησε ξανά:

 - Gheorghe, εραστή μου, βλέπω την κατάσταση του κόσμου.  Τα λόγια μου έχουν σταματήσει από τα στόματα των ανθρώπων.  Αντί για τον λόγο Μου, καταδίκη.  Αντί για αγάπη, μίσος, εχθρότητα και μίσος.  Αντί για δικαιοσύνη, αδικία.  η αλήθεια έχει χαθεί.  Έλειπε η ταπεινοφροσύνη.  κακία, σοδομία, πορνεία, πορνεία αφθονούσε.  Ο κόσμος έχει σπάσει!  Και όλα αυτά δεν τα κάνουν μόνο λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, αλλά και κάποιοι ιερείς και μοναχοί.  διεισδύω στα εσωτερικά.  Σταυρώνομαι για δεύτερη φορά.  Μόλυναν τελείως το μοναχικό, αγγελικό τους πρόσωπο.

 Τους υπομένω όμως όλους με πολύ υπομονή, περιμένοντας τη διόρθωση και τη μετάνοιά τους.  Και δεν έχω σταματήσει να τον τιμωρώ μέχρι σήμερα, για να κάνει το θέλημά Μου.  Δεν σταμάτησα να τον φωνάζω με τον ζωντανό λόγο, να μην κάνω αυτό που δεν μου αρέσει.  Και αυτός, ακούγοντας τη φωνή Μου και γνωρίζοντας ότι είμαι, όπως απέδειξαν πολλοί ιερείς και βελτιωμένοι υπηρέτες Μου, δεν Με άκουσε.  Πολλές φορές του θύμισα το πρώτο του πάρτι, για να επιστρέψει ξανά σε αυτό.  αλλά έμεινε ακατευθυνόμενος.  Άρα είναι αναπάντητο μπροστά Μου.

 Τότε ο οδηγός μου έπεσε στα πόδια του Βασιλιά με μεγάλη ταπεινοφροσύνη και του είπε:

 - Κύριε, θυμήσου το αίμα που έχυσα για την αγάπη Σου, και δώσε μου αυτή την ψυχή, και συγχώρεσέ τον!  Λοιπόν, σε παρακαλώ, Θεέ μου!  Και δώσε του το δικαίωμα να πιει το φλιτζάνι που λαχταρούσε!

 Τότε ο βασιλιάς με ένα χαρούμενο πρόσωπο και με χαρά είπε:

 - Γεωργιε ας είναι το θέλημά σου!

 Τότε ο οδηγός μου σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά στον Αυτοκράτορα με τόλμη.  Και ο Αυτοκράτορας πήρε ένα γεμάτο κύπελλο με το αριστερό του χέρι.  αλλά τι ήταν μέσα δεν ξέρω, αλλά μόνο ότι ήταν κόκκινο σαν κρασί.  Και το ευλόγησε με το δεξί του χέρι και το έδωσε στον οδηγό μου λέγοντας:

 - Αυτό είναι το ποτήρι της αγάπης Μου.  δώσε του να πιει!

 Τότε ο οδηγός μου πήρε το κύπελλο με το δεξί του χέρι και μου το έφερε λέγοντας:

- Σταυρώστε τον εαυτό σας και πιείτε!

 Κι εγώ, σταυρωμένος τρεις φορές, το ήπια.  Και ήταν τόσο γλυκό που δεν έμοιαζε με τίποτα το γήινο.  Κι αφού το ήπια, μια απαράμιλλη θεϊκή αγάπη και λαχτάρα ήρθε στην ψυχή μου, σαν αχλάδι φωτιά που καίει στην καρδιά μου.  Τότε είδα τον τεχνίτη μου κοντά στον Αυτοκράτορα, ότι του έδωσε το άδειο κύπελλο.

 Κι εγώ, μη μπορώντας να υποφέρω άλλο, μπήκα στην Εκκλησία και, πλησιάζοντας τον Αυτοκράτορα, έπεσα στα πόδια Του, τους αγκάλιασα με τόλμη και τους φίλησα για πολλή ώρα.  Και η ψυχή μου ήταν κολλημένη πάνω Του εντελώς και δεν μπορούσα πια να σηκωθώ από τον πάτο.  Τότε ο Αυτοκράτορας είπε στον οδηγό μου:

 - Gheorghe, πάρε τον και πήγαινε να δουλέψει περισσότερο, για να κερδίσει την αγάπη μου που έχασε και να δουλέψει μόνος του!  Και όταν είναι το θέλημά Μου, θα τον κάνω άξιο να πιει το ποτήρι.  Τότε ο οδηγός μου, πιάνοντας το δεξί μου χέρι, με τράβηξε πίσω και, κάνοντας και οι δύο τρεις μετάνοιες στον Αυτοκράτορα, υποκλινόμενοι στα πόδια Του, βγήκαμε από την εκκλησία και η πόρτα έκλεισε.

 Και οι προαναφερθέντες, καθώς ήταν στην αίθουσα, ήρθαν να μας συναντήσουν και κοιτάζοντας προς το μέρος μου με πρόσχαρο πρόσωπο, μου είπαν:

 - Αδερφέ, βιάσου γιατί εδώ σε περιμένουμε!

 Και βγαίνοντας από το χολ, ήρθα στην αυλή και έμεινα λίγο.  Τότε είπα στον οδηγό μου:

 - Άη Γιώργη και αγαπημένε αδερφέ, είναι δυνατόν να μην βγαίνουμε πια στον κόσμο, αλλά να μείνουμε εδώ;

 Και μου είπε:

 - Το θέλημα του Κυρίου είναι να ξαναπάς στον κόσμο, ώστε να προετοιμαστείς για κάθε είδους καλές πράξεις, τηρώντας όλες τις εντολές Του.  Να δελεάσεις τον εαυτό σου σαν χρυσάφι στο χυτήριο και έτσι έλα εδώ.  Κι αν δεν το κάνεις, αλλά μείνεις στην αδράνεια, έχεις δει την κοιλάδα που υποδέχεται τους τεμπέληδες και τους αμαρτωλούς!  Προσέξτε και θυμηθείτε πόσα έχετε δει και ακούσει για το μεγάλο και απεριόριστο έλεος του Θεού προς τον άνθρωπο!

 Μετά περπατήσαμε λίγο και βγήκαμε από το παλάτι και μέσα στην πύλη, κάνοντας το σταυρό τρεις φορές, αρχίσαμε να περπατάμε σε εκείνο το όμορφο χωράφι.  Και περπατώντας λίγο, ξαναείδα εκείνη την ομίχλη με λίγους μοναχούς, που είχαν τη μεγαλύτερη δόξα.  Και κοίταξα να δω αν μπορώ να αναγνωρίσω κάποιο από αυτά.  Και δεν ήξερα κανένα.

 Έτσι, τελειώνοντας το χωράφι, βγήκα από την πύλη και έφτασα στην κορυφή του ψηλού βουνού.  Κι έμεινα εδώ για λίγο, κοιτώντας όλες τις πλευρές του βουνού, που ήταν στολισμένο με πολλές ελιές.  Και εκείνο το μέρος ήταν πολύ χαρούμενο, μόνο που μπορούσες να δεις εκείνη τη λασπώδη και σκοτεινή κοιλάδα, που έφερνε φόβο και σεισμό στον θεατή.  Μετά κατεβήκαμε από το βουνό και ο οδηγός μου μου είπε:

 - Δώσε μου το χέρι σου!

 Και του το έδωσα.  Και πιασμένοι χέρι-χέρι, ανεβήκαμε ξανά σε αυτό το φοβερό κατάστρωμα και περπατήσαμε χωρίς φόβο.  Και όταν έφτασα στη μέση του, ο οδηγός μου στάθηκε και, γυρνώντας το πρόσωπό του προς το μέρος μου, μου είπε:

 - Αγαπημένε μου αδερφέ, η Βασιλεία των Ουρανών αφαιρείται και οι επιφορείς την αφαιρούν.  Ιδού, είδατε το έλεος του Θεού.  Μη δυσαρεστείς με τον Καλό σου Δημιουργό, Θεέ!  Αγώνας να κερδίσεις την αγάπη Του!  Ετοιμαστείτε να πιείτε το ποτήρι!  Και το δώρο του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν θα σε αφήσει φτωχό, ούτε θα σε αφήσω ήσυχο!

 Έπειτα κάνοντας τρεις φορές το σημείο του Τιμίου Σταυρού στο πρόσωπό μου, είπε:

 - «Παναγία Θεοτόκε, βοήθησε τον δούλο σου!».

 Και έγινε αόρατος.  Και δεν είδα που πήγε.  Και με άφησε μόνο στη μέση του καταστρώματος.  Τότε έγινε μεγάλη βροντή και αναταραχή σε εκείνη την κοιλάδα, και άκουσα άγριες κραυγές που έλεγαν:

 - Τώρα έμεινε μόνος του, ας τον κατεβάσουμε!

 Άλλοι είπαν:

 - Να ένας άνθρωπος που θέλει να περάσει και δεν ξέρει ότι θα του κάνουμε έκπληξη τώρα.

 Και έτριξαν τα δόντια τους εναντίον μου, φωνάζοντας με δυνατή φωνή:

 - Ας του κάνουμε έκπληξη πριν έρθει ο Gheorghe να τον πάρει!

 Κανείς τους όμως δεν μπορούσε να με πλησιάσει, μόνο φώναζαν και έκαναν αναστάτωση.  Και το κατάστρωμα ταλαντεύτηκε σαν φύλλο.  Έπειτα, κοιτάζοντας αυτό το βάθος, είπα:

 - Θεέ μου, ποιος μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο εδώ;

 Τότε ακούστηκε μια φωνή σαν βροντή και είπε:

 - Εδώ βοηθούν οι καλές πράξεις του ανθρώπου.  και η Υπεραγία Θεοτόκος ελεήθη!  Μετά από αυτή τη φωνή οι διαβολικές ταραχές σταμάτησαν.  Και κάλεσα τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Αγίου Γεωργίου και με τη βοήθεια τους συνήλθα».

 Το όραμα που εμφανίστηκε στα χρόνια μας σε έναν πατέρα από το Άγιο Όρος  που για τη μεγάλη του ταπείνωση δεν έγραψε το όνομά του, φυγαδεύοντας από τη μάταιη δόξα των ανθρώπων.

 Πηγή:

 Υπέροχα γεγονότα  Εκδοτικός Οίκος Mănăstirea Sihăstria, 2010