Είκοσι πέντε κεφάλαια για τη μνήμη του θανάτου.
Κεφάλαιο 6
Οι σκέψεις του θανάτου τρομάζουν τον αμαρτωλό. Η συνείδησή του του θυμίζει εκδίκηση. Αλλά είναι αλυσοδεμένος στα πάθη του, σαν κατάδικος σε παγκάκι γαλέρας. Επιπλέον, δεν θέλει να τους αποχωριστεί. Δίνεται στον άνθρωπο η ικανότητα να αισθάνεται την αιωνιότητα, σαν να τη συλλογίζεται με την καρδιά του. Η αμαρτία έκλεισε τα μάτια της καρδιάς του ανθρώπου σταμάτησε να βλέπει τον πνευματικό κόσμο σε άμεση ενατένιση, έπαψε να αισθάνεται την πραγματικότητά του. Ένας σαρκικός άνθρωπος μπορεί να φανταστεί τον θάνατο μόνο σε ορισμένες εικόνες, χωρίς να τον αισθάνεται ως μυστήριο. Μπορεί να μιλήσει για την αιωνιότητα σαν να ήταν κάτι μακρινό και άγνωστο για αυτόν. Επομένως, στην ερώτηση: «Υπάρχει η μετά θάνατον ζωή;» - ένα τέτοιο άτομο απαντά: «Θα πεθάνω και μετά θα το μάθω». Αλλά αυτή η απάντηση περιέχει και «ναι» και «όχι» (πιθανότερο «όχι»).
Επομένως, για έναν αμαρτωλό υπάρχουν δύο δρόμοι: είτε να μετανοήσει και να πολεμήσει την αμαρτία που μεγάλωσε μαζί με την καρδιά του, είτε να πείσει τον εαυτό του ότι ο θάνατος τερματίζει την ύπαρξή του, ότι με την τελευταία του πνοή βυθίζεται στην ανυπαρξία, στο μεγάλο «τίποτα», όπου η συνείδησή του σβήνει και το σώμα του γίνεται σκόνη. Ακόμα και τα ασαφή νυχτερινά όνειρα γεμίζουν την ψυχή του αμαρτωλού με άγχος, και καταλαβαίνει τη σκέψη ότι η ζωή είναι ένα ατύχημα και ο θάνατος είναι μια πτώση στο κενό για πάντα, για πάντα. Είναι ένα είδος διαλογισμού, αυτο-ύπνωσης, συνεχώς παρόν στα βάθη της ψυχής του αμαρτωλού, κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό του.
Αλλά και σε αυτή τη διαλογιστική αυτο-ύπνωση δεν μπορεί να βρει ηρεμία, αφού ο θάνατος είναι η κατάρρευση των ελπίδων του, η απώλεια όλων όσων είχε. Επομένως, η δεύτερη σκέψη που προσπαθεί να ενσταλάξει ο αμαρτωλός στον εαυτό του είναι η σκέψη ότι ο θάνατος είναι κάπου μακριά, άρα δεν χρειάζεται να τον φοβόμαστε, όπως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για την ιδέα ότι σε ένα εκατομμύριο χρόνια κάποιος κομήτης, περνώντας δίπλα, θα σαρώσει τη Γη σαν κόκκος σκόνης με την πύρινη ουρά του. Ένα άτομο αποφασίζει: «Μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα, ο ίδιος ο θάνατος δεν υπάρχει ακόμα, το πλοίο με τα μαύρα πανιά δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στον ορίζοντα». Ο διάβολος θέλει να αφαιρέσει τη μνήμη του θανάτου από έναν άνθρωπο, γι' αυτό του προσφέρει πολλά δολώματα. Αν ο διάβολος δεν είχε κλέψει τη μνήμη του θανάτου, σαν το κλειδί στις πόρτες της ψυχής, δεν θα μπορούσε να μπει σαν κλέφτης στο σπίτι κάποιου άλλου και να το λεηλατήσει. Κοιτάξτε τους ψυχικά άρρωστους, τους υστερικούς και τους μανιακούς –όσους βρίσκονται υπό ειδική δαιμονική επιρροή– πώς φοβούνται τη σκέψη του θανάτου, πόσο δύσκολο τους είναι να μπουν σε ένα δωμάτιο όπου στέκεται ένα φέρετρο ή να παρευρεθούν στην κηδεία ακόμη και των πιο κοντινών ανθρώπων! Φοβούνται να αγγίξουν το πτώμα ακόμη και του δικού τους παιδιού. Πόσα κόλπα και υπεκφυγές χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να μην δουν την εικόνα του θανάτου με τα μάτια τους!
Και οι αποκρυφιστές έχουν τον δικό τους τρόπο να απαλλαγούν από τον φόβο του θανάτου. Λένε ότι όσοι ευχαριστούσαν τον Σατανά κατά τη διάρκεια της ζωής θα γίνουν πρίγκιπες στο βασίλειο της κόλασης μετά το θάνατο και ο Σατανάς θα μοιραστεί τη δύναμή του μαζί τους. Όχι! Θα μοιραστεί μαζί τους το κολασμένο μαρτύριο του, το βάρος της εγκατάλειψης του Θεού, που σαν πέτρα στο μέγεθος της γης θα πιέζει για πάντα στο στήθος τους. Όχι! Θα μοιραστεί μαζί τους τις γλώσσες της μαύρης φλόγας στην οποία καίει από τότε που έπεσε από τον ουρανό, ώστε αυτή η φλόγα να κάψει τις καρδιές τους χωρίς να σβήσει. Θα μοιραστεί μαζί τους το μίσος του για τον Θεό, ώστε στην κόλαση να μην βρίζουν τον βασανιστή Σατανά, αλλά τον Δημιουργό τους.
Η κόλαση είναι ο δεύτερος θάνατος, όπου δεν υπάρχει ανάσταση. Σε σύγκριση με αυτό, ο πρώτος, ο σωματικός θάνατος και η φθορά στον τάφο φαίνονται σαν ένας ήσυχος ύπνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου