και άρχισαν νά μας καλούν ονομαστικά. Η πρώτη πού πετάχτηκε στο νερό και πνίγηκε ήταν η Γερόντισσά μας. και πολλές μετά από αυτήν προτίμησαν έναν ευλογημένο θάνατο. τις έριχναν στο ποταμό δεμένες και βούλιαζαν σαν πέτρες! Πολλές έψαλλαν ζητώντας την βοήθεια του Θεού. Άλλες πήγαιναν σαν νά επρόκειτο για γιορτή. Αλλά εγώ η αμαρτωλή, τρομοκρατημένη από την ιδέα του θανάτου, ασέβησα στην εικόνα της Παναγίας. Πήρα την εικόνα και την πέταξα στο νερό για νά ζήσω! Αλλά αντί για ζωή πήρα τον αιώνιο θάνατο, όχι μόνο στον μέλλοντα αιώνα, αλλά και τώρα, σ' αυτή την ζωή. Νομίζεις ότι είμαι ζωντανή; Ζω τον θάνατό μου. Βασανίζομαι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό".
Αυτή η μοναχή γύριζε από χωριό σε χωριό και ομολογούσε την αμαρτία της, την άρνηση του Χριστού, ενώ ομολογούσε την δόξα όσων μοναζουσών αξιώθηκαν του μαρτυρικού στεφάνου.
σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι πιστοί παρακολούθησαν από μακριά Το ομαδικό μαρτύριο ολοκλήρων μοναστικών αδελφοτήτων, πού πνίγηκαν στο Βόλγα. Έδεναν τούς μοναχούς ή τις μοναχές με Το ίδιο σκοινί και στη συνέχεια τούς έριχναν στο ποτάμι! Μία πραγματική "αλυσίδα Μαρτύρων" χάνονταν στα νερά του ποταμού.
Παρόμοιο περιστατικό συνέβη στο Χάρκοβο, στον ποταμό Ντόν.
στις όχθες της λίμνης Issyk Kul της Κιργιζίας, υπήρχε ένα μοναστήρι. Όταν κατέστρεψαν Το μοναστήρι μέχρι θεμελίων, έδεσαν τούς μοναχούς στο ίδιο σκοινί και τούς έπνιξαν στην λίμνη!
Άλλοι Μάρτυρες υπέστησαν άλλο φοβερό μαρτύριο: Τούς έθαψαν ζωντανούς! Οι Τσεκιστές έδεναν μαζί ένα μοναχό και μία μοναχή, λέγοντας "σας παντρεύουμε" και τούς έθαβαν ζωντανούς, σε όρθια στάση! Οι Μάρτυρες δεν πέθαιναν αμέσως. Το μαρτύριό τους κρατούσε ολόκληρη την μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου