*3 Αυγούστου: 3ο σκαλί από την Ανθρώπινη Λογική στο Θαύμα της Πίστης.*
Αγαπητοί μου αδελφοί εν Κυρίω,
Σήμερα, η Εκκλησία μας φέρνει ενώπιόν μας ένα από τα πιο συγκλονιστικά και διδακτικά θαύματα του Κυρίου μας: τον χορτασμό των πεντακισχιλίων. Ας σταθούμε για λίγο βαθύτερα στα γεγονότα, όχι σαν απλοί θεατές, αλλά προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτή την αφήγηση.
Η σκηνή ξεκινά με μια εικόνα που μας είναι πολύ οικεία: ένα πλήθος ανθρώπων, διψασμένο για τον λόγο του Θεού, έχει ακολουθήσει τον Χριστό σε έναν τόπο έρημο. Η ώρα περνά, η νύχτα πλησιάζει, και μαζί της έρχεται και η ανθρώπινη ανάγκη, η πείνα. Και τότε, εμφανίζεται η ανθρώπινη λογική, με τον πιο καθαρό και ψυχρό της τρόπο, στα λόγια των μαθητών: «Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους».
Ας αναλογιστούμε τη στάση των μαθητών. Δεν είναι ολιγόπιστοι άνθρωποι. Είναι πρακτικοί. Είναι ρεαλιστές. Βλέπουν το πρόβλημα – χιλιάδες πεινασμένα στόματα. Κάνουν μια γρήγορη απογραφή των πόρων τους – πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Και βγάζουν το λογικό συμπέρασμα: Αποτυχία. Αδυναμία. Το πρόβλημα μας ξεπερνά. Η λύση, λοιπόν, είναι η αποποίηση της ευθύνης. «Διώξ’ τους, Κύριε, να φροντίσουν μόνοι τους τον εαυτό τους. Εμείς δεν μπορούμε».
Αδελφοί μου, πόσες φορές αυτή η φωνή των μαθητών δεν γίνεται και δική μας φωνή; Μπροστά στα μεγάλα προβλήματα του κόσμου – τη φτώχεια, την αδικία, τον πόνο – πόσες φορές δεν λέμε: «Τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι ένας. Είμαι αδύναμος». Μπροστά στα προβλήματα της οικογένειάς μας, του γάμου μας, των παιδιών μας, πόσες φορές δεν νιώθουμε ότι οι δυνάμεις μας, η υπομονή μας, η αγάπη μας, είναι σαν αυτά τα πέντε ψωμιά; Μια σταγόνα στον ωκεανό. Και τότε, ο πειρασμός είναι μεγάλος να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Να πούμε «δεν γίνεται τίποτα» και να αφήσουμε τον συνάνθρωπο, ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, στην τύχη του.
Και εκεί ακριβώς, πάνω στην κορύφωση της ανθρώπινης απόγνωσης, έρχεται η απάντηση του Θεού, που ανατρέπει τα πάντα. Ο Χριστός δεν επιπλήττει τους μαθητές για την ολιγοπιστία τους. Τους καλεί σε δράση. Τους λέει μια φράση που γκρεμίζει τα τείχη της λογικής μας: «Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν». «Δεν χρειάζεται να φύγουν. Δώστε τους εσείς να φάνε».
Φανταστείτε την αμηχανία των μαθητών. «Εμείς; Με τι;». Και ο Χριστός συνεχίζει, ζητώντας το αδιανόητο: «Φέρετέ μοι ὧδε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας». Φέρτε μου εδώ το «τίποτά» σας. Φέρτε μου την ανεπάρκειά σας. Εμπιστευτείτε μου την αδυναμία σας.
Αυτό είναι το κλειδί του σημερινού Ευαγγελίου. Ο Θεός δεν μας ζητάει να λύσουμε εμείς τα προβλήματα. Δεν μας ζητάει να έχουμε εμείς την αφθονία. Μας ζητάει κάτι πολύ πιο απλό και ταυτόχρονα πολύ πιο δύσκολο: να Του προσφέρουμε με εμπιστοσύνη το λίγο που έχουμε. Την πεντάλεπτη προσευχή μας μέσα σε μια χαοτική μέρα. Το ένα ευρώ από το υστέρημά μας για τον φτωχό. Τον καλό λόγο που θα πούμε, ενώ μέσα μας βράζουμε από θυμό. Την πράξη της συγχώρεσης, όταν νιώθουμε πληγωμένοι. Αυτά είναι τα δικά μας πέντε ψωμιά. Φαίνονται ασήμαντα, αλλά είναι το μόνο που ζητάει ο Χριστός.
Και τότε, αρχίζει το θαύμα. Ο Χριστός παίρνει την ταπεινή μας προσφορά, υψώνει τα μάτια Του στον ουρανό – δείχνοντας την πηγή κάθε δύναμης – ευλογεί, και δίνει πίσω στους μαθητές για να μοιράσουν. Το θαύμα δεν γίνεται μαγικά. Γίνεται μέσα από τα χέρια των μαθητών. Εκείνοι που πριν έλεγαν «διώξ’ τους», τώρα γίνονται οι διανομείς της θείας χάριτος.
Και το αποτέλεσμα; «Ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν». Όλοι έφαγαν και χόρτασαν. Η χάρη του Θεού δεν είναι οριακή. Δεν είναι ίσα-ίσα. Είναι υπερ-άφθονη. Και η απόδειξη είναι τα δώδεκα κοφίνια που περίσσεψαν. Οι μαθητές, που ξεκίνησαν με πέντε ψωμιά, κατέληξαν με δώδεκα καλάθια γεμάτα. Όταν προσφέρεις στον Θεό, όχι μόνο δεν χάνεις, αλλά κερδίζεις πολλαπλάσια.
Ας φύγουμε, λοιπόν, σήμερα από εδώ με αυτή τη βεβαιότητα. Ο κόσμος γύρω μας πεινάει. Πεινάει για ψωμί, αλλά περισσότερο πεινάει για αγάπη, για ελπίδα, για νόημα. Και ο Χριστός στρέφεται στον καθένα μας και λέει: «Δώσε μου αυτό που έχεις. Μην το υποτιμάς. Μην κρύβεσαι πίσω από την αδυναμία σου. Πρόσφερέ μου το λίγο σου, και εγώ θα το κάνω πολύ. Πρόσφερέ μου την καρδιά σου, και εγώ θα χορτάσω μέσα από εσένα πλήθη». Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου