17 Μαΐου – Πριν από 48 χρόνια, Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Πίμεν (Γαβριλένκο) /23/09/1883 – 17/05/1976/, ερημίτης των βουνών του Καυκάσου, πρεσβύτερος, αληθινός ποιμένας της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησε. για 63 χρόνια στην ιεροσύνη, απεβίωσε στον Κύριο.
Γεννήθηκε στην περιοχή Chernigov. Από μικρός είχε βαθιά πίστη στο Θεό, αγάπη και πόθο για μοναστική ζωή και γι' αυτό ζήτησε από τους γονείς του την ευλογία για να τον αφήσουν να πάει σε μοναστήρι.
Το 1901, με την ευλογία των γονιών του, μπήκε στα αδέρφια του Ερμιτάζ του Γκλίνσκ. Το 1911 μετακόμισε στο μοναστήρι Yuryevsky στο Νόβγκοροντ. Την ίδια χρονιά ντύθηκε σε μανδύα με το όνομα Ιωάσαφ.
Το 1913, ο Επίσκοπος Αλέξιος (μετέπειτα Παναγιώτατος Πατριάρχης Πασών των Ρωσιών) τον χειροτόνησε στο βαθμό του ιεροδιάκονου και το 1916 - ιερομόναχο.
Το 1919, ο ιερέας, αγωνιζόμενος για μοναξιά, μετακόμισε στον Καύκασο, όπου έζησε στην έρημο. Ήταν μεγάλος ασκητής, υπέφερε πολύ, πέρασε από τη φυλακή. Είπαν ότι ήταν ο μεγαλύτερος από όλους τους ασκητές του Καυκάσου, και χωρίς την ευλογία του δεν έγινε τίποτα εκεί.
Οι ασκητές εκείνης της εποχής μιλούσαν για την πνευματική ζωή: «Αυτή είναι η επιστήμη των επιστημών και η τέχνη των τεχνών». Και για τον εαυτό τους πρόσθεσαν σεμνά: «Δεν είμαστε επιστήμονες, αλλά προσγειωμένοι». Η αναζήτηση της Βασιλείας του Θεού στην καρδιά κάποιου, η εκμάθηση της Προσευχής του Ιησού, η υπομονή όλων των προβλημάτων και των θλίψεων για χάρη του Χριστού - αποτέλεσαν την ουσία της πνευματικής τους επιστήμης. Αυτό μπορεί να αποδοθεί πλήρως στον Σχήμα-Αρχιμανδρίτη Πίμεν.
Το 1951 δέχτηκε το σχήμα με το όνομα Πίμεν, του απονεμήθηκε θωρακικός σταυρός και εκλήθη από τον Μητροπολίτη Αντώνιο /+24/11/1956/, του οποίου ήταν εξομολόγος, στην πόλη Σουχούμ για ιερατική λειτουργία στην καθεδρικός ναός.
Μετά τον θάνατο του Μητροπολίτη Αντωνίου, το 1958, ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Πίμεν εισήλθε στα αδέρφια της Μονής Pskov-Pechersk, όπου εργάστηκε με ιδιαίτερο ζήλο μέχρι τον θάνατό του. Παρακολούθησε όλες τις λειτουργίες του μοναστηριού χωρίς αποτυχία. Διαθέτοντας καλό αυτί για μουσική και φωνή, συχνά κορυφαίες υπηρεσίες διακοπών.
Η πολυετής ασκητεία ως μοναχός τον ανύψωσε στα κατάλληλα πνευματικά ύψη. Για πολλούς έγινε πνευματικός πατέρας. Ως αδελφικός εξομολόγος δεχόταν και ιερείς της ενορίας για εξομολόγηση.
Ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Πίμεν ήταν μέλος του Πνευματικού Συμβουλίου Γερόντων της ιεράς μονής. Ήταν σεμνός, ήσυχος, φιλικός και προσεκτικός με όλους. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο πατέρας Πίμεν έδενε βιβλία, συνδυάζοντας τα κεντήματα με την αδιάκοπη προσευχή.
Το 1972, ο πατέρας Pimen αρρώστησε βαριά. Δεν υπήρχε ελπίδα για την ανάρρωσή του, αλλά μετά την επέμβαση ο Κύριος παρέτεινε τη ζωή του. Ωστόσο, σύντομα έχασε την όρασή του.
Όταν ο πατέρας Pimen τυφλώθηκε, δεν μπορούσε πλέον να συμμετέχει στις λειτουργίες του καθεδρικού ναού, αλλά ήταν συχνά παρών στις πρωινές και βραδινές ακολουθίες, ειδικά στις Αδελφικές προσευχές, βοηθώντας τους κληρικούς στο τραγούδι.
Στο τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το 1976, η υγεία του π. Πίμεν επιδεινώθηκε, σταμάτησε να πηγαίνει στη Θεία Λειτουργία και λάμβανε τα Ιερά Μυστήρια καθημερινά. Λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Πίμεν έλαβε το μυστήριο του Ευχελαίου του λαδιού.
Αν και μέχρι την τελευταία στιγμή είχε πλήρως τις αισθήσεις του, άκουγε καλά και έλεγχε τη φωνή του, ωστόσο, λόγω κακής υγείας, τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε πλέον να εκπληρώσει τον κανόνα του κελιού του.
Εφόσον ο πατέρας Πίμεν απολάμβανε την καθολική αγάπη των αδελφών, οι μοναχοί διάβασαν πρόθυμα τον κανόνα της προσευχής του στο κελί στο κρεβάτι του αρρώστου.
Πριν από το θάνατό του, ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Πίμεν ζήτησε από όλους συγχώρεση και στις 17 Μαΐου στις 13:00, ακριβώς τη στιγμή του θανάτου του, ψιθύρισε: «Κύριε, δέξου το πνεύμα μου εν ειρήνη» - και παρέδωσε ήσυχα, ειρηνικά το πνεύμα του ο Κύριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου