Ο γέροντας Δαμασκηνός με τέτοια συνέπεια και ακρίβεια ζούσε την αγγελική ζωή τηρώντας τις μοναχικές υποσχέσεις του και γι' αυτό δεχόταν πλούσια την Θεία Χάρι. Ή προσήλωσης του στην αγάπη του Θεού είχε σβήσει κάθε επιθυμία προς απόκτηση υλικών αγαθών. Μόνο θησαυρό του είχε την πτωχεία. «Ό μοναχός», έλεγε, «έφ' όσον επιδιώκει την άϋλη ζωή των Αγγέλων, δεν πρέπει να έχει ουδεμία προσήλωση στα χοϊκά πράγματα του κόσμου τούτου, τα εφήμερα και πρόσκαιρα. Μοναδική του απασχόληση έχει την κατάληψη του Ακατάληπτου».
Ό Γέροντας μόλις έπαιρνε τον μισθό του, τον παρέδιδε αμέσως στο Κοινόβιο και δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Μάλιστα, δεν πήγαινε στο κελί του, πριν άποθέση τα χρήματα. Έτσι δεν είχε επάνω του ούτε δραχμή. Εάν ήθελε να δώσει κάπου ελεημοσύνη ή κατά την εξομολόγηση διαπίστωνε κάποια ανάγκη για οικονομική βοήθεια, ζητούσε χρήματα απόκτηση την Γερόντισσα, με πολλή συστολή, σαν να μην είχε κανένα δικαίωμα. Γνώριζε ότι ή ακτημοσύνη είναι ανωτέρα και αυτής της ελεημοσύνης. Όσες φορές κατέβαινε στα Μέγαρα για ποιμαντική διακονία, ζητούσε και πάλι χρήματα απόκτηση την Γερόντισσα λέγοντας:
-Σε παρακαλώ. Γερόντισσα, μου δίνεις κάνα ταληράκι για κερί;
Και άλλοτε: Γερόντισσα, το αυτοκίνητο θέλει βενζίνη. Θα μου δώσης καμία δραχμή;
Ή αδελφή Ά. με συγκίνηση ενθυμείται ένα γεγονός που συνέβη τον 1966, όταν ακόμη ήταν λαϊκή, στην πλατεία Ομονοίας Αθηνών. Μία ημέρα ό Πάππους, ή Γερόντισσα και ή αδελφή Ά. ξεκίνησαν να επισκεφθούν ένα ορφανοτροφείο στην περιοχή Πατησίων. Προχωρούσαν προς την Ομόνοια, για να επιβιβαστούν στο τρόλεϊ. Ό Γέροντας, με την προσοχή και την αυστηρότητα που τον διέκρινε, είχε συστήσει στην Γερόντισσα και την αδελφή να μην βαδίζουν δίπλα του, αλλά να τον ακολουθούν σε απόσταση τριών μέτρων. Όταν, όμως, έφθασαν στην στάση του τρόλεϊ, τον πλήθος τον παρέσυρε και ευρέθηκε μέσα στο όχημα, περιμένοντας με αγωνία την Γερόντισσα και την αδελφή. Μόλις, λοιπόν, είδε τον τρόλεϊ να ξεκινά, χωρίς να έχει προλάβει να επιβιβασθεί ή Γερόντισσα, έπετάχθηκε στο παράθυρο φωνάζοντας με την συνήθη του απλότητα:
-Γερόντισσα, δός μου μιάμιση δραχμή για τον εισιτήριο.
Ό κόσμος, που ευρισκόταν εκεί, κατάπληκτος έλεγε:
-Να, που και σήμερα υπάρχουν παπάδες πραγματικοί!
Κάτι παρόμοιο συνέβη επίσης, όταν ό Πάππους αναγκάστηκε κάποτε να ταξιδεύσει απρόοπτα με τον λεωφορείο της γραμμής Άλεποχώρι- Μέγαρα. Ανοίγοντας τον πορτοφόλι του για να πληρώσει τον εισιτήριο, εύρισκε μέσα μόνο βίδες, «παξιμάδια» και άλλα παρόμοια μικροαντικείμενα, τα όποια συνήθως έφερε επάνω του για τις πρώτες ανάγκες... ως συντηρητής της Μονής!.. Ντροπιασμένος είπε στον εισπράκτορα:
-Με συγχωρείτε, δεν έχω χρήματα. Θα βρω τρόπο να σας τα στείλω.
Τότε ξεπετάχθηκαν οι συνεπιβάτες και έσπευσαν ποιός να πρώτο- πληρώσει τον εισιτήριο αυτού του «πτωχού» παπά.
Αλλά πώς να μην καταφρονούσε τα κάτω, εκείνος που είχε γευθή την γλυκύτητα των άνω και σαν υψιπέτης αετός του Πνεύματος ανερχόταν στα αιθέρια ύψη; Γι' αυτό μπορούσε να πλέκει εγκώμια για την εκούσια πτωχεία, τονίζοντας στις αδελφές: «Να μιμούμεθα τον διαπίστωνε' ημάς πτωχεύσαντα ουράνιο Βασιλέα, ό Όποιος δεν είχε «που την κεφαλήν κλίνη» . Τα πολύτιμα δώρα πού έχομε να προσφέρωμε στον ουράνιο Νυμφίο, είναι ή τελεία πτωχεία και ή ακτημοσύνη. Ανάγκη έχωμε μέριμνα για τα βιοτικά, είμαστε αδικαιολόγητοι, παρακαλώ, γιατί ό Κύριος έχει αναλάβει να μας θρέψη. Αυτός ό ουράνιος Πατέρας, πού τρέφει τα πετεινό του ουρανού και προνοεί για όλη την κτίση, δεν θα φροντίσει και για μας, που αφιερωθήκαμε σ' Εκείνον; Μας τρέφει με τον Σώμα και τον Αίμα Του και θα μας υστέρηση τον ψωμί; Εμείς πρέπει να ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του. Γιατί αυτή είναι ή χαρά του Θεού: Επιδοθεί να γίνω- με συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου