Παράκλησις δεκαπενταυγούστου 2025.
"Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν".
Κεντρική ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἐνανθρώπισις τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε "δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν". Αὐτό εἶναι θαῦμα ἀνεξήγητο καί ἀνερμήνευτο. "Ἄφραστον θαῦμα". Εἶναι ἀλήθεια ἀσύλληπτη καί ἀκατανόητη γιά τό λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μυστήριο ξένο καί παράδοξο, πού δέν ἐπιδέχεται ἔρευνα. Μόνο μέ τήν πίστη τό δεχόμαστε καί τό πλησιάζουμε. Αὐτό διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄πρός Τιμόθεο ἐπιστολή. "Ὁμολογουμένως μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί".
Σέ ὅλο αὐτό τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας ὄργανο τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ-Πατρός ἔγινε ἡ Παναγία, τήν ὁποία ἡ Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδος ὀνόμασε Θεοτόκον. Κι᾿ ἐμεῖς οἱ χριστιανοί βλέπουμε στό πανάχραντο πρόσωπό της "τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν". Τιμητικά τήν προσκυνοῦμε καί ταπεινά ἐπικαλούμεθα τίς πρεσβεῖες της, διότι ἀναγνωρίζουμε, ὅτι "πολύ ἰσχύει δέησις μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου" καί δι᾿αὐτῆς ἐλπίζουμε νά τύχουμε τοῦ θείου ἐλέους.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τό ἀναμφίβολο καύχημά μας. Λέει ἕνα τροπάριο τῶν Χριστουγέννων: Τό κάθε κτῖσμα πού πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό τοῦ προσέφερε κάτι. Ἐμεῖς, τό ἀνθρώπινο γένος, τοῦ προσφέραμε "μητέρα παρθένον", πού εἶναι τό καλύτερο δῶρο, ἡ μεγαλύτερη προσφορά, τό καύχημά μας. Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο καί πολυτιμότερο πρᾶγμα ἀπό τήν Παναγία, ἀφοῦ καί οἱ ἐπουράνιες δυνάμεις, τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ μέ πολύ δέος καί συστολή στέκονται ἐμπρός της.
Αὐτή εἶναι "ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ". Εἶναι ἡ Ἁγία Ἁγίων μείζων. Καί ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρήτης, ὁ ὑμνητής τῆς Παναγίας, εἶναι "μετά Θεόν ἡ θεός, τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα". Εἶναι ἡ Κεχαριτωμένη, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἡ εὐλογημένη ἐν γυναιξί. Αὐτή πού βρῆκε χάριν ἀπό τόν Θεό.
Εἶναι λοιπόν μεγάλη ἡ χάρη καί ἡ τιμή της, ἡ δόξα καί ἡ δύναμή της. Ἔτσι ἀνάλογος πρέπει νά εἶναι ὁ σεβασμός μας καί ἡ εὐλάβειά μας πρός τό πρόσωπό της. Ἀπό τότε τήν ἐμακάρισαν πᾶσαι αἱ γενεαί. Πλήθη πιστῶν, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἔνδοξοι Μάρτυρες, οἱ ὅσοι Ἱεράρχες καί Ἀσκητές τῆς ἀπέδωσαν τήν πρέπουσα τιμή καί προσκύνηση, "ὡς γεννήσασαν Θεόν σεσαρκωμένον".
Ἀπό τούς τέσσερις ἱερούς Εὐαγγελιστές ὁ ἅγιος Λουκᾶς μίλησε καί ἔγραψε γιά τήν Παναγία πολύ περισσότερο ἀπό ὅ,τι οἱ ἄλλοι Εὐαγγελιστές. Μᾶς περιέγραψε μέ τόση λεπτομέρεια τό πάνσεπτο πρόσωπο καί τήν προσωπικότητά της, ὥστε ἦταν σάν νά τήν ζωγράφισε. Ἔτσι προῆλθε ἡ παράδοσις, ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ζωγράφος, πού ζωγράφισε τήν Παναγία.
Ὁ ὑμνογράφος τῆς ἱερᾶς παρακλήσεως κινούμενος ἀπό μεγάλη ἀγάπη καί βαθιά εὐλάβεια πρός τήν Θεοτόκο, προτρέπει τούς χριστιανούς νά τήν ὑμνήσουν, νά τήν προσκυνήσουν καί νά ἀποδώσουν τό προσήκοντα σεβασμό στήν εἰκόνα της τήν σεπτή. Ἐάν δέ ἕνας τό ἀρνηθεῖ, ἄν κάποιος περιφρονεῖ τήν Παναγία, ἄν πεισματικά ἀποφεύγει τήν τιμητική προσκύνηση καί δέν θέλει νά τήν ἀσπασθεῖ, εὔχεται ὁ ἱερός ὑμνογράφος μέ ἀγανάκτηση: "Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μή προσκυνούντων τήν εἰκόνα σου τήν σεπτήν".
Τά χείλη αὐτά τῶν ἀσεβῶν νά γίνουν ἄλαλα, νά νεκρωθοῦν καί νά ξεραθοῦν. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν θέλει νά ὑμνεῖ τόν Θεό καί τήν Παναγία, καλύτερα νά μή ἔχει στόμα, νά μή ἔχει φωνή καί λαλιά, γιά νά μή πέφτει στό μεγάλο ἁμάρτημα τῆς περιφρόνησης, τῶν ὕβρεων καί τῆς βλασφημίας. Εἶναι προτιμότερο νά μἠ εἶχε γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος.
Κατά καιρούς κάποιοι ἀσχολήθηκαν μέ τό πανάγιο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, γιά νά δείξουν τόν διαστραμμένο νοῦ τους καί τήν ἀσέβεια τῆς καρδιᾶς τους. Θά ἀναφερθῶ σέ μία γυναίκα, σύγχρονη συγγραφέα, πού ξεστόμισε ὅ,τι δέν μποροῦσε νά πεῖ ἀκόμη οὔτε καί αὐτός ὁ διάβολος.
Ὁ διάβολος μέσα στά ἱερά Εὐαγγέλια ὀνομάζει τόν Χριστό Υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει τήν ἐξουσία νά ρίξει τόν διάβολο στήν κάμινο τοῦ πυρός, γιά νά βασανίζεται αἰωνίως. Αὐτό τό ἄθλιο γύναιο, πού δέν ἀξίζει οὔτε τό ὄνομά της νά ἀναφέρουμε (Λιλή Ζωγράφου) τί ἔγραψε; "Ὁ Ἰησοῦς ἦταν τό νόθο παιδάκι μιᾶς μικρούλας, πού ἀποπλανήθηκε ἀπό ρωμαῖο στρατιώτη".
Ποῦ βρῆκε καί λέει αὐτά τά βλάσφημα, αὐτές τίς ὕβρεις γιά τόν Χριστό καί τήν Παναγία; Τί τήν ὠφελεῖ τό στόμα πού ἔχει καί τό χέρι πού γράφει τέτοιες ἀνοησίες καί βλάσφημα; Ἀσφαλῶς θά συμφωνήσουμε μέ τόν ὑμνογράφο τῆς Ἐκκλησίας καί θά ἐπαναλάβουμε μαζί του, "ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν".
Ἀγαπητοί μου,
Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἐκήδευαν τό πανάχραντο καί θεοδόχο σῶμα τῆς Παναγίας, κάποιοι ἀσεβεῖς Ἑβραῖοι προσπάθησαν νά τούς ἐμποδίσουν. Ἕνας μάλιστα περισσότερο ἀθεόφοβος, ὁ Ἱεφονίας, ἐπεχείρησε νά ρίξει κάτω τό ἅγιο σῶμα της. Ἀμέσως, τήν ἴδια στιγμή πρόφθασε ἡ θεία δίκη. Ἄγγελος Κυρίου τοῦ ἔκοψε μέ τό σπαθί του καί τά δυό του χέρια. Ἔτσι κάθε χέρι πού κινεῖται ἀπειλιτικά καί κάθε στόμα πού ὁμιλεῖ μέ ἀσέβεια γιά τήν Παναγία, θά τό ξεράνει ὁ Θεός. Ἄλαλα θά μείνουν τά χείλη κάθε ἀσεβοῦς, πού προσβάλλει τήν Παναγία, πού περιφρονεῖ τήν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν. Προσοχή λοιπόν, μή ἀσεβοῦμε στό πανάγιο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.
Ἕνας χριστιανός τιμοῦσε πολύ τήν Παναγία. Τῆς εἶχε πολύ μεγάλη εὐλάβεια καί μία ἐπιθυμία. Παναγία μου, τῆς ἔλεγε, ἀξίωσέ με νά σέ δῶ καί ἄς χάσω τό ἕνα μου τό μάτι. Πράγματι ἀξιώθηκε νά τήν δεῖ, ἀλλά ἔχασε τό ἕνα του μάτι. Ἡ χαρά ὅμως καί ἡ ἀγαλλίαση ἦταν τέτοια, εὐφράνθηκε τόσο πολύ ἡ ψυχή του, ὥστε εἶπε: Παναγία μου, νά σέ δῶ ἀκόμη μία φορά καί ἄς χάσω καί τό ἄλλο μου μάτι. Εἶδε πάλι τήν Παναγία γιά δεύτερη φορά, ἀλλά δέν ἔχασε τό μάτι του. Ἀπέκτησε τό φῶς καί σ᾿ ἐκεῖνο πού τό ἔχασε. Ἀπό τήν πίστη μας στόν Θεό καί τήν εὐλάβειά μας στήν Παναγία ποτέ δέν χάνουμε. Πάντοτε εἴμαστε κερδισμένοι.
Τέτοια ἰσχυρή ἀγάπη, τέτοιο βαθύ σεβασμό, τέτοια τιμή πρέπει νά τρέφουμε ὅλοι μας πρός τήν Παναγία, γιά νά ἔχουμε πάντοτε τήν βοήθειά της, τήν εὐλογία της καί νά πρεσβεύει γιά τήν σωτηρία μας. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου