Ελεγε ο πατήρ Δαμασκηνός.
Είναι γνωστόν ότι στην πνευματική ζωή, μετά από θλίψεις μεγάλες και ταλαιπωρίες υπέρμετρες, ό Κύριος στέλνει στους αγαπητούς Του και παρακλήσεις ουράνιες. Ό Γέροντας Δαμασκηνός σε όλη του τη ζωή κυριολεκτικώς είχε στυφθή στον αγώνα. Ήταν, λοιπόν, φυσικό να δέχεται και την Θεία παρηγοριά. Σε κρίσιμες στιγμές, μετά από σκληρές δοκιμασίες, ή Χάρις του μετέδιδε την δρόσο και την γλυκύτητα του θείου ελέους. Αυτές τις παρακλήσεις, με τις αιώνιες διαστάσεις τους, παρέθετε ως αντίβαρο τής ακηδίας και ραθυμίας, που πολλές φορές καταπίεζαν τις ψυχές, καθώς έμάχοντο στον πνευματικό στίβο: «Δεν ξέρω πώς έπεσα μέσα στην αντίληψη τής Θείας Χάριτος... Μετά από τιτάνιο αγώνα, εκεί που δεν έπαιρνα αναπνοή από πουθενά, βρέθηκα -δεν θυμάμαι πώς- μέσα στην ηρεμία, την δροσερή ησυχία και την βαθειά σιωπή! Και έχομε ειπεί τί είναι ή Θεία Χάρις... Ή Παρουσία του Θεού... και τον έλεος του Θεού... και ή αγάπη του Θεού! Απομακρύνει κάθε τι δυσάρεστο, κάθε τι γήινο- προσφέρει Θεία γαλήνη, ευφρόσυνη ανεκλάλητη και μας αποκαλύπτει την δόξα, πού αναμένει τούς πιστούς στην Βασιλεία του Θεού.
»Αυτή ή Ουράνια παρηγοριά ήλθε την ώρα πού θυμίαζα προχθές στον Εσπερινό. Είχα κουρασθεί από τον συνεχή αγώνα και είπα να ξεχάσω τον εαυτό μου, να βγω έξω από τον εαυτό μου... Να εξαφανισθώ... Έριξα, λοιπόν, όλη την ύπαρξη μου μέσα στον έλεος του Θεού... Και δεν μετανόησα. Άφησα να περάσει τον Θείο έλεος σε όλο μου τον είναι, να με γλυκάνει ολόκληρο, να αισθανθεί ό νοητός μου κόσμος τον έλεος του Θεού... να σταματήσει κάθε τι... να μείνω ελεύθερος πλέον, όντως ελεύθερος! Βέβαια οι καταστάσεις αυτές της Χάριτος δεν διαρκούν συνέχεια. Για δυο ημέρες ήταν... αν θυμάμαι καλά" και απήλαυσα αυτό που επιθύμησε ή ψυχή μου, έστω και για λίγο.
»Και είπα: "Έστω, και αυτό τον λίγο θα με παρηγορήσει για τον μέλλον. Γιατί έχω τόσα χρόνια που αγωνίζομαι να σπάσω αυτόν τον κλοιό και να άναπαυθή ή ψυχή μου στον χώρο τής σιωπής... Τί ήταν αυτό τον πράγμα! Παρακαλούσα συνέχεια: "Μείνε, μείνε, μείνε... μην φεύγεις..." Αλλά έφυγε μετά από δυο ημέρες. Και είπα: Δόξα τω Θεώ, γιατί με παρηγορεί. Αυτό είναι ανάπαυσις τής ψυχής. Τίποτε περισσότερο.
»Κάπου-κάπου μας δίνει ό Θεός τέτοιες παρηγοριές. Και έτσι μας βεβαιώνει για τον τί μας αναμένει στην αιωνιότητα. Ήταν, Γερόντισσα, τόσο άφραστη ή ευφρόσυνη, ακριβώς όπως διαβάζουμε...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου