ΛΑΖΑΡΟΣ.

Λάζαρος

Ένας καλός άνθρωπος. Έχει δύο αδελφές που αγαπούν τον Σωτήρα. Τον καλούν με πλήθος μαθητών, τόν τρέφουν με αγάπη. Ο Χριστός αγαπά τον Λάζαρο για την απλή, εσωτερική του φύση. Του αρέσει να σιωπά και να ακούει τα λόγια του Λόγου. Κάθεται στο τραπέζι με τον ίδιο τον Θεό. 

Και ξαφνικά αρρωσταίνει. Σοβαρά .Κάλεσε τις αδελφές να στείλουν μήνυμα στον Λόγο. Παλεύει στη δίνη του θανάτου. Μάταια περιμένουν τον Θεό. Κοιτάζει στη σκόνη του δρόμου, ίσως έρχεται ο Παράκλητος. Και κλαινε. Η ζωηρή Μάρθα και η ευαίσθητη Μαίρη, σαν κλαδί μηλιάς, στέκονται κοντά του. Σκουπίζουν τον ιδρώτα τους. Έστειλαν νέα. Αλλά τα νέα αργούν. Δεν υπήρχαν τηλέφωνα εκείνη την εποχή. 

Ο Ιησούς έμεινε εκεί που ήταν για άλλες δύο μέρες. Ο φίλος του ήταν στα νύχια του θανάτου και Αυτός, η αθάνατη Ζωή, στέκεται μακριά. Είναι όλη η παιδαγωγική της αγάπης του Θεού που μας αφήνει να πεθάνουμε για να αναστηθούμε. Όπως ακριβώς έκανε και με το άπειρο θαύμα Του: τον Υιό Του. 

Ο Ιησούς λέει στους μαθητές ότι ο Λάζαρος έχει κοιμηθεί. Αμήν, ο θάνατος είναι ένας ύπνος, ένας γλυκός ύπνος στην αγκαλιά Εκείνου που σε αγάπησε από τότε που δεν υπήρχες. Και τότε, βλέποντας πόσο αφελείς είναι οι μαθητές, τους λέει ξεκάθαρα: Ο Λάζαρος πέθανε. Και χαίρομαι που δεν ήμουν εκεί. Για να δείτε ότι έχω δύναμη πάνω στη Ζωή και μπορώ να διατάξω τον θάνατο να χαθεί από την παρουσία Μου και από ολόκληρο το σύμπαν. 

Και ο Ιησούς φτάνει στη Βηθανία. Ο Λάζαρος ήταν νεκρός εδώ και τέσσερις ημέρες. 

Πράσινες μύγες βούιζαν στην καταραμένη ζέστη γύρω από το νεκρό σώμα του. Μύριζε έντονα, τα πρώτα σκουλήκια έτρωγαν τη σάρκα του. Η ψυχή του περιπλανήθηκε μέσα στους βάλτους του θανάτου, μέσα στα βάθη του Άδη. Είδε τους δίκαιους και τους πατριάρχες και τους προφήτες να στέκονται και να περιμένουν την λύτρωση. Η καρδιά του ράγιζε από τέτοιο πόνο μέσα στην ομίχλη του σκότους. 

Ο Χριστός φτάνει στον τάφο. Η Μάρθα τον επέπληξε. Η Μαρία κλαίει πικρά και Εκείνος της ομολογεί ότι Αυτός είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Η αρχή της αιωνιότητας και η ίδια η Αιωνιότητα. Και ο Θεός του ουρανού κλαίει στην άκρη του λάκκου της ανθρωπότητας που είναι καταδικασμένη στο σκοτάδι. Βλέπει τα δισεκατομμύρια ψυχές που αγαπά να χάνονται άπειρα στον θάνατο από βλακεία. Νιώθει όλο το βάρος του Σταυρού βαρύτερο από ολόκληρο το σύμπαν και όλη του την αγάπη να καταπατείται από τα μωρά που δημιούργησε. Ο Θεός κλαίει. 

Και ο Χριστός φώναξε: «Έλα έξω!» Μέσα σε αυτά τα λόγια βρίσκεται όλος ο αγώνας της ανθρωπότητας πριν από τον τάφο, όλη η αγάπη του Θεού, η προφητεία της Ανάστασης, η μυστηριώδης είδηση ​​της παγκόσμιας ανάστασης από τους νεκρούς, ο άπειρος πόνος και η ατελείωτη χαρά του Πατέρα που φιλά και κλαίει τις πληγές του Υιού Του στον Σταυρό. Είναι η εξέγερση του Θεού, η κραυγή Του όταν αλλάζει την πορεία της ιστορίας, όταν καταδικάζει την ανθρωπότητα σε αθανασία. Από αγάπη. 

Και ο καημένος ο Λάζαρος. Η ψυχή του εισέρχεται στο σάπιο σώμα και μια τεράστια ζωτική δύναμη το γεμίζει με δύναμη και φως. Όλη του τη ζωή θα στέκεται σε σιωπή και προσευχή, ακούγοντας στα βάθη της καρδιάς του την θεϊκή κραυγή: Λάζαρε, βγες έξω.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.