Καθώς ό Παππούς είχε ταυτισθεί με την Εκκλησία του Χριστού, αισθανόταν ιδικό του τον πόνο κάθε άνθρωπου και με οδύνη ικέτευε τον Κύριο για όλο τον γένος του Αδάμ. Γι' αυτό βεβαίωνε ότι οι μοναχοί, όταν προσεύχονται, είναι πολύ πιο κοντά στον κόσμο από οποιονδήποτε άλλον. Ή έντονη αύτη προσευχή του Γέροντα υπέρ του κόσμου, ήταν μεν ενώδυνη για τον ίδιο, που βάσταζε τις θλίψεις των ανθρώπων, μετέδιδε, όμως, την γλυκεία παρηγοριά του Θείου ελέους στις ψυχές, πού υπέφεραν χωρίς γνώσι και ελπίδα.
«Όταν προσευχώμεθα με αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο», ισχυριζόταν, «ό Θεός αναπαύει πρώτα εμάς, στερεώνοντας την πίστης μας. Μόλις δεν παγιωθεί μέσα μας ή πίστης εις Χριστόν, αμέσως δρα ή προσευχή και εις εκείνον, για τον όποιον προσευχόμεθα. Διότι ό Θεός συγκινείται αφάνταστα, όταν κάποιος Τον παρακαλεί να ελεήσει την "αγάπη,, Του, την εικόνα Του, δηλαδή τον συνάνθρωπο- και τότε Εκείνος επεμβαίνει και θαυματουργεί, παρακαλώ».
Αναμφισβήτητα, ή προσευχή του Γέροντα, ή γεμάτη οικτιρμούς για τον συνάνθρωπο, είλκυε τον Θείον έλεος και την θαυματουργία του Θεού- ούτε. Με πολλή φυσικότητα, λοιπόν, μιλούσε για τις μυστικές ενέργειες της Θείας Χάριτος, τις οποίες γνώριζε ενώπιος «Άγίω Πνεύματι»: «Όταν προσεύχεσαι με πίστης και αγάπη για κάποιον αδελφό, θα έλθει καιρός που, με την δύναμη αυτής της πίστεως και τής αγάπης, θα εισέλθης στην χάρι τής Θείας θαυματουργίας. Ή πίστης θα θαυματουργήσει και θα μεταδώσει στον αδελφό την Χάρι, διεγείροντας την ψυχή του προς τον Θείον θα πιστεύση και αυτός και θα δεχθή τον έλεος του Θεού και την αγάπη του Θεού».
Ό λόγος του Παππού ανέβλυζε πηγαίος, πρωτότυπος και ανεπιτήδευτος, ζωήρυτος και ανάλογος πάντοτε με τις εκάστοτε πνευματικές του εμπειρίες: «Πρέπει να έχωμε προσευχή μουσκεμένη στα δάκρυα για όλο τον κόσμο, τον πάσχοντα κόσμο. Ιδιαιτέρως να δεωμεθα για τους πάσχοντας πνευματικώς, που παραπαίουν στα σκότη και παρασύρονται από τον πύρινο ποταμό τής αμαρτίας. Όταν τα Μοναστήρια προσεύχονται για τον κόσμο, θα γίνει ίλεως ό Θεός, θα λυπηθεί τα πλάσματά Του και θα τα σώσει.
»Εμείς ήλθαμε εδώ στην έρημο μόνο και μόνο για την προσευχή. Ήρθαμε για να προσφέραμε την μετάνοιά μας, όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για όλον τον κόσμο. Ανέφερε μας λείψει ή προσευχή, σβήσαμε. Γιατί από την δύναμη τής προσευχής εξαρτάται ή δύναμις τής αγάπης. Βεβαίως, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει προσευχή αλλά και χωρίς προσευχή δεν ζει ή αγάπη. Ή ικεσία για τον συνάνθρωπο μας έχει μεγάλη σημασία και για την ιδική μας ψυχή. Ό Θεός, επειδή είναι Αγάπη, αγάπα πολύ την αγάπη Του, τον άνθρωπο. Ανταποκρίνεται αμέσως με Θεϊκή ευσπλαχνία στην φιλάνθρωπη προσευχή μας και σπεύδει να μας ανάπαυση με τον πλήρωμα του ελέους Του. Τότε ή ύπαρξης μας πλατύνετε και ενώνεται εν Πνεύματι με όλη την ανθρωπότητα. Αλλά και ό άνθρωπος, που υποστηρίζεται με την προσευχή των συνανθρώπων του, απόκτα μεγάλη δύναμη και θωρακίζεται έναντι του εχθρού. Ή προσευχή για τον πλησίον συγκινεί τον Θεό και διεγείρει τον έλεος Του. Όταν με συντριβή και μετά πολλών δακρύων παρακαλούμε τον Θεό για τον διπλανό μας, έχοντας βαθειά συναίσθηση της αναξιότητας μας, τότε γινόμαστε παγκόσμιοι, επειδή ενούμεθα με τον Χριστό, που περικλείει μέσα Του τον σύμπαν».
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου