Η ΡΟΔΑΚΙΝΙΑ
Σε έναν κήπο, μια ροδακινιά φύτρωσε δίπλα σε μια φουντουκιά. Κάθε τόσο κοίταζε με φθόνο τα κλαδιά της γειτόνισσας, γενναιόδωρα σπαρμένα με ξηρούς καρπούς.
—Γιατί αυτός έχει τόσα πολλά φρούτα, και εγώ έχω τόσο λίγα; το ανόητο δέντρο δεν έπαψε ποτέ να γκρινιάζει. — Είναι δίκαιο; Μακάρι να έχω τον ίδιο αριθμό ροδάκινων! Γιατί είμαι χειρότερος από αυτόν;
- Μην θέλεις κάποιου άλλου! είπε μια γέρικη δαμασκηνιά που φύτρωνε εκεί κοντά. «Δεν βλέπετε τι δυνατό κορμό και εύκαμπτα κλαδιά έχει η φουντουκιά; Αντί να γκρινιάζετε μάταια και να ζηλεύετε, προσπαθήστε να καλλιεργήσετε καλύτερα ζουμερά ροδάκινα καλής ποιότητας.
Αλλά η ροδακινιά, τυφλωμένη από τον μαύρο φθόνο, δεν ήθελε να ακούσει τις καλές συμβουλές της δαμασκηνιάς και κανένα επιχειρήματα δεν είχε καμία επίδραση σε αυτήν. Διέταξε αμέσως τις ρίζες του να σκάψουν βαθύτερα στη γη και να βγάλουν περισσότερους ζωογόνους χυμούς και υγρασία. Διέταξε τα κλαδιά να μην τσιγκουνεύονται την ωοθήκη και τα άνθη να μετατραπούν σε καρπούς. Όταν πέρασε η ώρα της ανθοφορίας, το δέντρο αποδείχθηκε κρεμασμένο με ώριμα φρούτα μέχρι την κορυφή.
Γεμάτα με χυμό, τα ροδάκινα γίνονταν βαρύτερα μέρα με τη μέρα και τα κλαδιά δεν μπορούσαν να τα κρατήσουν σε βάρος.
Και τότε μια μέρα το δέντρο βόγκηξε από τον κόπο, ο κορμός ράγισε από μια ρωγμή, και ώριμα ροδάκινα έπεσαν στο έδαφος, όπου σύντομα σάπισαν στους πρόποδες της ατάραχης φουντουκιάς.
Αυτό συμβαίνει σε ανθρώπους που οδηγούνται από φθόνο. Συχνά δεν υπολογίζουν τις δυνάμεις τους και σπάνε κάτω από το βάρος αυτού που οι ίδιοι δεν αντέχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου