Ο Λάζαρος και τα Δάκρυα του Θεού!!!

Ο Λάζαρος και τα Δάκρυα του Θεού

Ο Χριστός αγαπά τον Λάζαρο, τη Μάρθα και τη Μαρία. Κι όμως, στο όραμά Του που καλύπτει τους αιώνες, καθυστερεί να έρθει στο πλευρό του σοβαρά άρρωστου φίλου Του. Περιμένει να επιδεινωθεί η ασθένεια, αν και τον πονάει ο θάνατος του Λαζάρου. Νιώθει θεϊκά πώς τελειώνει ο φίλος του, ακούει τους αναστεναγμούς του από τους ουρανούς, βλέπει πώς η ψυχή του ανεβαίνει στον ουρανό. Ξέρει τα πάντα για τον Λάζαρο, όπως ακριβώς ξέρει τα πάντα για εμάς. Κάθε ψίθυρος, κάθε πτήση σκέψης, κάθε αναστεναγμός, κάθε δάκρυ, κάθε θάνατος και κάθε ζωή.

Έπειτα, πηγαίνοντας στον τάφο, ο Ιησούς κλαίει στην άκρη του τάφου προτού σκίσει τους ουρανούς και καλέσει το πνεύμα του ανθρώπου που ήταν νεκρός εδώ και τέσσερις ημέρες. Τα μάτια του Θεού έχυσαν δάκρυα πόνου μπροστά στον θάνατο. Στο μυαλό του Χριστού, όλα τα δισεκατομμύρια θάνατοι στην ιστορία κάνουν να ακουστούν οι μυστικοί πόνοι τους. Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου, ο Χριστός νιώθει τον παγκόσμιο θάνατο, τη γη να γίνεται ένα τεράστιο νεκροταφείο ιδανικών, ένα χωράφι πλημμυρισμένο από δάκρυα, ένας τάφος ζωής. Από εδώ προέρχονται τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια του Αγαπητή της ανθρωπότητας. Είναι ο άπειρος πόνος Εκείνου που αγαπά άπειρα, αλλά εγκαταλείφθηκε από τον άνθρωπο, χαμένος ανάμεσα στις αμαρτίες. Είναι το αυτοβασανιστήριο του Πατέρα που βλέπει πώς ο γιος που δημιουργήθηκε για την αθανασία μετατρέπεται και μεταμορφώνεται σε γη. Ολόκληρο το σύμπαν έχει γίνει μια γιγάντια σαρκοφάγος, λόγω της ανθρώπινης απώλειας. Και ο Βασιλιάς της ζωής, αιώνια ερωτευμένος με τον άνθρωπο, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να απομακρύνει τον άνθρωπο από την ίδια του την καταστροφή.

Τότε, μέσα σε δάκρυα, ο Χριστός εκφωνεί τα λόγια που καταργούν την παντοδυναμία του θανάτου: Λάζαρε, βγες έξω! Είναι η εξαγωγή του ανθρώπου από τον θάνατο, η πράξη της κληρονομιάς της ανθρωπότητας από τη μήτρα της ελεύθερα επιλεγμένης μη-ύπαρξης, η καισαρική τομή του χωματένιου λάκκου, από την οποία ο Λάζαρος αναγεννάται, αποτινάζοντας τα μιάσματα του θανάτου και έρχεται στο φως. Αυτή η ανάσταση από τους νεκρούς είναι η υπέρτατη προφητεία της Ανάστασης από τους νεκρούς του Υιού του Θεού, το κρυφό σημάδι της ζωής που περιμένει το Άγιο Πνεύμα να σπάσει τη γη και να έρθει στο φως. Η γη του νεκροταφείου γίνεται η μήτρα της αιώνιας ζωής, μια αγία μητέρα για την ανθρωπότητα που γεννήθηκε από τους νεκρούς και προετοιμάστηκε για τον παράδεισο. Ο τάφος του Χριστού είναι η οντολογική μήτρα του νέου αιώνα, αυτής της ανθρωπότητας που θεοποιείται μέσω της χάρης. Και η ανάσταση του Λαζάρου είναι ακριβώς η πρόβα, η εκπαίδευση για την αθανασία, η εγγραφή της ζωής στην παγκόσμια μάχη του θανάτου, η ακύρωση της απώλειας και η προφητεία της έναρξης της Βασιλείας του Θεού.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.