Μνήμη δικαίου ανδρός αφήνει σε όλους όσοι τον γνώρισαν ο μακαριστός π. Αντώνιος Κωνσταντίνου, ο γνωστός μας ως ο «πάτερ Αντώνιος των Τρούλλων», ο οποίος διέθεσε όλο του το είναι, ψυχή τε και σώματι, στη διακονία του Θεού και του λαού Του.

Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίου 

Μνήμη δικαίου ανδρός αφήνει σε όλους όσοι τον γνώρισαν ο μακαριστός π. Αντώνιος Κωνσταντίνου, ο γνωστός μας ως ο «πάτερ Αντώνιος των Τρούλλων», ο οποίος διέθεσε όλο του το είναι, ψυχή τε και σώματι, στη διακονία του Θεού και του λαού Του. 

Πολλοί από εμάς είχαμε την ευλογία να δούμε με τα μάτια μας και να ζήσουμε το προορατικό, το διορατικό ακόμα και το ιαματικό του χάρισμα. Το μεγαλύτερο θαύμα, το οποίο κάνει τα υπόλοιπα να φαίνονται σχεδόν ευτελή, δεν ήταν ούτε οι ασθένειες που με την προσευχή του θεραπεύτηκαν από τον Θεό ούτε  το «διάβασμα» της καρδιάς μας ούτε τα γεγονότα που μας προείπε και τα είδαμε να συμβαίνουν στη ζωή μας.  Το μεγαλύτερο θαύμα που ζούσαμε καθημερινά ήταν το θαύμα της ειρήνης που ακτινοβολούσε η αγία ψυχή του. Πολλές φορές νιώθαμε να εφαρμόζεται το «Αρκεί μοι πάτερ το βλέπειν σε» διότι ακόμα και να μην έλεγε τίποτα σου αρκούσε μόνο να τον βλέπεις. Έχω την εντύπωση ότι όποιος γνώριζε τον π. Αντώνιο για πρώτη φορά, έλεγε μέσα του: «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ!». Όλα τα άλλα ήταν απλώς τα αποτελέσματα βαθύτερων καταστάσεων: της θυσιαστικής και ενεργώσας αγάπης και της βεβαίας του πίστης. Το μεγαλύτερο θαύμα δεν ήταν άλλο από την ανάπαυση, την πνευματική αναγέννηση και τη σωτηρία εκατοντάδων -νομίζω χωρίς υπερβολή- αποπροσανατολισμένων ψυχών. 

Άκουγε με τόσην υπομονή την κάθε μικρότητα του νοός μας, την κάθε μας αμαρτία μας, τους προβληματισμούς μας, τις αγωνίες μας, τον πόνο μας. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα που σε καιρούς δοκιμασίας μου έλεγε με το χαρακτηριστικό ειρηνικό του βλέμμα: «Υπομονή γιε μου και ούλλα εννά παν καλά» και ένιωθα τη δική του ειρήνη να μεταφέρεται στην πληγωμένη καρδιά μου. Σε άλλες περιπτώσεις, αν μας το έλεγε οποιοσδήποτε άλλος, ίσως να λέγαμε: «Μα πόσην υπομονή;». Σε εσένα όμως δεν μπορούσαμε να αρθρώσουμε κάτι τέτοιο διότι ήσουν η ενσαρκωμένη αρετή της αγίας υπομονής. Που παρά το προχωρημένο της ηλικίας, τις οικογενειακές υποχρεώσεις, χειμώνα καλοκαίρι ήσουν εκεί ώρες ολόκληρες να ακούς, να συμβουλεύεις, να ενισχύεις από τον πιο άσημο ως τον πιο διάσημο που κατέφευγε στην πατρική αγκαλιά σου κενώνοντας εαυτόν.  

 Οι διηγήσεις του από την παιδική του ηλικία,  τα σχολικά του χρόνια, τα κρατητήρια, την ιερατική του πορεία ήταν πάντα ωφέλιμες. Οι «άσχετες» αυτές ιστορίες αποδεικνύονταν προϊόντος του χρόνου σχετικές και σωτήριες. Οι εξηγήσεις του στην Αγία Γραφή ήταν πάντα πολύ απλές αλλά τόσο ουσιαστικές ενώ η ειρηνική εκφορά του λόγου σε κάθε κήρυγμα λειτουργούσε ως ένα ξυπνητήρι πνευματικού αγώνα και δοσίματος αγάπης. 

Αλήστου μνήμης ήταν και το λειτουργικό του ήθος και η ολοκληρωτική συμμετοχή του στα τελούμενα. Ειδικά, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα νιώθαμε ότι βιώνει τον πόνο της προδοσίας και της Σταύρωσης αλλά κυρίως την αέναη χαρά της Ανάστασης. 

Πάτερ Αντώνιε, πρέσβευε να αποκτήσουμε λίγη από την αγάπη σου στον Θεό και στον άνθρωπο, την πίστη, την υπομονή, τη διάκριση, την πραότητα, την ταπείνωση και τη φιλάνθρωπη καρδιά σου. Πρέσβευε για εμάς που παρόλο που σε είχαμε για χρόνια κοντά μας, δεν καταφέραμε να εφαρμόσουμε τις διδαχές και το παράδειγμα σου στη ζωή μας.  Όσοι τον είχαμε πνευματικό πατέρα πρέπει να θυμόμαστε την εκκλησιαστική φράση: «Αν θέλετε να με λέτε πατέρα, γίνετε μιμητές μου». 

Είμαστε σίγουροι ότι οι δεκάδες ψυχές που σώθηκαν στο δικό σου πετραχήλι είναι έτοιμες να σε προϋπαντήσουν μαζί με την Παναγία μας, τον άγιο Μάμα, τον άγιο Παρθένιο, τον άγιο Σπυρίδωνα και να σου πουν με φωνή βοώσα: «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελεθε εις την χαρά του Κυρίου σου». Γένοιτο. Χριστός Ανέστη! 

~Θ.Π.