Όταν η κραυγή απελπισίας του κόσμου με συντρίβει, μπαίνω στο βουνό. Αφήνω το πλήθος να ιδρώνει από την ανυπαρξία, απομακρύνομαι από όλους τους πόνους του.
Ίσως σου φαίνεται εύκολο να είσαι ιερέας. Δεν είναι.
Είναι ολόκληρο το παρακλάδι του ανίατου πόνου, όλη η έκχυση της κακίας του κόσμου στις τρομερές ασθένειες που νιώθεις στη σάρκα μέσα από τους ανθρώπους που έρχονται σε εσένα. Είναι καρκίνος με μεταστάσεις, άπειρα βάσανα, χαμένοι άνθρωποι, τρομερές αμαρτίες.
Η Εκκλησία αναλαμβάνει όλη τη δυστυχία του κόσμου και την πλένει στο καθαρό Αίμα του Θεού. Δεν αηδιάζει από εμάς, από όλη μας την πονηριά, την αδυναμία, την προδοσία, τη μόλυνση. Και εμείς οι ιερείς, οι φτωχοί βοηθοί σε αυτή τη γιγαντιαία επιχείρηση για την εξάλειψη της κόλασης από τις ψυχές. Είναι ένας τρομερός πόλεμος, μια ανταρτοπόλεμος στα χαρακώματα της Λειτουργίας για να συντρίψουμε τις λεγεώνες των δαιμόνων που οι άνθρωποι έχουν αναλάβει μέσω της αμαρτίας.
Πεθαινόμενα μωρά, ξέρετε τι είναι αυτό; Πόσο βάσανα, και εξέγερση, και αδυναμία, για έναν άνθρωπο με μάτια φωτός που πρέπει να πεθάνει για την κακία του κόσμου. Και καρκίνοι που καρποφορούν, βαθιές καταθλίψεις σκότους, απελπισία και σκέψεις αυτοκτονίας. Και η ταπεινότητα των φτωχών ανθρώπων με τέσσερα πρόσωπα, καταδικασμένων στην αγάπη, που φαντάζονται ότι μπορούν να αποσπάσουν τον Θεό από τον πόνο Του, αφού οι άνθρωποι Τον έχουν σκοτώσει.
Αυτή η δουλειά σε τελειώνει. Δεν είσαι πια καλός για τίποτα. Αυτή την Κυριακή φάνηκαν να έχουν καταλήξει σε συνεννόηση. Ήρθαν άρρωστα παιδιά, με αυτισμό, με καρκίνους, με σοβαρές αναπηρίες, φτωχά δισκοπότηρα βασάνων, εικόνες της συντριβής στον Σταυρό.
Και γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Έλεγα ότι μπαίνω στο βουνό. Φεύγω για λίγες μέρες. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο γιατί έχω χίλια χρέη. Αλλά αλλιώς θα πέθαινα.
Το βουνό είναι η Εκκλησία που έφτιαξε ο Θεός. Είναι τραχιά και απότομη σαν μετάνοια. Είναι όλη η ομορφιά του Θεού που χύνεται μέσα του. Είναι δροσερό σαν τα ξέφωτα του ουρανού. Είναι πράσινο και φρέσκο σαν την καρδιά ενός μωρού με ζωή μέσα της. Είναι γεμάτο έλατα που δεν ρίχνουν τα φύλλα τους, όπως η Εκκλησία είναι γεμάτη αθάνατους αγίους. Εμείς, που είμαστε μόλις ζωντανοί, είμαστε μειονότητα στον Άγιο Δίσκο του ουρανού στη Λειτουργία. Εκεί, με τον Θεό, στο άγιο όρος Του, είναι γεμάτος αγίους σαν αιώνια έλατα.
Το βουνό (και η Εκκλησία) είναι μια ανάβαση. Είναι βαρύς ιδρώτας, ειδικά για το πάχος αυτού του κόσμου. Είναι μια λαχτάρα για το ύψος και το σχίσιμο της αδυναμίας να φτάσει κανείς στην κορυφή. Είναι μια βαθιά σιωπή που κλονίζεται μόνο από το βρυχηθμό του ανέμου που έρχεται από το πουθενά. Είναι σταθερότητα και ειρήνη. Είναι μια εικόνα του ουρανού, που χύνεται κάθετα πάνω στο σύμπαν.
Γι' αυτό ο Δαβίδ πήγε στα βουνά για να κλάψει όταν δεν μπορούσε πλέον να αντέξει την ντροπή αυτού του νεκρού κόσμου.
Το βουνό είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι το Βουνό. Της αιωνιότητας και της αγάπης του Θεού.
Έτσι, όταν δεν απαντώ πια στο τηλέφωνο, δεν περιπλανιέμαι πια στην πόλη, δεν υπομένω πια την κακία του κόσμου, έχω πάει στα βουνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου