ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ(3ο μέρος).Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν).

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ  ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

(3ο μέρος)

Τοποθέτησαν έναν βαρύ σταυρό στον Χριστό και τον ανάγκασαν να μεταφέρει και να σύρει αυτόν τον σταυρό από το πραιτώριο του παλατιού του Πιλάτου στον Γολγοθά, που βρίσκεται όχι μακριά από τα τείχη της πόλης.

Υπάρχει ένας θρύλος ότι οι Εβραίοι, κοροϊδεύοντας τον Χριστό, δεν ήθελαν να κάνουν το σταυρό Του από ένα φρεσκοκομμένο δέντρο, αλλά πήραν ένα κούτσουρο που χρησίμευε ως γέφυρα σε ένα ρυάκι. Αυτό το κούτσουρο έγινε μαύρο με τον καιρό και τη βρωμιά από τα πόδια εκείνων των προσκυνητών που το διέσχισαν στο δρόμο τους προς το ναό. Από αυτό έγινε ο Σταυρός του Σωτήρος Χριστού. Και εδώ αυτό ήταν ένα σημάδι ότι ο Κύριος μετέφερε τις αμαρτίες μας, τη βρωμιά των μαύρων εγκλημάτων μας, στον Γολγοθά.

Στην πορεία ο Χριστός τρεκλίζοντας έπεσε κάτω από το βάρος του Σταυρού. Όταν έπεσε, το πλήθος, σαν μια αγέλη άγριων ζώων, όρμησε πάνω Του, βρέχοντάς Τον με χτυπήματα, αναγκάζοντάς Τον να σηκωθεί και να προχωρήσει. Τελικά έπεσε και δεν μπορούσε πια να σηκωθεί. Εκείνη την ώρα, ένας άντρας ονόματι Σίμων ο Κυρηναίος περπατούσε προς το μέρος του. Σταμάτησε και κοίταξε τον Κύριο με συμπόνια. Οι φρουροί το είδαν αυτό και ανάγκασαν τον Σάιμον να φέρει τον Σταυρό. Αλλά ο Σάιμον ήταν ελεύθερος γαιοκτήμονας. Σύμφωνα με τους νόμους της Ρώμης, μόνο ένας σκλάβος ή ένας εγκληματίας μπορούσε να εξαναγκαστεί να φέρει το όργανο της εκτέλεσης. Θα μπορούσε να αρνηθεί, αλλά από αγάπη και οίκτο για τον Χριστό, σήκωσε τον Σταυρό Του στους ώμους του. Έτσι κι εμείς, όταν βοηθούμε τους πάσχοντες και δυστυχισμένους ανθρώπους, γινόμαστε σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, που έφερε τον Σταυρό του Σωτήρος.

Στον Γολγοθά, ενώ ετοιμαζόταν ο λάκκος για τον Σταυρό, ο Χριστός τον έβαλαν  σε μια σπηλιά. Μετά όμως άνοιξαν μια τρύπα, μετά έριξαν τον Χριστό στο δέντρο του σταυρού, του έβαλαν καρφιά στα χέρια και στα πόδια, τα σφυριά χτυπούσαν, και ρυάκια αίματος λέρωσαν τη γη. Ο σταυρός σηκώθηκε και τοποθετήθηκε στην τρύπα με τέτοια δύναμη που ταλαντευόταν και έτρεμε σαν χορδή, και σε κάθε κίνηση του έσκαγαν οι πληγές στα χέρια και ο Κύριος βίωσε τρομερό πόνο. Ο Σωτήρας φαινόταν να χάνει τις αισθήσεις του, αλλά μετά άνοιξε τα μάτια Του.

Πιο κάτω, σαν μαινόμενη θάλασσα, το πλήθος μαινόταν. Έβλεπε μπροστά του πρόσωπα παραμορφωμένα με μίσος ή μορφασμούς χλευασμού. Το πλήθος φώναξε: «Αν είσαι ο Υιός του Θεού, κατέβα από τον σταυρό». Ο Κύριος άνοιξε τα πιο αγνά Του χείλη και είπε τον πρώτο λόγο από τον Σταυρό. Τι λέξη ήταν αυτή; - «Πατέρα! συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Αυτή η πρώτη λέξη που είπε ο Κύριος από τον Σταυρό είναι μια αιώνια διαθήκη για εμάς, αυτή είναι μια προσευχή για τους εχθρούς μας.

Ο Κύριος είπε: «Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. όπως σε αγάπησα». Το πιο προφανές σημάδι αυτής της αγάπης είναι η αγάπη για τους εχθρούς. Αν κάποιος εκπληρώσει όλες τις άλλες εντολές, αλλά δεν αγαπά τους εχθρούς του, δεν είναι πλέον μαθητής του πάσχοντος Χριστού, δεν είναι χριστιανός, είναι εσωτερικά ξένος προς τον Χριστό.

Ο μεγάλος Αθωνίτης ασκητής του αιώνα μας, ο Μοναχός Σιλουανός, λέει: «Πώς ξέρουμε αν πιστεύουμε σωστά στον Θεό, πώς ξέρουμε αν είμαστε κατά χάρη ή ξένοι προς τον Θεό;» Και ο ίδιος απαντά: «Αν έχεις αγάπη για τους εχθρούς σου, αυτό σημαίνει ότι είσαι σε χάρη, αυτό σημαίνει ότι η πίστη σου είναι σωστή και αληθινή. Και αν δεν έχετε αγάπη για τους εχθρούς σας, τότε να ξέρετε ότι είστε μακριά από το Άγιο Πνεύμα, μακριά από τον Χριστό τον Σωτήρα, είστε ξένος σε Αυτόν». Έτσι, η πρώτη εντολή που δίνεται από τον Σταυρό είναι η αγάπη προς τους εχθρούς, η οποία καθορίζει ολόκληρη την αιώνια ζωή μας.

Δύο ληστές, δύο κακοί, σταυρώθηκαν κοντά στον Χριστό. Όλη τους τη ζωή ασχολούνταν με αυτή την τρομερή τέχνη. Ζούσαν σε σπηλιές και βράχους, ορμώντας στους ανθρώπους σαν άγρια ​​ζώα στη λεία τους, ληστεύοντας και σκοτώνοντας. Και αυτοί κυνηγήθηκαν σαν άγρια ​​ζώα. Τελικά πιάστηκαν, οι αλυσοδεμένοι οδηγήθηκαν σε δίκη και καταδικάστηκαν σε θάνατο στον σταυρό. Και αυτοί οι δύο κακοί, μαζί με το πλήθος, κορόιδευαν και βλασφημούσαν τον Χριστό. Μερικές φορές λοιπόν, στα βάσανά μας, πικραίνουμε ακόμη περισσότερο και, αντί να μετανοήσουμε, βλασφημούμε τον Θεό.

Αλλά τότε ένας από τους ληστές άκουσε τα λόγια του Σωτήρα, άκουσε την προσευχή Του για τους εχθρούς του. Και κατάλαβε ότι κοντά του ήταν ο Υιός του Θεού και ο Μεσσίας, ότι κοντά του σταυρώθηκε η ίδια η Αγάπη ενσαρκωμένη. Τα μάτια της καρδιάς του άνοιξαν και είδε τον Χριστό μέσα στη Θεία λάμψη και είπε στον σύντροφό του: «Είμαστε δίκαια καταδικασμένοι, γιατί δεχθήκαμε ό,τι ήταν άξιο των πράξεών μας, αλλά δεν έκανε τίποτα κακό». Και, γυρίζοντας προς τον Χριστό, αναφώνησε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου!» Ομολόγησε τον Κύριο ως Βασιλιά, αν και δεν ήταν το βασιλικό χιτώνα, αλλά πληγές και αίμα που υπήρχαν στο σώμα Του. Αντί για χρυσό θρόνο υπάρχει ένας φοβερός Σταυρός, αντί για σκήπτρο υπάρχουν καρφιά που τρύπησαν τα χέρια του Χριστού. Όμως ο ληστής ήξερε μέσα του ότι ο Κύριος του Ουρανού και της Γης ήταν κοντά του. Είπε: λάβαμε ό,τι αξίζει τις πράξεις μας. Αυτή είναι η πρώτη μετάνοια! Δεν κατηγόρησε κανέναν, αλλά μόνο τον εαυτό του για το γεγονός ότι του άξιζε την οδυνηρή θανατική ποινή με τις αμαρτίες του, τις φρικαλεότητες του. Θυμήσου με!... Δεν ζήτησε από τον Κύριο την αιώνια σωτηρία, ζήτησε μόνο να τον θυμάται ο Κύριος στη Βασιλεία Του. Και έτσι ο κλέφτης λαμβάνει μια βασιλικά μεγαλοπρεπή απάντηση: «Αλήθεια σας λέω, σήμερα θα είστε μαζί Μου στον Παράδεισο».

Συνέχεια...

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)