Μετά πολλού σεβασμού μνημονεύουμε τού ονόματος τής Μυροφόρου τής αγάπης Αθηνάς Θεοδοσίου, διότι είναι από τα πρόσωπα, τα πλέον αφιερωμένα πλησίον τού κορυφαίου Διδασκάλου τής Εκκλησίας. Διαλεγμένη μέσα από τα πολλά λουλούδια τής καρποφόρου διακονίας του για την ευλάβεια της, την καθαρότητά της, την αφοσίωση της, την σεμνότητά της, την πίστη της. Στη ταπεινή και βασανισμένη προσφυγοπούλα πού ήρθε στη Πάτρα όταν έσβησαν οι επτάχρυσες λυχνίες τής Αποκαλύψεως, πού φώτιζαν την οικουμένη με το φώς τής θεολογίας, τής άγιότητος και τού πολιτισμού, έλαχε ή μεγάλη τιμή να πάρει θέση συνεργάτιδος πρώτη πλάι στον απόστολο τού Χριστού. Μια θέση την όποια διατηρεί σαν τις καλές Μυροφόρες μέχρι σήμερον.
Ή πιστή αμνάδα τού Χριστού πού στην άνοιξη τής νεότητας της ακολούθησε σαν το ελάφι πού ποθεί της πηγές των υδάτων, με υπακοή, αγάπη και αφοσίωση
τον θαυμαστό αθλητή τού Χριστού, γεννήθηκε το 1907 στις παλιές Κυδωνιές, το σημερινό Αϊβαλή της Μικράς Ασίας.
Μετά τον θλιβερό επίλογο μιας ιστορίας 3.000 χρόνων και αφού διεσώθη από την βιβλική λαίλαπα, το 1922 ήρθε ορφανή από πατέρα και μητέρα στην Πάτρα μαζί με τα δύο μικρότερα αδέλφια της και την θεία της την Κυριακή, ή οποία προστάτευε τα ορφανά και για την οποία ό Γέροντας έλεγε «ή Κυριακή έχει αγιάσει από την γη ακόμα». «Μας πήρε τρία ορφανά και πούλησε και αυτά ακόμη τα παπούτσια της και τις κάλτσες της για να μας αγοράσει ψωμί να φάμε», μας διηγείται ή σεβαστή Γερόντισσα. Το 1927 περίπου, όταν ανεπαύθη ή θεία Κυριακή, το πνευματικό αυτό άνθος ή Αθηνά μπήκε με πνεύμα θυσίας και αυταπαρνήσεως στου Χριστού την διακονία και ξέχασε τον εαυτό της. Τον απαρνήθηκε και αγάπησε τον κόπο, την προσφορά, την ελεημοσύνη, την αγρυπνία, την νηστεία, την προσευχή, την έκδαπάνησι.
Ή αθλήτρια του Χριστού και συναθλήτρια του π. Γερβασίου πού φλέγεται από άγια αισθήματα, από αγάπη στον Χριστό και στον συνάνθρωπο εις ημέρας άκρατου υλισμού και φοβεράς ιδιοτελείας μοχθούσε καθημερινά όπως και ό διδάσκαλος της, κηρύττοντας με όποιο τρόπο μπορούσε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αυτή την διακονία την ασκούσε με αμείωτο ζήλο και παλμό. Μια διαρκής θυσία είναι ή ζωή της στον βωμό της αγάπης, χωρίς ανάπαυλα, χωρίς ανάσα. Σ' όλη της την ζωή δούλεψε με την καρδιά της. Δεν υπολόγισε τον εαυτό της στον κόπο και το μόχθο. Έδωσε όλες της τις δυνάμεις, όπου την κάλεσε ό Θεός. Χωρίς να επιδιώκει προβολή και δημοσιότητα συνετέλεσε σημαντικότατα στη κατά Χριστό μόρφωση των νεανίδων και στη δόξα τού Χριστού. Εξυπηρέτησε με στοργή και αγάπη- ως μάνα και αδελφή τα Ιερά συμφέροντα του Κατηχ. Σχολείου και της αδελφότητος ως κατηχήτρια και διδασκάλισσα της ιεράς υμνωδίας ως μέλος —ταμίας— Γραμματεύς της αδελφότητος ως οικονόμος τού Σχολείου και της Χειροτεχνικής Σχολής ως προϊσταμένη της παιδικής έξοχης κ.άλ. Ή διακρινόμενη για την σεμνότητα και την επιβλητικότητα της, για την αυστηρότητα αλλά και την γλυκύτητα του ύφους της Αθηνά Θεοδοσίου πρόσφερε μόνο, δεν πήρε. Ή προσφορά της, το είναι της ήτο μία λαμπάδα. Λαμπάδα όμως καιόμενη και φωτίζουσα. Ή θυσία της φώτιζε.
«Ή Αθηνά ήτο αυστηρή. Παρ' όλο τον πόλεμο πού τής κάνανε ήτανε όλα τα χρόνια κοντά στο Παππούλη. Τής κάνανε πολύ μεγάλο πόλεμο, διότι θέλανε να μπούνε άλλοι στην θέση της», μάς είπε ή μαθήτρια τού Γέροντα Νίκη Μπαραμπάτη. Ή νύμφη του Χριστού 70 ολόκληρα χρόνια πρόσφερε ανεκτίμητους υπηρεσίες εις την Εκκλησία και συνεχίζει να προσφέρει ανιδιοτελώς και μετά θείου ζήλου εις το ιεραποστολικό έργο του π. Γερβασίου, το οποίο αποτελεί σταθμό στην βαθύτερη πορεία τής Εκκλησίας.
Ή ηρωίδα αυτή της αγάπης «λόγω και έργω», πού αφιερώθηκε στην διακονία των συνανθρώπων και κοπίασε για την δόξα του Κυρίου δεν είναι αυτόκλητη στην ιεραποστολή αλλά θεόκλητη. «Έλα παιδί μου να με βοηθήσεις. Έχω ανάγκη να με βοηθήσεις», της είπε ό Γέροντας. Και ή σεμνή κόρη του απαντά- «Μα πώς θ' αφήσω το σπίτι μου και την δουλειά μου;» «Έβγαζα τότε 4-5 παντελόνια την ήμερα», μας αφηγείται ή πιστή νύμφη του Κυρίου. «Έλα παιδί μου, συνέχισε ό Γέροντας, και θα εργάζεσαι εδώ. Έλα να με βοηθήσεις και δεν θα σε αφήσει ό Θεός. Έλα παιδί μου, έλα. Σήκω κι' έλα στο Σχολείο, εδώ είναι το σπίτι σου». Με αυτά τα λόγια ό θεοφόρος πατέρας προσκάλεσε την πτωχή σε κοσμικά αγαθά, αλλά πλούσια σε πνευματικά Αθηνά Θεοδοσίου, ή οποία μας ενθυμίζει τις άγιες γυναίκες της αρχαίας Εκκλησίας.
Για την διακρινόμενη για την μυστική εν Χριστώ ζωή της κοσμοκαλόγρια ό Γέροντας αφιέρωσε ιδιαίτερο εγκώμιο: «Με υπηρέτησε κατά τρόπον άγιον», «Μητέρα της Σχολής και εμού του ιδίου». Εις την έχουσα ημερομηνία 13-11-1958 διαθήκη του ό ιερός πατέρας γράφει ότι «τον ίδιον πιστώς διακόνησε κατά τας πυκνάς ασθενείας του». «Πάλιν γυνή στεφανώνεται και ανακηρύττεται, πάλιν ημείς αίσχυνόμεθα οι άνδρες μάλλον δεν ουκ αίσχυνόμεθα μόνον, αλλά και σεμνυνόμεθα. Σεμνυνόμεθα γάρ, ότι τοιαύται παρ' ημίν γυναίκες- αισχυνόμεθα δεν, ότι σφόδρα αυτών απολυμπανόμεθα οι άνδρες...», λέγει ό βασιλεύς του άμβωνος ιερός Χρυσόστομος.
Για το κρίνο αυτό της Μικρασιατικής γης πού άνθισε και μοσχοβόλησε στην Πάτρα και «πολλά κοπίασεν ενθυμίζει Κυρίω» ό σύγχρονος ομολογητής της Ορθοδοξίας π. Γερβάσιος γράφει εις την έχουσα ημερομηνία 11 Ιουνίου 1950 πνευματική διαθήκη του μεταξύ άλλων και τα κάτωθι: «Οφειλέτης ειμί τη πιστω διακονώ του έργου και εμοί, την θυγατρί μου Αθηνά Γ. Θεοδοσίου, ην ελευθέρως και την κεκανονισμένη Ιερά Ακολουθία υιοθέτησα ενθυμίζει τω εύκτηρίω των Κ. Σχολείων μας την 23η Σεπτεμβρίου του 1944, ημέρα Σαββάτω, και ήτοι, κόρη μου, ύπεχρεώθη να βαστάση ως ίδιον Σταυρόν, τας πολλάς υπόνοιας και υποψίας, όσαι διά την των ανθρώπων αδυναμία ή πονηρία, κατ' εμού κυκλοφορούν, έτι και παρά χριστιανών ειδότων ενθυμίζει πολλοίς και την ιδιωτική μου ζωήν και πάσι τούτοις οφειλέτης ειμί, υπέρ ων και πολλάκις εδεήθην, ίνα μη λογισθή τούτο ως αμαρτία».
Ή ενθυμίζει ευσέβεια Παρθενία και τελεία προσωπική ακτημοσύνη γηράσασα παρά τούς πόδας του αγίου Γερβασίου του θαυματουργού Άϊβαλιώτισσα Αθηνά Θεοδοσίου, παρ' ότι σήμερον σε βαθειά γεράματα, είναι όπως πάντοτε με διαυγέστατο νου, ομιλητική και αισιόδοξη διάθεση. Σε μια επίσκεψι - προσκύνημα στην Α.Σ.Π. όπου εγκαταβιοί σ' ένα ταπεινότατο κελάκι μετά τής μαθήτριας της Ιωάννας Μαζαράκη δασκάλας και φιλολόγου, ή σεβαστή Γερόντισσα μεταξύ άλλων μάς είπε τα κάτωθι:
—«Πολύ εργασία έχει κάνει ό Παππούλης, αλλά δεν τον βοήθησαν οι άνθρωποι». «Έλεγε ό Παππούλης: «Με σκάσανε, αλλά ό Θεός να τούς συγχώρηση» και άλλοτε «Εγώ είμαι μοναχός μου ότι μπορώ κάνω. Ό Θεός θα βοηθήσεις» - «καθίστε, βοηθήστε τα παιδιά - θα χαθούν τα παιδιά, βοηθήστε τα - Ελάτε βοηθήστε» έλεγε και παρακαλούσε εμένα ό πρύτανης τής αρετής να τον βοηθήσω. Εγώ τί ήμουνα;».
—Έλεγε ό Παππούλης «ουαί ύμίν γραμματείς και φαρισαίοι ύποκριταί» και χτυπούσε το χεράκι του στον άμβωνα πού Ομιλούσε και συνέχιζε: «Σιωπή - σιωπή. Περιμένετε, έρχεται. θα γίνουν μεγάλα πράγματα, μεγάλα κακά. Περιμένετε, έρχεται ή οργή τού Θεού».
—Για τις μητέρες έλεγε ό Παππούλης: «να φτιάξετε Σχολή μητέρων. Κάθε ενορία πρέπει να έχει Σχολή μητέρων για να ξέρη τί κάνει». Έκανε ειδικό κήρυγμα κάθε Δευτέρα για τις μητέρες. Κάθε Πέμπτη έκανε για τούς άνδρες και την Τετάρτη γενικό κήρυγμα και την Τρίτη εξομολογούσε. Του έλεγα Παππούλη μου άφησέ τες δεν ακούνε, και μου απαντούσε «εγώ θα τα λέγω ώσπου ν' ακούσουν».
—«Καλά έκανες και τον έβαλες φωτογραφία στο βιβλίο τον Γεώργιο
Οικονόμου - ή Γερόντισσα αναφέρεται στην έκδοση του πρώτου βιβλίου για τον Γέροντα -. Υπηρέτησε πολύ το έργο του Παππούλη. Μ' ένα καφέ ζούσε». Στον Γεώργιο Οικονόμου είχε πει ό Παππούλης: «Γιώργη εγώ φεύγω τώρα, να προσέχεις την Αθηνά. Εγώ την πήρα αποτελεί' το σπίτι της και από την δουλειά της. Εσύ, άμα θα φύγω, θα την κοιτάξεις».
—Όταν όλα τα κατηχητικά κάνανε λήξι στο ναό της Παντανάσσης και τραγουδούσαν «Τα χριστιανόπουλα» κ.άλ. τραγούδια, τα κατηχητικά του π. Γερβασίου έψαλλον υπό την διεύθυνση της Αθηνάς Θεοδοσίου τα Δοξαστικά, τροπάρια άγιων και ύμνους της Εκκλησίας μας «των Αγίων Πατέρων ό χορός...» κ.άλ. Τότε ό Παππούλης μου έλεγε «τα παιδιά σου Αθηνά, τα παιδιά σου».
—Έλεγε ό Παππούλης στα πνευματικοπαίδια του «Προσέξτε καλά, μην πάω επάνω στο Κύριο και πω «Ιδού εγώ και τα παιδία α μοί έδωσε ό Θεός» και γυρίσω και δεν βρώ κανένα σας».
—«Πολλά χρόνια εργασία αλλά δεν ήτανε άνθρωποι να βαστάξουν. Όταν έλεγα «διαλυθήκαμε παππούλη, δεν έχουμε άνθρωπο να μάς βοηθήσεις», ό Παππούλης μου έλεγε: «Μη στενοχωριέσαι και μη φοβάσαι Αθηνά έχει ρίζες στον Ουρανό, δεν παθαίνει τίποτε. Θα έρθει καιρός πού θα λένε «δόμ' κι εμένα μπάρμπα».
—«Ό Παππούλης είχε πει να είμαι στο συμβούλιο μέχρι τέλος της ζωής μου και όχι μόνο δεν είμαι αλλά ούτε κοιτάζουν να με δουν», λέγει με παράπονο.
—«Όλη μέρα είναι εδώ ό παππούλης και μου λέγει- «μη φοβάσαι παιδί μου δεν θα σ' αφήσει ό θεός». Και ενώ συζητούσαμε με την σεβαστή γερόντισσα, παρουσία της μαθήτριας και συνοδού της, Ιωάννας Μαζαράκη, μάς είπε: «Αισθάνομαι τώρα εδώ μέσα, την παρουσία του Παππούλη. Τώρα τελευταία όλο εδώ γυρίζει».
—«θα λάμψη και πάλι ή Σχολή. Πάλι θα δοξασθή ή Σχολή. Πάλι θα έρθει στην πρώτη της δόξα. Όσο μπορείτε βοηθείστε αυτό το Σχολείο. Έσωσε ψυχές και θα σώσει και άλλες. Εάν δεν έργασθήτε να μην κλείσει το Σχολείο, θα κλείσει ό Παράδεισος για σάς. Να λες πάντοτε πήγαινε εσύ μπροστά Κύριε κι εγώ θα έρχομαι πίσω στα βήματά σου και να κάνετε τον σταυρό σας. Να λέγης «γνώρισόν μοι Κύριε όδόν ενθυμίζει η πορεύσομαι». Αυτό το λέγω και στις κοπέλες παιδί μου».
—«... θαύματα πολλά έχει κάνει ό παππούλης. Εμείς είμεθα αμαρτωλοί. «Ουκ οίδα υμάς» θα μάς πει ό Κύριος. Προσέξτε καλά μην τα εκθέσετε αυτά παρά μόνο προς ωφέλεια και δόξα Θεού. Πάντες να βοηθήσετε το έργο. θα με ανακούφιση πολύ όταν ακούσω ότι ήρθε κάποιος εδώ να βοηθήσεις. Στην προσευχή σας να λέτε «στείλε Κύριε έναν άνθρωπο να στηρίξει τούτο το έργο». Όλες οι κοπέλες είναι τίμιες και ηθικές, αλλά θέλουν στήριγμα».
—«Έχω ανάγκη της προσευχής του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, τής δικής του προσευχής διότι αγάπησε το έργο του π. Γερβασίου. Μας έλεγε ό π. Αυγουστίνος εδώ πού ερχόταν «τί θα πάθη ή Πάτρα - τί θα πάθη ή Πάτρα - τί θα πάθη...».
Ή ζωή και το έργο τής προσφυγοπούλας πού νεκρώθηκε κατά κόσμο και κατανάλωσε τα νιάτα, την ώριμη και γεροντική ηλικία της στην διακονία τού θελήματος του Θεού, μάς γυρίζει σε χρόνους αποστολικούς. Μας ξαναζωντανεύει την Λυδία στους Φιλίππους, την Φοίβη στις Κεγχρεές, την Πρίσκιλλα στην Κόρινθο και την Δάμαρι στην Αθήνα. Μένουν πολλά να γραφούν ακόμη για την γυναίκα αυτή, ή οποία αποτελεί παράδειγμα αυταπαρνήσεως και προσφοράς. Τέλος, δεν θα ήταν υπερβολή αν σημειώσουμε ότι είναι μία σύγχρονος «Αμά».
ΒΙΒΛ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΦΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΟΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου