Κακάο
Όταν ήμασταν μικροί, η αδερφή μου η Έμα κι εγώ είχαμε ένα πανέμορφο περιστέρι που το έλεγαν Κόκο. Του έδωσα τυρί cottage, σπόρους, φιστίκια.
Ήταν στην πραγματικότητα ένα περιστέρι, και είχε επίσης νεοσσούς στο μεταλλικό γραμματοκιβώτιο. Υπήρχε εκεί ένας τόπος προσκυνήματος. Ερχόμουν και φιλούσα τα κοτόπουλα, τους έδινα μύγες και μυρμήγκια.
Ήταν τόσο ευγενικός που καθόταν στο κεφάλι ή στον ώμο μας, περπατούσε μαζί μας πίσω από τη Dacia, ήταν κατευθείαν από τον παράδεισο.
Θυμάμαι ότι ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί μας (και εμείς μαζί του), που όταν πηγαίναμε στην παραλία, μας ακολουθούσε. Σταματούσαμε το αυτοκίνητο, τρώγαμε τυρί και ντομάτες, και η Κόκο ερχόταν από πάνω μας και έτρωγε κι αυτή.
Στο πορθμείο του Δούναβη, τρόμαξε από το μεγαλείο του ποταμού και σταμάτησε. Τον βρήκαμε στο σπίτι όταν γυρίσαμε.
Το πρωί, χτυπούσε απαλά με το ράμφος του το παράθυρο όπου κοιμόμουν. Ξυπνούσαμε και παίζαμε μαζί του.
Κάποτε, ο πατέρας μου είδε ένα μεγάλο γεράκι να ορμάει από τον ουρανό και να αρπάζει την Κόκο. Πέταξε ένα κούτσουρο πίσω του και το γεράκι άφησε ελεύθερο το περιστέρι. Αλλά τραυματίστηκε σοβαρά. Έμεινα ξύπνια όλη νύχτα στο πλευρό του, προσευχήθηκα, έφτιαξα χιλιάδες σταυρούς για αυτόν και του έδωσα κρέμα καλέντουλας. Είχε μια βαθιά πληγή στο στήθος του από τα νύχια του θηρίου.
Την αυγή, το περιστέρι σήκωσε το κεφάλι του, μας κοίταξε για άλλη μια φορά με λαχτάρα, άγγιξε τα χέρια μας με το κεφάλι του και παρέδωσε το πνεύμα του.
Κλαίγαμε και οι δύο για μέρες. Και τώρα κλαίω καθώς γράφω.
Και του κάναμε μια όμορφη κηδεία, με θυμίαμα και λουλούδια, και «ανάπαυση μετά των αγίων, Χριστέ». Ο βασιλιάς Δαβίδ είπε: «Θα σώσεις και ανθρώπους και ζώα, Κύριε».
Και ο πατέρας μου τοποθέτησε έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό στο κεφάλι του, στον οποίο άναψα κεριά.
Πιστεύω ότι ο Κόκο στάλθηκε από το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, επειδή ήταν τόσο ευγενικός, ευγενικός, στοργικός και όμορφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου