*4 Αυγούστου: ένα ακόμα σκαλοπάτι ποιο κοντά στην Παναγιά. Οι Άγιοι Επτά Παίδες: Ένα "Ξύπνημα" Ελπίδας στην Καρδιά του Δεκαπενταύγουστου*

*4 Αυγούστου: ένα ακόμα σκαλοπάτι ποιο κοντά στην Παναγιά. 

Οι Άγιοι Επτά Παίδες: Ένα "Ξύπνημα" Ελπίδας στην Καρδιά του Δεκαπενταύγουστου*

Καθώς η Ορθόδοξη Εκκλησία διανύει την κατανυκτική περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, την πνευματική αυτή πορεία προς το Πάσχα του καλοκαιριού, η μνήμη των Αγίων Επτά Παίδων εν Εφέσω αναδύεται ως ένας απροσδόκητος φάρος. Η ιστορία τους, αν και μοιάζει να ανήκει στη σφαίρα του θρύλου, αποτελεί στην πραγματικότητα μια βαθύτατη θεολογική μαρτυρία για την κεντρική αλήθεια της πίστης μας: την Ανάσταση των νεκρών.

Η Ζωντανή Μαρτυρία του Σπηλαίου

Την εποχή των σκληρών διωγμών του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.), επτά νεαροί αξιωματικοί στην Έφεσο – ο Μαξιμιλιανός, ο Ιάμβλιχος, ο Μαρτινιανός, ο Διονύσιος, ο Αντωνίνος, ο Κωνσταντίνος και ο Εξακουστοδιανός – αρνήθηκαν να απαρνηθούν τον Χριστό. Αντί να υποκύψουν στην ειδωλολατρία, μοίρασαν τις περιουσίες τους, εγκατέλειψαν τα αξιώματά τους και κατέφυγαν σε ένα σπήλαιο, μετατρέποντάς το σε τόπο προσευχής.

Όταν οι διώκτες τους πλησίασαν, οι νέοι δεν προσευχήθηκαν για τη σωτηρία της επίγειας ζωής τους, αλλά για να παραδώσουν την ψυχή τους στον Θεό, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των βασανιστών. Ο Θεός, όμως, στο ανερμήνευτο σχέδιό Του, τους χάρισε έναν ύπνο βαθύ και αδιάκοπο. Η είσοδος του σπηλαίου σφραγίστηκε με εντολή του αυτοκράτορα, και οι επτά παίδες παρέμειναν εκεί, όχι ως νεκροί, αλλά ως ζωντανή παρακαταθήκη ελπίδας.

Σχεδόν δύο αιώνες αργότερα (περί το 446 μ.Χ.), επί βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού, όταν η αίρεση κατά της ανάστασης των νεκρών ταλάνιζε την Εκκλησία, το θαύμα αποκαλύφθηκε. Η ανάγκη ενός βοσκού να χρησιμοποιήσει πέτρες από το σφραγισμένο σπήλαιο οδήγησε στο άνοιγμά του. Οι επτά παίδες ξύπνησαν, νομίζοντας ότι είχαν κοιμηθεί για ένα μόνο βράδυ. Η αποστολή του Ιάμβλιχου στην αγορά της Εφέσου με ένα νόμισμα της εποχής του Δεκίου ξετύλιξε το κουβάρι της θείας οικονομίας. Το «ξύπνημά» τους έγινε η πιο ηχηρή απάντηση στους αιρετικούς και η ζωντανή απόδειξη της δύναμης του Θεού επί της φθοράς και του θανάτου.

Το θαύμα αυτό ενσαρκώνει τη διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Ο Μέγας Αθανάσιος στο έργο του "Περί της Ενανθρωπήσεως του Λόγου" τονίζει πως ο πιστός στον Χριστό «πατάει κάτω τον θάνατο σαν να μην είναι τίποτα», γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι δεν χάνεται, «αλλά ζει και γίνεται αδιάφθορος δια της αναστάσεως». Οι Επτά Παίδες βίωσαν αυτή την αλήθεια με έναν τρόπο μοναδικό και αποκαλυπτικό.

Παρομοίως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τον Απόστολο Παύλο, μας καλεί να δούμε τη φύση ως εικόνα της Ανάστασης: ο σπόρος που θάβεται στη γη και «πεθαίνει» για να δώσει νέα ζωή, είναι η εικόνα του φθαρτού μας σώματος που καλείται να αναστηθεί εν αφθαρσία. Το σπήλαιο της Εφέσου έγινε αυτή η κοιλιά της γης, που δεν διέλυσε τα σώματα, αλλά τα φύλαξε για να τα αναστήσει σε καιρό εύθετο.

Η σύνδεση αυτού του γεγονότος με την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου είναι βαθιά ουσιαστική. Εάν ο Θεός διαφύλαξε ζωντανά τα σώματα των Επτά Παίδων για να θεμελιώσει την πίστη στην Ανάσταση, πόσο ασύγκριτα περισσότερο θα δόξαζε το Πανάχραντο Σώμα που κυοφόρησε τον ίδιο τον Σωτήρα του κόσμου;

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα τέλος, αλλά μία μετάσταση. Όπως οι Άγιοι Παίδες «κοιμήθηκαν» για να «ξυπνήσουν» σε μια νέα πραγματικότητα, έτσι και η Παναγία μας γεύτηκε τον σύντομο ύπνο του θανάτου, για να μεταστεί αμέσως, σώματι και ψυχή, στη Βασιλεία του Υιού της. Η Κοίμησή της είναι η εγγύηση και η πρόγευση της δικής μας ανάστασης, η απόδειξη ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο ουρανός.

Σε μια εποχή που κυριαρχείται από τους δικούς της «διωγμούς» – την απόγνωση, την αμφισβήτηση, τον υλισμό και τη λατρεία του εφήμερου – η ιστορία των Επτά Παίδων είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Μας καλεί να βρούμε το δικό μας πνευματικό «σπήλαιο»: τον χώρο της προσευχής, της Εκκλησίας, της σιωπής, της καθαρής εξομολόγησης, όπου μπορούμε να διαφυλάξουμε την πίστη μας αλώβητη.

Μας διδάσκει ότι η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας συχνά υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και τις προσδοκίες μας. Και πάνω απ' όλα, μας υπενθυμίζει ότι η ζωή μας δεν τελειώνει εδώ. Ο θάνατος είναι απλώς ένας ύπνος, εν αναμονή του αιώνιου ξυπνήματος στη Βασιλεία του Θεού.

Ας είναι, λοιπόν, αυτή η περίοδος του Δεκαπενταύγουστου μια ευκαιρία να «κοιμίσουμε» τα πάθη μας και να «ξυπνήσουμε» την ψυχή μας, ατενίζοντας με ελπίδα την Κοίμηση της Μητέρας του Θεού, που αποτελεί την αυγή της δικής μας ανάστασης.