Στοχάζομαι πάνω σε τρεις σειρές εντυπώσεων: Ή πρώτη άφορα το ευαγγελικό ανάγνωσμα για το δαιμονιζόμενο στην χώρα των Γαδαρηνών, ή δεύτερη προκαλείται από την παρακολούθηση κάποιου παράφρονα μέσα στο Ναό και ή τρίτη από την ανάγνωση του κεφαλαίου περί κακού και ελευθερίας στο βιβλίο του Μπερντιάγιεβ «Ό Προορισμός του Άνθρωπου» κάτω από τούς υπότιτλους: «Ή ελευθερία δεν είναι δημιούργημα του Θεού» και «Είναι αρχέγονη και δεν έχει αρχή». Με τον τρόπο τούτο αφαιρείται από τον Θεό - Δημιουργό ή ευθύνη για την ελευθερία του δημιουργήματος. Ό άνθρωπος είναι ταυτόχρονα τέκνο Θεού και παιδί του χάους (ελευθερία)· το μη όν ελεύθερα συνήνεσε στο να γίνει ον, συνάμα όμως αυτό το ίδιο ξεστράτισε κι έπεσε στον άδη και στο χάος. Να οι πηγές της αμαρτίας και της παραφροσύνης: ή χαώδης αυθαιρεσία μας αντί της εκούσιας κι ελεύθερης υποταγής μας στο φωτεινό νόμο: « Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι» (Ίωάν. ι', 10).
* * *
Υπάρχει μια θρησκευτικότητα πού συγχέεται με έντονες αισθητικές και συναισθηματικές συγκινήσεις, πού συνδυάζονται εύκολα με εγωισμό, ματαιοδοξία και αισθησιασμό. Οι άνθρωποι αυτού του τύπου αναζητούν τον έπαινο και την καλή γνώμη για τον εαυτό τους από μέρους του πνευματικού- ή εξομολόγηση τους είναι πολύ δύσκολη, γιατί προσέρχονται στην εξομολόγηση για να παραπονεθούν για τούς άλλους και να κλάψουν λιγάκι· δεν γνοιάζονται παρά μόνο για τον εαυτό τους και εύκολα κατηγορούν τούς άλλους. Ή κακή ποιότητα της θρησκευτικής τους έξαρσης αποδεικνύεται καλύτερα από το γεγονός ότι εύκολα μεταπηδούν στον εκνευρισμό και την κακία: Οι άνθρωποι αυτού του τύπου βρίσκονται πιο μακριά από την δυνατότητα πραγματικής μετάνοιας απ' όσο και οι πιο αδιόρθωτοι ακόμη αμαρτωλοί.
ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου