17 Φεβρουαρίου – Πριν από 74 χρόνια, η μοναχή Seraphima Biryulevskaya (Ushakova) πέθανε στον Κύριο /19/07/1875 – 17/02/1950/
Έρχονταν όχι μόνο από τα γύρω χωριά, αλλά και από τη Μόσχα. Μοναχοί και ιερείς ήρθαν κρυφά.
Μέσα από τις προσευχές της λύθηκαν άλυτα καθημερινά προβλήματα σαν από μόνα τους. Η προσευχή της οξυδερκούς γριάς οδήγησε τους ανθρώπους στον σωστό δρόμο.
Η μητέρα γεννήθηκε κοντά στη Μόσχα στο χωριό Kashino σε μια ευσεβή οικογένεια. Οι πλούσιοι γονείς της, ο Ηλίας και η Μαρία, ονειρεύονταν να δώσουν στην κόρη τους μια εξαιρετική εκπαίδευση και να την παντρευτούν ευνοϊκά, αλλά με την πρόνοια του Θεού το κορίτσι προοριζόταν να γίνει η νύφη του Χριστού.
Όταν προέκυψε το ζήτημα του γάμου, η κοπέλα ζήτησε από τους γονείς της να περιμένουν μια νύχτα και να προσευχηθούν ώστε ο Κύριος να αποφασίσει αν θα πάει σε γάμο ή σε μοναστήρι. Οι γονείς της συμφώνησαν και ο Θεός της αποκάλυψε ότι ήταν ευχαριστημένος με τον μοναχισμό της.
Λίγο πριν το γάμο, άφησε κρυφά το πατρικό της σπίτι και πήγε στο μοναστήρι Filimonovsky Prince-Vladimir. Εδώ την υποδέχτηκαν με αγάπη και της δόθηκε υπακοή - να φέρει νερό από ένα πηγάδι που βρίσκεται στην πεδιάδα στα κελιά της.
Για πέντε χρόνια, η μητέρα μετέφερε βαρείς κουβάδες με νερό στο βουνό, αργότερα της ανέθεσαν τη συλλογή και την αποθήκευση μανιταριών για το χειμώνα, και υπήρχαν και άλλες υπακοές.
Ένα χειμώνα, βαριά άρρωστη, οι αδερφές της την πήγαν με ένα έλκηθρο στο γιατρό. Ξέσπασε χιονοθύελλα. Στο δρόμο, ο ασθενής έπεσε από το έλκηθρο. Μετά από πολύωρη αναζήτηση, βρέθηκε βαριά παγωμένη, καλυμμένη με χιόνι. Ο εκλεκτός του Θεού έμεινε ζωντανός ως εκ θαύματος.
Από τότε, τα πόδια και τα χέρια της πάσχουσας έγιναν στραβά και το σώμα της καλύφθηκε με έλκη. Μετά από αυτό το περιστατικό, η μητέρα ενεγράφη στο σχήμα, προς τιμήν του σεβαστού πατέρα μας Σεραφείμ του Σάρωφ.
Τον Νοέμβριο του 1928 το μοναστήρι έκλεισε, οι μοναχές και οι αρχάριοι εκδιώχθηκαν. Κάποιοι από αυτούς πήγαν σπίτι τους, κάποιοι βρήκαν καταφύγιο σε κοντινά χωριά.
Μια κρύα μέρα του Νοέμβρη, η μοναχή Σεραφίμα, ξαπλωμένη σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, μεταφέρθηκε έξω από τον φράχτη του μοναστηριού σε ένα άλσος σημύδων από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Η μητέρα ξάπλωσε στο ύπαιθρο για πολλή ώρα μέχρι που μια συμπονετική νεαρή γυναίκα, η Μαρία, τη βρήκε.
Σε αυτή τη νεαρή Μαρία, που θα γινόταν η βοηθός τής Μητέρας Σεραφείμα μέχρι το τέλος της ζωής της, λίγο μετά το κλείσιμο του μοναστηριού, οι γιατροί πρότειναν να ακρωτηριάσουν το πονεμένο δάχτυλό της και απείλησαν ότι θα άρχιζε γάγγραινα και ως αποτέλεσμα μπορεί να μείνει χωρίς χέρι. και να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.
Η ίδια η μητέρα Σεραφείμα έφτιαχνε μια αλοιφή από κεριά, χωνάκια από έλατο και λάδι από τις δώδεκα γιορτές. Η μητέρα άλειψε το πονεμένο δάχτυλο της Μαρίας ενώ προσευχόταν. Με τις προσευχές της, ο όγκος εξαφανίστηκε και δεν χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση.
Η Μαρία ήταν ορφανή και ζούσε με τη θεία της, ζούσαν άσχημα. Όταν πόνεσε το δάχτυλό της, έτρεξε στο μοναστήρι Filimonovsky, όπου συνάντησε τη μητέρα της. Μετά την ανάρρωσή της, άρχισε να έρχεται στη μητέρα της.
Όταν άρχισε η δίωξη, ήρθαν οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού και διέλυσαν όλες τις μοναχές. Όμως η μητέρα Σεραφείμα ήταν ακίνητη. Μεταφέρθηκε σε μια κούνια όχι μακριά από το μοναστήρι σε ένα άλσος σημύδων. Αυτό είναι τον μήνα Νοέμβριο.
Και όταν η Μαρία όρμησε να την ψάξει, της είπαν, και εκεί είναι η μάνα σου... την μετέφεραν εκεί πέρα. Έτρεξε στη θεία της και άρχισε να την παρακαλάει... Κάπως έτσι κατάφερε να κατασταλάξει κάπου. Πρώτα, εδώ στη θεία μου. Και πρόσεχε τη μητέρα μου. Η μητέρα της είπε: «Μην ανησυχείς Μαρία, όλα θα πάνε καλά...»
Η Μαρία δέθηκε με όλη της την ψυχή με τη Μητέρα Σεραφείμα και αποφάσισε μόνη της ότι δεν θα άφηνε ποτέ τον πάσχοντα. Όχι μόνο φρόντιζε τους άρρωστους, αλλά και τα παιδιά άλλων ανθρώπων για να κερδίσει με κάποιο τρόπο τα προς το ζην. Λίγα χρόνια αργότερα, η μοναχή Σεραφίμα είπε ότι ήταν καιρός να σκεφτεί τον γάμο.
Από τα απομνημονεύματα της Μαρίας: «Ήρθε η ώρα, η μητέρα λέει:
- Πρέπει να παντρευτώ...
- Δεν θέλω!
«Είναι απαραίτητο, κορίτσι μου».
Μέσω των προσευχών της οξυδερκούς ηλικιωμένης γυναίκας, ο Κούζμα Κουζνέτσοφ σύντομα γοήτευσε το κορίτσι. Η Μαρία απάντησε στον γαμπρό ότι συμφωνούσε, αλλά με την προϋπόθεση ότι η μητέρα Σεραφείμ θα έμενε μαζί τους. Ο νεαρός συμφώνησε. Μετά το γάμο, η Μαρία άρχισε να ζει στο σπίτι του Kuzma στο χωριό του κρατικού αγροκτήματος Kommunarka. Υπήρχε επίσης ένα μέρος στο σπίτι του Κούζμα για την μοναχή Σεραφίμα.
Το 1940, η Μαρία και ο Κούζμα απέκτησαν έναν γιο και το 1947 μια κόρη. Το αγόρι ονομάστηκε Γιούρα και το κορίτσι ονομάστηκε Σεραφίμα προς τιμήν της μοναχής.
Για είκοσι δύο χρόνια, μέχρι το θάνατο της μητέρας της, η Μαρία ήταν η συνοδός του κελιού της. Όλα αυτά τα χρόνια η Μαρία δεν άκουσε ούτε ένα παράπονο από την ημιπαράλυτη ηλικιωμένη.
Φροντίζοντας την άρρωστη γυναίκα, τρίβοντας τα στραβά χέρια και πόδια της, θεραπεύοντας τα φλεγμονώδη έλκη στο σώμα της ασκητριας η Μαρία έμενε έκπληκτη κάθε φορά με το θάρρος και την απέραντη υπομονή της ηλικιωμένης, από τα χείλη της οποίας δεν έβγαινε βογγητό, αλλά ευγνωμοσύνη στον Κύριο για όλα.
Για την ακλόνητη πίστη της, την ασίγαστη αγάπη της προς τον Κύριο και τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη της, απονεμήθηκαν στην πάσχουσα τα Δώρα του Αγίου Πνεύματος: διορατικότητα και θεραπεία. Η μοναχή του σχήματος Σεραφείμ, που τόσα χρόνια υπέφερε από μη επουλωτικά έλκη, δόθηκε από τα Πάνω για να θεραπεύσει σωματικές ασθένειες και πνευματικές πληγές.
Σύμφωνα με τους σύγχρονους, η αγαπημένη ηλικιωμένη γυναίκα ήταν πάντα φιλική με όλους. Η ταλαίπωρη ήξερε να παρηγορεί και να ζεσταίνει την ψυχή τους: «Το ταπεινό της πνεύμα και η ψυχική της ηρεμία ήταν καταπληκτικά! Η ίδια είναι πάντα φιλική, έχει ένα σταυρό στα χέρια της, ένα κομποσκοίνι στο χέρι... Δίνει λόγο σε κάποιον, νερό από τον σταυρό σε κάποιον,- γιατρεύει πνευματικές και σωματικές παθήσεις».
Ο Κύριος έδωσε στη μητέρα μυστηριώδεις αποκαλύψεις, με τις οποίες γνώριζε τα ονόματα των ανθρώπων που πήγαιναν ακόμη κοντά της, τις προθέσεις, τις κρυφές επιθυμίες και τις αληθινές τους ανάγκες. Ήξερε πολλά για τα ανθρώπινα πεπρωμένα.
Οι τοπικές αρχές δεν μπορούσαν να μην παρατηρήσουν την ατελείωτη ροή του κόσμου προς το σπίτι όπου έμενε η ηλικιωμένη γυναίκα. Τους τρόμαζε η ολοένα αυξανόμενη λατρεία της μοναχής· αρκετές φορές οι Κουζνέτσοφ προειδοποιήθηκαν να μην επιτρέψουν στους επισκέπτες να δουν τη γριά και μετά έφτασαν σε απειλές.
Από τις αναμνήσεις της κόρης της συνοδού Μαρίας, Σεραφήμα: «...Μας έδιωξαν από το σπίτι, θυμάμαι κρατιόμουν από τη φούστα της μητέρας μου... Ήρθαμε σπίτι, και... το σπίτι ήταν κλειδωμένο. Η μαμά λέει δεν κλείσαμε την πόρτα, τίποτα. Ήρθαν κοντά μας, είδαν μια κλειδαριά στην πόρτα, χτύπησαν, χτύπησαν..., κανείς δεν άνοιξε την πόρτα. Το σπίτι παρέμεινε ανέπαφο. Η πόρτα έκλεισε από μόνη της - ένα θαύμα! Ήρθαν να με διώξουν, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στο σπίτι, η πόρτα ήταν «κλειδωμένη». Μερικές φορές απειλούσαν τη μητέρα μου, έλεγαν: «Φύγε από εδώ, όπου θέλεις, ζήσε...»
Την οξυδερκή ηλικιωμένη γυναίκα την επισκέπτονταν συχνά πιστοί από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου Biryulevsky. Πριν από το θάνατό της, η Μητέρα Σεραφείμα αποκάλυψε στον πρύτανη της εκκλησίας, πατέρα Νικόλαο, ότι μετά τον θάνατό της, η προσευχή στον τάφο της θα βοηθούσε τους αρρώστους.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1950 (Κυριακή της Συγχώρεσης), η μοναχή Σεραφίμα αναχώρησε ειρηνικά στον Κύριο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες: «Μετά το θάνατο, τα χέρια και τα πόδια της μητέρας ίσιωσαν. Και ξάπλωσε ήρεμα, αυστηρή και λαμπερή. Όταν έφεραν το φέρετρο έξω από το σπίτι, όλοι είδαν έναν τεράστιο πύρινο σταυρό στον ουρανό».
Ο πατέρας Νικολάι και ο πατέρας Βασίλι διάβασαν όλη τη νύχτα το Ψαλτήρι πάνω από τον τάφο του νεοεκλιπόντος. Το πρωί έφτασαν μοναχοί, κληρικοί, πνευματικά παιδιά της γερόντισσας, όλοι όσοι σεβάστηκαν την μεγάλο ασκητή. Την έθαψαν σύμφωνα με το μοναστικό έθιμο. Το φέρετρο με το σώμα της Σχήμα-μοναχής Σεραφίμα μεταφέρθηκε γύρω από το ναό και θάφτηκε πίσω από το βωμό. Στον τάφο της τοποθετήθηκε ο σταυρός του κελιού της.
Το 1977, σύμφωνα με το αναπτυξιακό έργο για τη μικροπεριφέρεια Biryulyovo-Zapadnoye, το νεκροταφείο Biryulyovskoye έπρεπε να καταστραφεί. Ο πατέρας Βασίλης πήρε την άδεια να ξαναθάψει τα λείψανα του Γέροντος Σεραφείμα και πολλών άλλων ανθρώπων στο έδαφος της εκκλησίας. Στον πατέρα Alexy Baikov ανατέθηκε η εκ νέου ταφή της σεβάσμιας.
Τον Ιούλιο του 1979, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια στο έδαφος, το σώμα της μοναχής υψώθηκε από τον τάφο και τοποθετήθηκε σε νέο φέρετρο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες: «Τα ρούχα της μοναχής Σεραφίμα ήταν άθικτα, τα λείψανα ήταν άφθαρτα. Μόνο ο σταυρός του κυπαρισσιού της έπεσε από τα χέρια». Ο π. Αλέξιος έβαλε αυτόν τον σταυρό στα χέρια του αγίου του Θεού.
Από τα απομνημονεύματα του πατέρα Alexy Baikov για την εκ νέου ταφή της Μητέρας Σεραφίμα: «Ήταν... άφθαρτη, είδα με τα μάτια μου. Όλα είναι άφθαρτα, όχι όπως συμβαίνει συνήθως...
Ήμουν νέος, μπερδεύτηκα φυσικά. Τέτοιο Ιερό... Λοιπόν, τίποτα, ο Κύριος βοήθησε... Έκανα τα πάντα σωστά... Προσευχηθήκαμε, και μετά το θάψαμε, όλα ήταν όπως έπρεπε...»
Από τις αναμνήσεις της κόρης του κελιού συνοδός Μαρία, Σεραφείμα: «Θυμάμαι ότι η επαναταφή ήταν... Πήγα στην επαναταφή... Άρχισαν να σκάβουν τον τάφο, το έδαφος ήταν παγωμένο, άρχισαν να χτυπούν με λοστό, μετά άρχισαν σιγά σιγά να σκάβουν. Έβγαλαν το φέρετρο, το άνοιξαν και φαινόταν σαν να ήταν ζωντανή. Είναι σαν να το έβαλαν κάτω. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια. Πόσο ζωντανή ήταν, ο πατέρας Αλεξέι ήταν εκεί... Ήρθε και ζήτησε από τη μητέρα μου την ευλογία της».
Πάνω από μισός αιώνας έχει περάσει από τον θάνατο της μοναχής Σεραφείμας και μέχρι σήμερα γίνονται θαύματα με τις προσευχές της μοναχής Σεραφείμα για όλους όσους έρχονται κοντά της.
Μέσα από τις προσευχές της λύθηκαν άλυτα καθημερινά προβλήματα σαν από μόνα τους. Η προσευχή της οξυδερκούς γριάς οδήγησε τους ανθρώπους στον σωστό δρόμο.
Η μητέρα γεννήθηκε κοντά στη Μόσχα στο χωριό Kashino σε μια ευσεβή οικογένεια. Οι πλούσιοι γονείς της, ο Ηλίας και η Μαρία, ονειρεύονταν να δώσουν στην κόρη τους μια εξαιρετική εκπαίδευση και να την παντρευτούν ευνοϊκά, αλλά με την πρόνοια του Θεού το κορίτσι προοριζόταν να γίνει η νύφη του Χριστού.
Όταν προέκυψε το ζήτημα του γάμου, η κοπέλα ζήτησε από τους γονείς της να περιμένουν μια νύχτα και να προσευχηθούν ώστε ο Κύριος να αποφασίσει αν θα πάει σε γάμο ή σε μοναστήρι. Οι γονείς της συμφώνησαν και ο Θεός της αποκάλυψε ότι ήταν ευχαριστημένος με τον μοναχισμό της.
Λίγο πριν το γάμο, άφησε κρυφά το πατρικό της σπίτι και πήγε στο μοναστήρι Filimonovsky Prince-Vladimir. Εδώ την υποδέχτηκαν με αγάπη και της δόθηκε υπακοή - να φέρει νερό από ένα πηγάδι που βρίσκεται στην πεδιάδα στα κελιά της.
Για πέντε χρόνια, η μητέρα μετέφερε βαρείς κουβάδες με νερό στο βουνό, αργότερα της ανέθεσαν τη συλλογή και την αποθήκευση μανιταριών για το χειμώνα, και υπήρχαν και άλλες υπακοές.
Ένα χειμώνα, βαριά άρρωστη, οι αδερφές της την πήγαν με ένα έλκηθρο στο γιατρό. Ξέσπασε χιονοθύελλα. Στο δρόμο, ο ασθενής έπεσε από το έλκηθρο. Μετά από πολύωρη αναζήτηση, βρέθηκε βαριά παγωμένη, καλυμμένη με χιόνι. Ο εκλεκτός του Θεού έμεινε ζωντανός ως εκ θαύματος.
Από τότε, τα πόδια και τα χέρια της πάσχουσας έγιναν στραβά και το σώμα της καλύφθηκε με έλκη. Μετά από αυτό το περιστατικό, η μητέρα ενεγράφη στο σχήμα, προς τιμήν του σεβαστού πατέρα μας Σεραφείμ του Σάρωφ.
Τον Νοέμβριο του 1928 το μοναστήρι έκλεισε, οι μοναχές και οι αρχάριοι εκδιώχθηκαν. Κάποιοι από αυτούς πήγαν σπίτι τους, κάποιοι βρήκαν καταφύγιο σε κοντινά χωριά.
Μια κρύα μέρα του Νοέμβρη, η μοναχή Σεραφίμα, ξαπλωμένη σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, μεταφέρθηκε έξω από τον φράχτη του μοναστηριού σε ένα άλσος σημύδων από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Η μητέρα ξάπλωσε στο ύπαιθρο για πολλή ώρα μέχρι που μια συμπονετική νεαρή γυναίκα, η Μαρία, τη βρήκε.
Σε αυτή τη νεαρή Μαρία, που θα γινόταν η βοηθός τής Μητέρας Σεραφείμα μέχρι το τέλος της ζωής της, λίγο μετά το κλείσιμο του μοναστηριού, οι γιατροί πρότειναν να ακρωτηριάσουν το πονεμένο δάχτυλό της και απείλησαν ότι θα άρχιζε γάγγραινα και ως αποτέλεσμα μπορεί να μείνει χωρίς χέρι. και να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.
Η ίδια η μητέρα Σεραφείμα έφτιαχνε μια αλοιφή από κεριά, χωνάκια από έλατο και λάδι από τις δώδεκα γιορτές. Η μητέρα άλειψε το πονεμένο δάχτυλο της Μαρίας ενώ προσευχόταν. Με τις προσευχές της, ο όγκος εξαφανίστηκε και δεν χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση.
Η Μαρία ήταν ορφανή και ζούσε με τη θεία της, ζούσαν άσχημα. Όταν πόνεσε το δάχτυλό της, έτρεξε στο μοναστήρι Filimonovsky, όπου συνάντησε τη μητέρα της. Μετά την ανάρρωσή της, άρχισε να έρχεται στη μητέρα της.
Όταν άρχισε η δίωξη, ήρθαν οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού και διέλυσαν όλες τις μοναχές. Όμως η μητέρα Σεραφείμα ήταν ακίνητη. Μεταφέρθηκε σε μια κούνια όχι μακριά από το μοναστήρι σε ένα άλσος σημύδων. Αυτό είναι τον μήνα Νοέμβριο.
Και όταν η Μαρία όρμησε να την ψάξει, της είπαν, και εκεί είναι η μάνα σου... την μετέφεραν εκεί πέρα. Έτρεξε στη θεία της και άρχισε να την παρακαλάει... Κάπως έτσι κατάφερε να κατασταλάξει κάπου. Πρώτα, εδώ στη θεία μου. Και πρόσεχε τη μητέρα μου. Η μητέρα της είπε: «Μην ανησυχείς Μαρία, όλα θα πάνε καλά...»
Η Μαρία δέθηκε με όλη της την ψυχή με τη Μητέρα Σεραφείμα και αποφάσισε μόνη της ότι δεν θα άφηνε ποτέ τον πάσχοντα. Όχι μόνο φρόντιζε τους άρρωστους, αλλά και τα παιδιά άλλων ανθρώπων για να κερδίσει με κάποιο τρόπο τα προς το ζην. Λίγα χρόνια αργότερα, η μοναχή Σεραφίμα είπε ότι ήταν καιρός να σκεφτεί τον γάμο.
Από τα απομνημονεύματα της Μαρίας: «Ήρθε η ώρα, η μητέρα λέει:
- Πρέπει να παντρευτώ...
- Δεν θέλω!
«Είναι απαραίτητο, κορίτσι μου».
Μέσω των προσευχών της οξυδερκούς ηλικιωμένης γυναίκας, ο Κούζμα Κουζνέτσοφ σύντομα γοήτευσε το κορίτσι. Η Μαρία απάντησε στον γαμπρό ότι συμφωνούσε, αλλά με την προϋπόθεση ότι η μητέρα Σεραφείμ θα έμενε μαζί τους. Ο νεαρός συμφώνησε. Μετά το γάμο, η Μαρία άρχισε να ζει στο σπίτι του Kuzma στο χωριό του κρατικού αγροκτήματος Kommunarka. Υπήρχε επίσης ένα μέρος στο σπίτι του Κούζμα για την μοναχή Σεραφίμα.
Το 1940, η Μαρία και ο Κούζμα απέκτησαν έναν γιο και το 1947 μια κόρη. Το αγόρι ονομάστηκε Γιούρα και το κορίτσι ονομάστηκε Σεραφίμα προς τιμήν της μοναχής.
Για είκοσι δύο χρόνια, μέχρι το θάνατο της μητέρας της, η Μαρία ήταν η συνοδός του κελιού της. Όλα αυτά τα χρόνια η Μαρία δεν άκουσε ούτε ένα παράπονο από την ημιπαράλυτη ηλικιωμένη.
Φροντίζοντας την άρρωστη γυναίκα, τρίβοντας τα στραβά χέρια και πόδια της, θεραπεύοντας τα φλεγμονώδη έλκη στο σώμα της ασκητριας η Μαρία έμενε έκπληκτη κάθε φορά με το θάρρος και την απέραντη υπομονή της ηλικιωμένης, από τα χείλη της οποίας δεν έβγαινε βογγητό, αλλά ευγνωμοσύνη στον Κύριο για όλα.
Για την ακλόνητη πίστη της, την ασίγαστη αγάπη της προς τον Κύριο και τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη της, απονεμήθηκαν στην πάσχουσα τα Δώρα του Αγίου Πνεύματος: διορατικότητα και θεραπεία. Η μοναχή του σχήματος Σεραφείμ, που τόσα χρόνια υπέφερε από μη επουλωτικά έλκη, δόθηκε από τα Πάνω για να θεραπεύσει σωματικές ασθένειες και πνευματικές πληγές.
Σύμφωνα με τους σύγχρονους, η αγαπημένη ηλικιωμένη γυναίκα ήταν πάντα φιλική με όλους. Η ταλαίπωρη ήξερε να παρηγορεί και να ζεσταίνει την ψυχή τους: «Το ταπεινό της πνεύμα και η ψυχική της ηρεμία ήταν καταπληκτικά! Η ίδια είναι πάντα φιλική, έχει ένα σταυρό στα χέρια της, ένα κομποσκοίνι στο χέρι... Δίνει λόγο σε κάποιον, νερό από τον σταυρό σε κάποιον,- γιατρεύει πνευματικές και σωματικές παθήσεις».
Ο Κύριος έδωσε στη μητέρα μυστηριώδεις αποκαλύψεις, με τις οποίες γνώριζε τα ονόματα των ανθρώπων που πήγαιναν ακόμη κοντά της, τις προθέσεις, τις κρυφές επιθυμίες και τις αληθινές τους ανάγκες. Ήξερε πολλά για τα ανθρώπινα πεπρωμένα.
Οι τοπικές αρχές δεν μπορούσαν να μην παρατηρήσουν την ατελείωτη ροή του κόσμου προς το σπίτι όπου έμενε η ηλικιωμένη γυναίκα. Τους τρόμαζε η ολοένα αυξανόμενη λατρεία της μοναχής· αρκετές φορές οι Κουζνέτσοφ προειδοποιήθηκαν να μην επιτρέψουν στους επισκέπτες να δουν τη γριά και μετά έφτασαν σε απειλές.
Από τις αναμνήσεις της κόρης της συνοδού Μαρίας, Σεραφήμα: «...Μας έδιωξαν από το σπίτι, θυμάμαι κρατιόμουν από τη φούστα της μητέρας μου... Ήρθαμε σπίτι, και... το σπίτι ήταν κλειδωμένο. Η μαμά λέει δεν κλείσαμε την πόρτα, τίποτα. Ήρθαν κοντά μας, είδαν μια κλειδαριά στην πόρτα, χτύπησαν, χτύπησαν..., κανείς δεν άνοιξε την πόρτα. Το σπίτι παρέμεινε ανέπαφο. Η πόρτα έκλεισε από μόνη της - ένα θαύμα! Ήρθαν να με διώξουν, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στο σπίτι, η πόρτα ήταν «κλειδωμένη». Μερικές φορές απειλούσαν τη μητέρα μου, έλεγαν: «Φύγε από εδώ, όπου θέλεις, ζήσε...»
Την οξυδερκή ηλικιωμένη γυναίκα την επισκέπτονταν συχνά πιστοί από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου Biryulevsky. Πριν από το θάνατό της, η Μητέρα Σεραφείμα αποκάλυψε στον πρύτανη της εκκλησίας, πατέρα Νικόλαο, ότι μετά τον θάνατό της, η προσευχή στον τάφο της θα βοηθούσε τους αρρώστους.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1950 (Κυριακή της Συγχώρεσης), η μοναχή Σεραφίμα αναχώρησε ειρηνικά στον Κύριο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες: «Μετά το θάνατο, τα χέρια και τα πόδια της μητέρας ίσιωσαν. Και ξάπλωσε ήρεμα, αυστηρή και λαμπερή. Όταν έφεραν το φέρετρο έξω από το σπίτι, όλοι είδαν έναν τεράστιο πύρινο σταυρό στον ουρανό».
Ο πατέρας Νικολάι και ο πατέρας Βασίλι διάβασαν όλη τη νύχτα το Ψαλτήρι πάνω από τον τάφο του νεοεκλιπόντος. Το πρωί έφτασαν μοναχοί, κληρικοί, πνευματικά παιδιά της γερόντισσας, όλοι όσοι σεβάστηκαν την μεγάλο ασκητή. Την έθαψαν σύμφωνα με το μοναστικό έθιμο. Το φέρετρο με το σώμα της Σχήμα-μοναχής Σεραφίμα μεταφέρθηκε γύρω από το ναό και θάφτηκε πίσω από το βωμό. Στον τάφο της τοποθετήθηκε ο σταυρός του κελιού της.
Το 1977, σύμφωνα με το αναπτυξιακό έργο για τη μικροπεριφέρεια Biryulyovo-Zapadnoye, το νεκροταφείο Biryulyovskoye έπρεπε να καταστραφεί. Ο πατέρας Βασίλης πήρε την άδεια να ξαναθάψει τα λείψανα του Γέροντος Σεραφείμα και πολλών άλλων ανθρώπων στο έδαφος της εκκλησίας. Στον πατέρα Alexy Baikov ανατέθηκε η εκ νέου ταφή της σεβάσμιας.
Τον Ιούλιο του 1979, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια στο έδαφος, το σώμα της μοναχής υψώθηκε από τον τάφο και τοποθετήθηκε σε νέο φέρετρο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες: «Τα ρούχα της μοναχής Σεραφίμα ήταν άθικτα, τα λείψανα ήταν άφθαρτα. Μόνο ο σταυρός του κυπαρισσιού της έπεσε από τα χέρια». Ο π. Αλέξιος έβαλε αυτόν τον σταυρό στα χέρια του αγίου του Θεού.
Από τα απομνημονεύματα του πατέρα Alexy Baikov για την εκ νέου ταφή της Μητέρας Σεραφίμα: «Ήταν... άφθαρτη, είδα με τα μάτια μου. Όλα είναι άφθαρτα, όχι όπως συμβαίνει συνήθως...
Ήμουν νέος, μπερδεύτηκα φυσικά. Τέτοιο Ιερό... Λοιπόν, τίποτα, ο Κύριος βοήθησε... Έκανα τα πάντα σωστά... Προσευχηθήκαμε, και μετά το θάψαμε, όλα ήταν όπως έπρεπε...»
Από τις αναμνήσεις της κόρης του κελιού συνοδός Μαρία, Σεραφείμα: «Θυμάμαι ότι η επαναταφή ήταν... Πήγα στην επαναταφή... Άρχισαν να σκάβουν τον τάφο, το έδαφος ήταν παγωμένο, άρχισαν να χτυπούν με λοστό, μετά άρχισαν σιγά σιγά να σκάβουν. Έβγαλαν το φέρετρο, το άνοιξαν και φαινόταν σαν να ήταν ζωντανή. Είναι σαν να το έβαλαν κάτω. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια. Πόσο ζωντανή ήταν, ο πατέρας Αλεξέι ήταν εκεί... Ήρθε και ζήτησε από τη μητέρα μου την ευλογία της».
Πάνω από μισός αιώνας έχει περάσει από τον θάνατο της μοναχής Σεραφείμας και μέχρι σήμερα γίνονται θαύματα με τις προσευχές της μοναχής Σεραφείμα για όλους όσους έρχονται κοντά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου