Θαύμα της Κάθοδος της Αγίας Φωτιάς
Κάθε χρόνο, πριν το Πάσχα, σε μια ορθόδοξη εκκλησία στην Ιερουσαλήμ.
Στην πρώτη συλλογή, «Ορθόδοξα θαύματα στον 20ο αιώνα», γράψαμε ήδη για το θαύμα της καθόδου της Αγίας Φωτιάς και το αναφέραμε στη δεύτερη συλλογή. Και τώρα, στο τρίτο βιβλίο, υπάρχουν νέα στοιχεία.
Αυτό το θαύμα, το μοναδικό στο μεγαλείο του στην ιστορία του χριστιανικού κόσμου, συμβαίνει κάθε χρόνο. Να υπενθυμίσουμε ότι το θαύμα της καθόδου της φωτιάς γίνεται σε ορθόδοξο ναό, το Ορθόδοξο Πάσχα, που γιορτάζεται κατά το Ορθόδοξο, παλιό ύφος, όταν η λειτουργία γίνεται από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη. Η προσπάθεια του Καθολικού επισκόπου να λάβει την Αγία Φωτιά κατέληξε σε αποτυχία, ή μάλλον στην τιμωρία του Κυρίου: η ιερή φωτιά δεν κατέβηκε μέσα στο ναό, αλλά κεραυνός χτύπησε ένα δέντρο κοντά στο ναό, καίγοντας το δέντρο και το σχίζει . Κανένας άλλος μη ορθόδοξος δεν τόλμησε να παραλάβει παράνομα την ιερή φωτιά.
Αυτό το θαύμα γίνεται στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. Η φωτιά κατεβαίνει μόνη της, από τον Θεό, δεν αναφλέγεται από κανέναν, ούτε σπίρτα, ούτε αναπτήρες, ούτε άλλες ανθρώπινες επινοήσεις. Για το σκοπό αυτό, ο πατριάρχης ελέγχεται ειδικά, και προσεκτικά, από αλλόθρησκους πριν την είσοδο.
Η κατερχόμενη φωτιά ονομάζεται φωτιά γεμάτη χάρη γιατί φέρει μαζί της χάρη από τον Θεό - χάρη που αγιάζει τον άνθρωπο, τον απαλλάσσει από τις αμαρτίες, θεραπεύει ασθένειες, δίνει ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα. Οι Έλληνες ονομάζουν αυτή τη φωτιά άγιο φως: Άγιος-φωτογραφίες. Τις πρώτες στιγμές αυτή η φωτιά δεν καίει, δεν καίει, μετά γίνεται συνηθισμένη, αυθόρμητη.
Διαφορετικοί αυτόπτες μάρτυρες που ζουν σε διαφορετικούς αιώνες περιγράφουν την κάθοδο της ιερής φωτιάς πολύ παρόμοια, με μικρές διαφορές που μόνο αλληλοσυμπληρώνονται. Διότι αν οι περιγραφές τους ήταν πανομοιότυπες, θα προέκυπτε η υποψία ότι ο ένας αντιγράφει από τον άλλο.
Η Αγία Γραφή λέει: «Με το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων κάθε λόγος θα γίνει», δηλαδή, για την αυθεντικότητα χρειάζεσαι δύο ή τρεις μάρτυρες.
Εμείς λοιπόν, για σύγκριση και πλήρη αξιοπιστία, θα δώσουμε περιγραφές δύο αυτόπτων μαρτύρων της κάθοδος της φωτιάς, ο ένας που έζησε τον 19ο αιώνα, ο άλλος τον 20ο αιώνα.
Το 1859 η κυρία Βαρβάρα (B. d. S.-I.) ήταν παρούσα στην κάθοδο του Αγίου Φωτός και περιέγραψε αυτό το θαύμα σε επιστολή της προς τον πνευματικό της πατέρα, τον ηγούμενο Αντώνιο.
***
Το Μεγάλο Σάββατο στη Μονή Φεοντορόφσκι, νωρίς το πρωί, όλες οι μοναχές και οι προσκυνητές έδεσαν μικρά πολύχρωμα κεριά σε δεμάτια, έτσι ώστε κάθε δέσμη να αποτελείται από 33 κεριά - σε ανάμνηση του αριθμού των ετών του Χριστού.
Στις 10 το πρωί, μετά τη λειτουργία, οι Ορθόδοξοί μας στον Πανάγιο Τάφο έσβησαν τα λυχνάρια, και όλα τα κεριά της εκκλησίας. (Ο Πανάγιος Τάφος είναι ο τόπος ταφής του Κυρίου Ιησού Χριστού, πρώην κρύπτη, και τώρα παρεκκλήσι).
Σε όλη την πόλη, ακόμα και στη γύρω περιοχή, δεν έμεινε ούτε σπίθα φωτιάς. Μόνο σε σπίτια Καθολικών, Εβραίων και Προτεσταντών έσβησε η φωτιά. Ακόμα και οι Τούρκοι ακολουθούν τους Ορθοδόξους και έρχονται αυτή την ημέρα στην εκκλησία του Παναγίου Τάφου. Είδα τα παιδιά τους να κρατούν τσαμπιά κεριά στα χέρια τους και τους μίλησα μέσω ενός μεταφραστή. Μαζί με τα παιδιά ήταν και ενήλικες.
Στις 12 το μεσημέρι οι πόρτες του ναού είναι ανοιχτές και ο καθεδρικός ναός είναι γεμάτος κόσμο. Όλοι ανεξαιρέτως, μεγάλοι και νέοι, πηγαίνουν στον Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου. Πήραμε το δρόμο μας προς τα εκεί μέσα από το πλήθος του κόσμου με δυσκολία. Και οι πέντε βαθμίδες των χορωδιών ήταν γεμάτες από προσκυνητές, και ακόμη και στους τοίχους, όπου ήταν δυνατόν να μείνουμε κάπως, υπήρχαν Άραβες παντού. Ένα τράβηξε ιδιαίτερη προσοχή: κάθισε στη λαβή ενός μεγάλου καντηλιού μπροστά στην εικόνα και κάθισε την κόρη του, περίπου επτά ετών, στην αγκαλιά του. Βεδουίνοι με ξυρισμένα κεφάλια, γυναίκες με κρεμασμένα μαντήλια στο κεφάλι και τη μύτη και καλυμμένες με λευκά πέπλα, με παιδιά διαφορετικών ηλικιών έμπαιναν τρέχοντας στο ναό από τα βουνά. Όλοι φασαριόντουσαν και φασαριόντουσαν, περιμένοντας ανυπόμονα την Αγία Φωτιά. Τούρκοι στρατιώτες στάθηκαν ανάμεσα στους προσκυνητές και ηρεμούσαν τους ανήσυχους Άραβες με όπλα.
Καθολικοί μοναχοί και Ιησουίτες τα έβλεπαν όλα αυτά με περιέργεια, ανάμεσά τους ήταν ο Ρώσος πρίγκιπας μας Γκαγκάριν, ο οποίος προσηλυτίστηκε στη Λατινική Εκκλησία πριν από 18 χρόνια .
Οι βασιλικές πόρτες ήταν ανοιχτές και εκεί φαινόταν ο υψηλότερος κλήρος όλων των χριστιανικών δογμάτων. (Ο Καθεδρικός Ναός της Ανάστασης είναι το μόνο μέρος στη γη όπου εκπρόσωποι όλων των θρησκειών είναι παρόντες μαζί - ως εξαίρεση στον κανόνα, ο οποίος ωστόσο επιβεβαιώνει τον κανόνα: δεν μπορείτε να προσευχηθείτε με αιρετικούς).
Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έτυχε να είναι εδώ για πρώτη φορά - τα προηγούμενα χρόνια ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Επικεφαλής όμως του βωμού ήταν ο αναπληρωτής του Μητροπολίτης Πέτρος Μελέτιος, ο οποίος και ο ίδιος έλαβε το Άγιο Πυρ. Από την Κυριακή (εβδομάδα Vayi), ο Μητροπολίτης δεν έχει φάει τίποτα εκτός από πρόσφορα, και δεν επέτρεψε καν στον εαυτό του να πιει νερό. αυτό τον έκανε πιο χλωμό από το συνηθισμένο, ωστόσο μίλησε ήρεμα στους κληρικούς.
Ο καθένας είχε ένα μάτσο κεριά στα χέρια του, και άλλοι που στέκονταν στη χορωδία κατέβασαν πολλά τέτοια τσαμπιά σε σύρματα και αυτά τα τσαμπιά κρεμάστηκαν στους τοίχους για να λάβουν ουράνια φωτιά. Όλες οι λάμπες γεμίζουν λάδι, οι πολυέλαιοι έχουν νέα κεριά: τα φυτίλια δεν καίγονται πουθενά. Οι Εθνικοί, με δυσπιστία, σκουπίζουν προσεκτικά όλες τις γωνίες του Edicule (Edicule είναι ο τόπος του Παναγίου Τάφου, όπου βρισκόταν το σώμα του Χριστού), και οι ίδιοι τοποθετούν βαμβάκι στη μαρμάρινη σανίδα του Παναγίου Τάφου.
Η επίσημη στιγμή πλησιάζει, η καρδιά όλων χτυπά ακούσια. Όλοι επικεντρώνονται στη σκέψη του υπερφυσικού, άλλοι όμως έχουν αμφιβολίες, άλλοι ευσεβείς, προσεύχονται με την ελπίδα του Θεού και άλλοι, που ήρθαν από περιέργεια, περιμένουν αδιάφορα τι θα γίνει.
Μια ακτίνα ήλιου πέρασε μέσα από την τρύπα πάνω από το Edicule. Ο καιρός είναι καθαρός και ζεστός. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα σύννεφο και έφραξε τον ήλιο. Φοβόμουν ότι δεν θα υπήρχε πια Άγιο Πυρ και ότι ο κόσμος από απογοήτευση θά έκανε κομμάτια τον Μητροπολίτη. Η αμφιβολία σκοτείνιασε την καρδιά μου, άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου, γιατί έμεινα, γιατί περίμενα ένα μη ρεαλιστικό φαινόμενο; Σκεπτόμενος έτσι, ανησυχούσα όλο και περισσότερο. Ξαφνικά όλα στην εκκλησία σκοτείνιασαν. Ένιωσα λυπημένος μέχρι δακρύων. Προσευχήθηκα θερμά... Οι Άραβες άρχισαν να φωνάζουν, να τραγουδούν, να χτυπούν το στήθος τους, να προσεύχονται δυνατά, να σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό. Οι Καβάς και Τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να τους ηρεμούν. Η εικόνα ήταν τρομερή, υπήρχε γενική αγωνία!
Εν τω μεταξύ, στο βωμό άρχισαν να ντύνουν τον μητροπολίτη - όχι χωρίς τη συμμετοχή αλλόθρησκων. Ο κλήρος τον βοηθάει να φορέσει το ασημένιο πλεονέκτημα, το ζώνει με ένα ασημένιο κορδόνι και του φορά τα παπούτσια. όλα αυτά γίνονται παρουσία του Αρμένιου, Ρωμαίου και Προτεσταντικού κλήρου. Αφού τον έντυσαν, τον οδηγούν μπράτσο με το κεφάλι του γυμνό ανάμεσα σε δύο τοίχους στρατιωτών, πριν από έξυπνους καβάς, στην πόρτα του Edicule και η πόρτα είναι κλειδωμένη πίσω του. (Το Edicule είναι άδειο, πρώτα αναζητείται).
Και εδώ είναι μόνος του στον Πανάγιο Τάφο. Πάλι σιωπή. Ένα σύννεφο δροσιάς κατεβαίνει στους ανθρώπους. Πήρα και μερικά για το λευκό καμπρικ φόρεμά μου.
Εν αναμονή της φωτιάς από τον ουρανό, όλα σιωπούν, αλλά όχι για πολύ. Και πάλι υπάρχει ανησυχία, φωνές, βιασύνη, προσευχή. όσοι ανησυχούν ηρεμούν ξανά. Η αποστολή μας ήταν στον άμβωνα πάνω από τις βασιλικές πόρτες: μπορούσα να δω την ευλαβική προσδοκία του Σεβασμιωτάτου Κύριλλου. Κοίταξα επίσης τον πρίγκιπα Γκαγκάριν που στεκόταν στο πλήθος. Το πρόσωπό του εξέφραζε θλίψη, κοίταξε επίμονα την Εντικούλ.
Στην μπροστινή αίθουσα, και στις δύο πλευρές του Edicule, υπάρχουν στρογγυλές τρύπες στους τοίχους, από τις οποίες οι ηγούμενοι και οι ηγούμενοι των γύρω μοναστηριών παρουσιάζουν κεριά στον Σεβασμιώτατο Αντιβασιλέα (Μητροπολίτη).
Ξαφνικά από μια πλαϊνή τρύπα εμφανίζεται ένα μάτσο αναμμένα κεριά... Σε μια στιγμή ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ παραδίδει τα κεριά στον κόσμο. Στην κορυφή του Edicule όλα ανάβουν: λάμπες, πολυέλαιοι. Όλοι ουρλιάζουν, χαίρονται, σταυρώνονται, κλαίνε από χαρά, εκατοντάδες, χιλιάδες κεριά μεταδίδουν φως το ένα στο άλλο... Οι Άραβες τραγουδούν τα γένια τους, οι Άραβες φέρνουν φωτιά στον γυμνό λαιμό τους. Σε κοντινή απόσταση, η φωτιά διαπερνά τα πλήθη. αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να εκδηλωθεί πυρκαγιά. Η γενική απόλαυση δεν περιγράφεται: αυτό είναι ένα απερίγραπτο θαύμα. Μετά τον ήλιο - αμέσως σύννεφο, μετά δροσιά - και φωτιά. Δροσιά πέφτει στο βαμβάκι που βρίσκεται στον Πανάγιο Τάφο και το βρεγμένο βαμβάκι ανάβει ξαφνικά με μια μπλε φλόγα. Ο κυβερνήτης αγγίζει το βαμβάκι με άκαυστα κεριά - και τα κεριά ανάβουν με μια θαμπή γαλαζωπή φλόγα. Ο κυβερνήτης δίνει τα αναμμένα κεριά σε όσους στέκονται στα ανοίγματα. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην αρχή υπάρχει μισό φως από τόσα κεριά στην εκκλησία. δεν φαίνονται πρόσωπα. όλο το πλήθος είναι μέσα σε κάποιο είδος μπλε ομίχλης. Αλλά τότε όλα φωτίζονται και η φωτιά καίει έντονα. Έχοντας περάσει τη φωτιά σε όλους, ο κυβερνήτης βγαίνει από το Edicule με δύο τεράστια τσαμπιά αναμμένα κεριά, σαν δάδες.
Οι Άραβες ήθελαν, ως συνήθως, να τον κρατήσουν στην αγκαλιά τους, αλλά ο ηγεμόνας τους απέφυγε και, σαν μέσα σε ομίχλη, περπάτησε με γρήγορα βήματα από το Edicule μέχρι το βωμό της Εκκλησίας της Ανάστασης. Ο καθένας προσπάθησε να ανάψει το δικό του κερί από τα κεριά του. Ήμουν στο μονοπάτι της πομπής του και το άναψα επίσης. Φαινόταν διαφανές. ήταν όλος στα λευκά. η έμπνευση έκαιγε στα μάτια του: οι άνθρωποι έβλεπαν μέσα του έναν ουράνιο αγγελιοφόρο. Όλοι έκλαιγαν από χαρά. Αλλά, ιδού, ακούστηκε μια αδιευκρίνιστη βουή ανάμεσα στους ανθρώπους.
Κατά λάθος κοίταξα τον πρίγκιπα Γκαγκάριν - δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του και το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά. Χθες εξύμνησε τα πλεονεκτήματα της ρωμαϊκής ομολογίας και σήμερα, έκπληκτος από την επίδραση της ουράνιας χάριτος που δόθηκε μόνο στην Ορθοδοξία, χύνει δάκρυα. Δεν είναι αυτός ο όψιμος καρπός της μετάνοιας;...
Ο πατριάρχης δέχθηκε τον κυβερνήτη στην αγκαλιά του. Και οι Βεδουίνοι, με άγρια χαρά, μαζεύονται σε κύκλο και χορεύουν στη μέση της εκκλησίας, δίπλα τους με χαρά στέκονται ο ένας στους ώμους του άλλου, τραγουδούν και προσεύχονται μέχρι να πέσουν εξουθενωμένοι. Κανείς δεν τους σταματά.
Ακολούθησε η Λειτουργία, μετά την οποία όλοι έτρεξαν να ανάψουν τα λυχνάρια: άλλοι στο σπίτι, άλλοι στον Προφήτη Ηλία, στο Μοναστήρι του Σταυρού, άλλοι στη Βηθλεέμ, άλλοι στη Γεθσημανή. Φώτα στους δρόμους κατά τη διάρκεια της ημέρας, στο φως του ήλιου - ένα εξαιρετικό θέαμα!
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρος Μελέτιος είπε ότι έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που ο Θεός του έδωσε την εγγύηση να λάβει την ουράνια φωτιά:
«Τώρα η χάρη έχει ήδη κατέβει στον Πανάγιο Τάφο όταν ανέβηκα στο Edicule: προφανώς, όλοι προσευχηθήκατε θερμά και ο Θεός άκουσε τις προσευχές σας». Μερικές φορές προσευχόμουν για πολλή ώρα με δάκρυα, και η φωτιά του Θεού κατέβαινε από τον ουρανό μέχρι τις δύο το μεσημέρι. Και αυτή τη φορά τον είδα ήδη, μόλις κλείδωσαν την πόρτα πίσω μου! Σας έχει πέσει η ευεργετική δροσιά;
Απάντησα ότι ακόμη και τώρα ήταν ακόμα ορατά στο φόρεμά μου ίχνη δροσιάς, σαν λεκέδες από κερί. «Θα μείνουν για πάντα», είπε ο επίσκοπος. Αυτό είναι αλήθεια: Έπλυνα το φόρεμά μου 12 φορές, αλλά οι λεκέδες παραμένουν οι ίδιοι.
Ρώτησα τι ένιωσε ο Vladyka όταν έφυγε από το Edicule και γιατί έφυγε τόσο γρήγορα; «Ήμουν σαν τυφλός, δεν έβλεπα τίποτα», απάντησε, «και αν δεν με είχαν στηρίξει, θα είχα πέσει!» Αυτό ήταν αντιληπτό: τα μάτια του έμοιαζαν να μην κοιτάζουν, αν και ήταν ανοιχτά.
Αυτή είναι μια περίληψη της επιστολής της κυρίας Βαρβάρα B. de S.-I.
Σε αυτήν την περιγραφή, πρέπει να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα θαύμα εδώ, αλλά δύο: εκτός από την ευλογημένη φωτιά, η ευλογημένη δροσιά κατέρχεται επίσης από το ευλογημένο σύννεφο. Το επιβεβαιώνει και άλλος αυτόπτης μάρτυρας, ο μοναχός Παρθένιος από το Άγιο Όρος. Λέει: αφού ο πατριάρχης φύγει από τον Πανάγιο Τάφο, «ο λαός ορμάει μέσα στον Πανάγιο Τάφο για να προσκυνήσει τον τάφο τού Χριστού και εγώ (μοναχός Parfeniy) είχα την τιμή να προσκυνήσω. Ολόκληρος ο τάφος του Χριστού ήταν βρεγμένος εμποτισμένος από τη βροχή. αλλά δεν μπορούσα να μάθω γιατί ήταν. Στη μέση του Παναγίου Τάφου στεκόταν εκείνο το μεγάλο λυχνάρι, που άναψε μόνο του και έκαιγε με μεγάλο φως». (Μ., 1855, μοναχός Parfeniy).
***
Και να τι λέει ένας αυτόπτης μάρτυρας για την Αγία Φωτιά που κατέβηκε το 1982.
Είναι 10 η ώρα, τέσσερις ώρες έμειναν για την Αγία Φωτιά.
Οι πόρτες του Edicule έχουν ήδη σφραγιστεί και έχει τοποθετηθεί κερί. Τώρα οι Άραβες βαδίζουν σε θρησκευτική πομπή.
Θόρυβος, κραυγές, μουσική. Οι Άραβες στρέφονται στον Θεό πολύ βίαια, με νότιο ταμπεραμέντο.
Περνάει δίπλα μας ο Πατριάρχης Διόδωρος. Σε λίγα λεπτά ο πατριάρχης θα μπει στον Πανάγιο Τάφο φορώντας μόνο χιτώνα. Ένας Κόπτης και ένας Αρμένιος στέκονται στην πόρτα του Τάφου. Θα σταθούν ως μάρτυρες για την παραλαβή της Αγίας Φωτιάς.
Την ημέρα αυτή, κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, κάθε πιστός προσπαθεί να έρθει στον Ναό της Αναστάσεως. Οι προσκυνητές έρχονται από διάφορες χώρες.
Ο Πατριάρχης έχει ήδη εισέλθει στο Edicule, και τώρα θα προσευχηθεί για την αποστολή της Αγίας Φωτιάς.
...Η Αγία Φωτιά κατέβηκε ασυνήθιστα γρήγορα φέτος.
Κραυγές, θόρυβος, κλάματα.
Όλοι ανάβουν κεριά με την ευλογημένη φωτιά, απλώνουν κεριά, φαίνονται εκατοντάδες χέρια, και όλος ο ναός φαίνεται να φωτίζεται, γύρω γύρω υπάρχουν φώτα, τεράστια ματσάκια κεριά, 2-3 τσαμπιά σε κάθε χέρι. Φωτίζει όλος ο ναός.
Βγαίνοντας από το ναό, βλέπουμε: όλοι οι δρόμοι της Ιερουσαλήμ είναι γεμάτοι κόσμο, όλοι κουβαλούν την Αγία Φωτιά.
Εδώ είναι οι ιστορίες μερικών αδελφών μετά την κάθοδο της φωτιάς.
«Είδα φωτιά τόσο γύρω από το Edicule όσο και γύρω από τον τρούλο του ναού, με τη μορφή τριγωνικού κεραυνού.
«Βιώνοντας τη χαρά, μερικές αδερφές έκλαψαν, ακόμη και έκλαψαν με λυγμούς κοντά μου όταν κατέβηκε η ευλογημένη φωτιά.
— Και κοντά μου ήταν Ρώσοι από το Βέλγιο. "Ζήτω!" - φώναξαν.
Κάποιοι έχουν χαρά, άλλοι έχουν δάκρυα. Γενικά, δεν υπάρχει τέτοια διάθεση όπως στην εκκλησία μας στη Ρωσία.
Πόσο ελεήμων είναι ο Κύριος: στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι βρίζουν κοντά, και η αστυνομία χωρίζει κάποιον, όλα μπορούν να συμβούν... αλλά η χάρη κατεβαίνει, όλοι μπορούν να το δουν το ίδιο.
Οι αδερφές λένε ότι η χάρη εκδηλώνεται ακόμα μετά την πρώτη κάθοδο, μετά τη φωτιά.
- Βλέπω αστραπές να αστράφτουν ξανά πάνω από το Edicule, γύρω από το Edicule σε τέτοια ζιγκ-ζαγκ, μετά θα αστράφτει εκεί, μετά στον ίδιο τον θόλο του Edicule... Ξαφνικά εμφανίστηκε μια μπάλα (σαν αστραπή μπάλας). Κάποια στιγμή, ξαφνικά διαλύθηκε, σπινθηροβόλησε σε ζιγκ-ζαγκ. Αμέσως πετάξαμε όλοι επάνω: χάρη! Τι θαύμα.
- Όλοι στεκόμαστε και περιμένουμε. Ξαφνικά όλοι άρχισαν να σφυρίζουν και είδα ότι μια μπλε μπάλα κατέβηκε κατευθείαν στην εικόνα του Αναστημένου. Και βγαίνει ο πατριάρχης, έχοντας ήδη λάβει το Άγιο Πυρ.
«Ερχόμαστε στον Γολγοθά, ξαφνικά ολόκληρος ο ναός θα λάμψει ξανά, και πάλι θα υπάρχει χάρη στον Γολγοθά!»
«Όταν πρωτοήρθα εδώ, μου είπαν: η χάρη θεραπεύει». Τα χέρια μου πονούσαν τόσο πολύ από τους ρευματισμούς, ήταν όλα στριμμένα. «Κύριε», σκέφτομαι, «θα βάλω τα χέρια μου στο Φως, κατευθείαν στη χάρη». Αλλά η χάρη είναι ζεστή και δεν τσιμπάει. Το εφαρμόζω και νιώθω ότι ο Κύριος με παρηγορεί - από χαρά δεν θυμάμαι τι είδους φωτιά είναι, ζεστή ή κρύα. Και με τέτοια χαρά περπάτησα στο κτίριο της Αποστολής, δεν ένιωσα τίποτα, είτε είχα αρρώστια είτε όχι, αλλά υπήρχε τέτοια χαρά στην ψυχή μου που δεν μπορούσες να την εκφράσεις. Ήμουν τόσο χαρούμενος που δεν ήξερα τι να κάνω, να κλάψω ή να ουρλιάξω.
***
Έτσι, τα στοιχεία από διαφορετικούς αιώνες συμφωνούν σαφώς: η Αγία Φωτιά συμβαίνει κάθε χρόνο. Όμως το θαύμα δεν είναι ένα, αλλά δύο: εκτός από φωτιά εμφανίζεται και δροσιά από το σύννεφο. Και η ευλογημένη φωτιά συνοδεύει την εμφάνιση κεραυνού, όχι μόνο μέσα στο Edicule, αλλά και έξω από αυτό, έξω από τον Ναό της Αναστάσεως και σε άλλους ιερούς τόπους της Ιερουσαλήμ, αγιασμένους από την παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού.
(Βασισμένο στο βιβλίο: The Holy Fire over the Holy Sepulcher. Συγγραφέας: Archimandrite Naum of the Trinity-Sergius Lavra. Εκδοτικός Οίκος Peresvet, Μόσχα, 1991)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου