ΝΑ ΣΟΥ ΞΕΡΑΘΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ.

Ο γέρο-Νικόδημος, ό γέροντας μου, όπως και άλλοτε σας έχω ξαναμιλήσει, ήταν ένας απλός και άγιος άνθρωπος. Τον τρίτον όμως κατά σειρά στην συνοδεία μας, τον Ιωάννη, πολύ σπάνια τον ανέφερε με το όνομα του. Ρωμάνα τον ανέβαζε και τον κατέβαζε.

Έχει δίκιο ό γέροντας, διότι ό Ιωάννης έμοιαζε πολύ στην σκληρότητα της Ρωμάνας, πού αναφέρεται στον βίον του αγίου ' Ιωάννου του Θεολόγου, όταν με τον μαθητή του τον Πρόχωρον είχαν μαρτυρήσει στα χέρια της, στην Έφεσο.

Ό Ιωάννης ήταν τότε γύρω στα πενήντα του. Παχύσαρκος, ξεσκούφωτος πάντοτε, ιδιότροπος και σκληροτράχηλος είχε το διακόνημα να μαγειρεύει και να πλέκει κάλτσες στη καλτσομηχανή.

Μέσα στη συνοδεία έκανε ότι αυτός ήθελε. Όχι μόνον δεν έπαιρνε από εντολές, αλλά πολλές φορές είχε πρωτοβουλίες με όχι ευχάριστα αποτελέσματα.

Δίκαια λοιπόν ό γερό-Νικόδημος τον φώναζε «Ρωμάνα».

Θυμάμαι πού κάποτε τον καταράστηκε ό γέροντας: «Να σου ξεραθεί το χέρι». Αίτια διότι ό ' Ιωάννης έριξε μια πέτρα και από απροσεξία κτύπησε τον γέροντα στο χέρι».

Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε και ό π. ' Ιωάννης αρρώστησε βαριά. Πιάστηκαν τα ούρα του και πέθανε μέσα σε φοβερούς, φρικτούς πόνους. Τον κλάψαμε όλοι διότι έφυγε άωρα.

Εκεί στην άκρη του κήπου μας, κάτω από μια συκιά, ανοίξαμε τον τάφο του. Δίπλα του, σε απόσταση ούτε μισό μέτρο, ήταν θαμμένος ό Κύπριος γερό-Μακάριος.

Πέρασαν τρία χρόνια και ήλθε ή ήμερα της εκταφής.' Ανοίξαμε πρώτα τον τάφο του γερό-Μακαρίου φλουρί στο χρώμα τα κόκκαλα του. Αφήσαμε να περάσει λίγος καιρός για να ξεθάψουμε και τον ' Ιωάννη.

Ένα μεσημέρι, πού οι πατέρες ησύχαζαν, ό γερό-Νικόδημος κι εγώ πήραμε τα φτυάρια κι αρχίσαμε την εκταφή. Δεν προλάβαμε να προχωρήσαμε και μετά από δύο-τρεις φτυαριές το πρώτο από τα οστά πού τράβηξε το φτυάρι ήταν φοβερό και απίστευτο, ένα άλιωτο χέρι, κομμένο από τον καρπό της παλάμης, ξερό, αποτρόπαιο στη θέα. «Πέτρο», μου λέγει ό γερό-Νικόδημος, «ό  Ιωάννης έχει βαρύ δεσμό». Και ξέσπασε στα δάκρυα. «Δεν τώχα πή, παιδί μου ' Ιωάννη, με την καρδιά μου, για να σου ξεραθεί το χέρι, και ό Θεός το άκουσε. Συγχώρεσε με Κύριε».

Σε λίγο, ύστερα από προσεκτικό σκάψιμο, είδαμε ότι όλο το σώμα, από το κεφάλι έως τα γόνατα, ήταν άλιωτο.

Ίσως να ήτο πρώτη φορά στα χρονικά του άγιου Όρους, υποτακτικός και να βγει δεμένος, να μην τον έχει χωνέψει ή γή.

Γράψαμε στον αείμνηστο πρ. Φλωρίνης τον Χρυσόστομο, πού τον είχαμε πνευματικό αρχηγό μας, πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου των Γ.Ο.Χ., Ελλάδος. «Κάμετε ολίγον υπομονή και με του Θεού την βοήθεια θα ενωθεί ή ' Εκκλησία, οπότε θα πάρετε τον εφησυχάζοντα Μητροπολίτη ' Ιερόθεο, τον πρ. Μιλητουπόλεως πού είναι κοντά σας, να γονατίσει επάνω στον τάφο και να διάβαση την συγχωρητική ευχή.»

Οι μήνες όμως περνούσαν, και ή ποθητή ένωσης δεν έφαίνετο να πραγματοποιείται. Του ξαναγράψαμε και τότε ό άγιος εκείνος άνθρωπος, ό άξιος εκείνος ηγέτης του Ιερού ημών  Αγώνος, έδωσε εντολή να τον αναπλήρωση ό πνευματικός της άγιας  Αννης, ό παπά-Διονύσιος από την καλύβι του άγιου Σεραφείμ.

Πράγματι, ήλθε ό πνευματικός και γονάτισε επάνω στον τάφο τού Ιωάννη. Διάβασε την συγχωρητική ευχή και ανοίξαμε τον λάκκο. Ω του θαύματος! Το σώμα είχε διαλυθεί και μαζέψαμε ένα προς ένα τα οστά του μακαρίτη. Προηγουμένως ό γέρο-Νικόδημος είχε δώσει πολλές φορές ελεημοσύνες για την ψυχή του και τα δάκρυα και οι προσευχές του εισακούστηκαν από τον Θεό, και εδόθη ή λύσις εις τον πάρηκοον Ιωάννη, πού τον ονόμαζε «Ρωμάνα», διά την σκληρότητα της καρδίας του.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΙΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

ΑΘΗΝΑ 1990

ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ

Κ.Κ. ΠΕΤΡΟΥ.