ΟΙ ΧΕΙΜΏΝΕΣ!!!!

«Τα παλιά χρόνια, οι χειμώνες δεν ήταν απλώς μια εποχή, αλλά μια αληθινή δοκιμασία επιβίωσης. Χωρίς θερμοηλεκτρικούς σταθμούς,με χιονισμένους δρόμους και χωρίς καταστήματα γεμάτα προμήθειες, οι παππούδες μας έπρεπε να πάρουν χρησιμοποιώντας μόνο ό,τι είχαν στο χέρι.

 Πώς ετοιμάζονταν για τον χειμώνα

 Πολύ πριν πέσουν τα πρώτα χιόνια, οι κάτοικοι των χωριών ήξεραν ότι το κρύο σήμαινε σκληρή δουλειά.  Το φθινόπωρο ήταν η εποχή να μαζέψουμε ξύλα για τη σόμπα, να συντηρήσουμε τα τρόφιμα και να προετοιμάσουμε το σπίτι για τις χαμηλές θερμοκρασίες.  Κανείς δεν άφησε τίποτα στην τύχη.

 Οι προμήθειες ήταν ιερές – Οι παππούδες μας γέμιζαν τα ντουλάπια τους με βάζα τουρσί, βαρέλια με λάχανο, καπνιστά κρέατα και σακιά με αλεύρι και καλαμποκάλευρο.  Ήταν πραγματικά καταστήματα τροφίμων, σχεδιασμένα να εξασφαλίζουν την επιβίωση ακόμα και στις χειρότερες χιονοθύελλες.

 Τα ρούχα ήταν φτιαγμένα για να διατηρούνται ζεστά – Χωρίς μοντέρνα ρούχα από συνθετικά υλικά, φορούσαν χοντρά μάλλινα παλτά, γούνινα καπέλα και κουκούλες με επένδυση σανού για να κρατούν το κρύο μακριά.

 Τα σπίτια χτίστηκαν έξυπνα – Χοντροί τοίχοι από πηλό ή ξύλο, καλά μονωμένες στέγες από αχυρένια και μεγάλες σόμπες από τερακότα κράτησαν τη ζέστη για μέρες.

 Πώς αντιμετώπισαν το υπερβολικό κρύο

 Όταν χτυπούσε η χιονοθύελλα και οι θερμοκρασίες έπεσαν κάτω από τους μηδέν βαθμούς, οι παππούδες μας δεν παραπονέθηκαν, έδρασαν.  Η φωτιά στη σόμπα δεν έσβησε ποτέ και το πρωί το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να παραμερίσουν το χιόνι για να φτάσουν στο πηγάδι ή στα ζώα.

 Τα ζώα του νοικοκυριού ήταν η προτεραιότητά τους – Όσο κρύο κι αν ήταν, κανείς δεν καθόταν στο τραπέζι μέχρι να ταΐσει τα βοοειδή, τα πρόβατα και τα κοτόπουλα.  Το σανό παρασκευαζόταν το καλοκαίρι και συχνά έφερναν νερό από παγωμένα ποτάμια, όπου έπρεπε να σπάσουν τον πάγο για να γεμίσουν τους κουβάδες.

 Οι χιονισμένοι δρόμοι δεν τους εμπόδισαν – Αν η χιονοθύελλα κάλυπτε τα μονοπάτια, οι άνθρωποι προσανατολίζονταν σε ορόσημα γνωστά για γενιές.  Δεν υπήρχε η έννοια του "μείνετε σε εσωτερικούς χώρους μέχρι να κάνει ζέστη".  Αν έπρεπε να φτάσουν κάπου, περπατούσαν μέσα στη λάσπη, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να περπατήσουν για ώρες.

 Το κρύο δεν ήταν δικαιολογία – Τα παιδιά περπατούσαν στο σχολείο, μερικές φορές μίλια, και οι άνδρες δούλευαν έξω, είτε κόβουν ξύλα είτε επισκευάζουν στέγες που φυσούσε ο αέρας.

 Ένα μάθημα για τις σημερινές γενιές

 Σήμερα, έχουμε ζέστη με το πάτημα ενός κουμπιού, δρόμους καθαρισμένους από το χιόνι σε λίγες ώρες και ρούχα που μας προστατεύουν από το κρύο καλύτερα από ποτέ.  Αλλά οι παππούδες μας έζησαν στιγμές που μόνο η ικανότητα και η προσαρμοστικότητα τους κράτησαν ζωντανούς.  Ήταν αληθινοί κύριοι της επιβίωσης και τα μαθήματά τους παραμένουν πολύτιμα σήμερα.

 Μπορεί να μην χρειαστεί να ξαναπεράσουμε τις ίδιες δυσκολίες, αλλά ο σεβασμός στη φύση, η απλότητα και η ανθεκτικότητά της πρέπει να μας εμπνέουν και να μας θυμίζουν την εξαιρετική δύναμη των προηγούμενων γενεών».