Επιστολή 6
Ste
Genevieve-des-Bois
30 Ιανουαρίου 1959
… Θυμάμαι τις ημέρες για τις οποίες μου γράφεις στο
τελευταίο σου γράμμα … Δυστυχώς η συνάντησή μου μαζί σας ήταν τόσο πιεστικά
σύντομη, που δεν πρόλαβα να γνωρίσω τίποτε καθαρά για όλους σας. Ακριβώς σαν σε
όνειρο. Αλλά και γι’ αυτό το «όνειρο» ευχαριστώ.
Θα σου γράψω ακόμη. Πες σε όλους να μη σχηματίζουν μέσα τους
κάθε είδους «ιδέες» σχετικά με μένα. Μπαίνω στην ηλικία κατά την οποία είναι
φυσικό να σκέφτομαι το τέλος της ζωής μου, και αυτό δεν με εμποδίζει, εξαιτίας
της μεγάλης και μακράς πείρας της ζωής, να ζω ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα. Στο
ένα να βλέπω την πρώτη ιδέα του Δημιουργού για μας, στο άλλο να αγαπώ τους
ανθρώπους έτσι όπως είναι· να σκέπτομαι πάντοτε επίσης με διπλό τρόπο: από τη
μια πλευρά στην προοπτική του μεταβαλλόμενου κόσμου μας, όπου τα πάντα είναι
τόσο φευγαλέα και ρέοντα, από την άλλη να στέκομαι με τον νου στη ζώσα και
αμετάθετη αιωνιότητα. Χωρίς το δεύτερο μου φαίνεται ότι θα ήταν δύσκολο να
αγαπάμε τους ανθρώπους. Γιατί; Απλώς έστω και διότι, αν ο άνθρωπος ως άνθος του
αγρού «εξασθηνεί» (Ψαλμ. 102,15), εκμηδενίζεται η εικόνα του στην καρδιά. Και
ακριβώς η αιώνια αυτή εικόνα, που βρίσκεται στη βάση της ζωής κάθε ανθρώπου, κάνει
τον καθένα πολύτιμο και αγαπητό ακόμη, παρ’ όλες τις πρόσκαιρες ελλείψεις του.
Αλλά εγώ διατυπώνοντας τέτοιες σκέψεις μπορεί να προκαλέσω σε κάποιον πόνο …
Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου