Αυτό είναι το ενοριακό σπίτι στο Μάντεϊ, κοινότητα. Μπόρκα, κομητεία Νεάμτς, όπου ο πατέρας μου ήταν ιερέας. Έζησα εδώ από το 1975 έως το 1987. Εκείνη την εποχή, μου φαινόταν σαν ένα τεράστιο παλάτι, αλλά αυτό συνέβη επειδή ήμουν πολύ μικρόσωμος. Τώρα, όταν πήγα, μου φάνηκε πολύ μικρό. Έχει εγκαταλειφθεί τώρα, αλλά κάθε σπιθαμή του μου διηγείται μια ιστορία αγάπης.
Θυμάμαι ότι η αδερφή μου η Έμα κι εγώ είχαμε ένα χρυσό κουδουνάκι από τη θεία Μίλια Ρούσου (Μαρία, Μίλια την φώναζα όταν δεν μπορούσα να προφέρω το ρ), μια υπέροχη γειτόνισσα που μας μεγάλωσε και μας τάισε ένα δισεκατομμύριο φορές, μια μητέρα ιερέα, ο Θεός να τη συγχωρέσει.
Όταν ήμουν περίπου τριών χρονών, εξαφανίστηκα από το σπίτι. Η απελπισμένη μητέρα μου με έψαχνε για ώρες ανάμεσα στους γείτονες, στο χωράφι, στη γέφυρα, στο σπίτι. Έκλαιγε δυνατά. Φοβόταν ότι είχα πάει στη Μπίστριτα και ότι με είχαν παρασύρει τα νερά.
Μετά από περίπου δύο ώρες, η θεία Μίλια σκέφτηκε και είπε: αγαπητή μου Κοκοάνα, νομίζω ότι ξέρω πού είναι ο Ιονούτου.
Και μπήκε στο σπίτι. Κάτω από το τραπέζι, η θεία είχε ένα μεγάλο ξύλινο κιβώτιο με δέκα κιλά τυρί χτυπημένο με αλάτι, μια απόλαυση.
Στάθηκα τακτικά δίπλα στο βάζο και έμπηξα τα νύχια μου στο τυρί. Η μαμά με ρώτησε: τι κάνεις εδώ; Ναι, εγώ: παπ μπάντα.
Λοιπόν, χωρίς άλλη καθυστέρηση, βρήκαμε μια χρυσή καμπάνα και ένα κομμάτι ξύλου φράξου στη σοφίτα της εκκλησίας.
Και κάθε μέρα, γύριζα γύρω από το σπίτι δεκάδες φορές ουρλιάζοντας:
Εν Τάφω, Ζωή, έθεσες τα πόδια σου, Χριστέ, και τα αγγελικά πλάσματα τρομοκρατήθηκαν, δοξάζοντας τη μεγάλη σου αφοσίωση.
Και χτυπούσα το κουδούνι και τα ξυλάκια, υποκλίνομαι τρεις φορές, και ξανά και ξανά.
Μέχρι που η μητέρα μου βγήκε έξω με ένα μπαστούνι και έτρεξε στην αυλή, επειδή χιόνιζε πολύ και εμείς βουτούσαμε μέχρι τη μύτη μας στη λάσπη.
Έτρεχα γύρω από το σπίτι. Και πάλι: Στον Τάφο, η Ζωή.
Θυμάμαι ότι είχε περάσει το Πάσχα, η Ανάληψη, ήταν καλοκαίρι και ακόμα περπατούσαμε στο σπίτι με τον Προχοντούλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου