Επιστρέφοντας
από το νησί και τον πατέρα Νικόλαο, αποφασίσαμε να πάμε στο αγαπημένο μας μοναστήρι
Πσκοβο-Πετσέρσκυι. Πολλές φορές είχαμε έρθει σ' αυτή την αγία Μονή, για να
προσευχηθούμε και να εξασκηθούμε στην υπακοή. Έχω ήδη πει ότι, όταν πήγα για
πρώτη φορά εκεί, όντας χριστιανός, γνωρίστηκα με τον πατέρα Αδριανό, ο οποίος
υποσχέθηκε φιλικά ότι θα προσευχόταν για εμάς και ότι πάντα θα χαιρόταν με τον
ερχομό μας. Είχε εντολή, από τον επικεφαλής αρχιερέα, να διαβάζει εξορκισμούς
στους ψυχικά ασθενείς ανθρώπους, που έρχονταν εκεί απ' όλα τα άκρα της
Σοβιετικής Ένωσης.
Έλεγε ότι στη χώρα οι μισοί κάτοικοι ήταν πνευματικά
άρρωστοι. Πολλοί απ' αυτούς, που γίνονταν συνειδητά μέλη της Εκκλησίας,
αντιλήφθηκαν μέσα τους τη δαιμονική αιχμαλωσία. Όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα της
απομάκρυνσης από το Θεό και της υποδούλωσης στα άσωτα πάθη, για τα οποία ο Θεός
επέτρεψε να μπουν μέσα τους τα πονηρά πνεύματα.
0
πατέρας Ανδριανός κάποιες φορές μας ζητούσε να τον βοηθήσουμε ως αναγνώστες στη
μακρά Ακολουθία των Εξορκισμών για τους δαιμονισμένους. Αυτή ήταν ειδική
Ακολουθία που είχε συνταχθεί από τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου και από
τους ιδιαίτερους εξορκισμούς του Πέτρου Μογγίλα, Μητροπολίτου Κιέβου. Οι εικόνες
που παρατηρούσαμε, με τις αντιδράσεις των δαιμονισμένων , κατέπλητταν με
απερίγραπτο φόβο, κάθε ανθρώπινη φαντασία. Οι
δαιμονισμένοι άρχιζαν να φωνάζουν. Άλλος
ούρλιαζε. Άλλος έπεφτε στο πάτωμα και ερπόταν σα φίδι, κάνοντας τρομερά
πράγματα, βγάζοντας αφρούς, κακολογώντας το Θεό και το γέροντα. Κάποιος με
κραυγή πετεινού συμμετείχε σ' αυτό το πανδαιμόνιο. Κάποιος άλλος άρχιζε να
γρυλίζει. Από κάποιες γυναίκες, οι δαίμονες ούρλιαζαν με ανδρική φωνή,
απευθυνόμενοι στον πατέρα Αδριανό. όταν άρχιζε να τις ραντίζει με αγιασμό:
- Μην τολμήσεις! Θα σε σκοτώσουμε,
καταραμένε γέρο!!!
Από
άλλους ασθενείς που σέρνονταν, οι δαίμονες μανιωδώς φώναζαν:
- Σταμάτα, μη μας βασανίζεις! Θα σου
κουβαλάμε λεκάνες νερού, για να σου πλύνουμε τα πόδια!
Από
κάποιον έβγαινε σπαρακτική, ανθρώπινη κραυγή:
- Τέλος!!! Αρκετά! Βγαίνω!
Και
ο δυστυχής, πέφτοντας κάτω, έσβηνε, εξαντλημένος από τις δαιμονικές δυνάμεις
που τον βασάνιζαν.
Όλη
αυτή η φρίκη θύμιζε κόλαση. Η ψυχή μου σφιγγόταν, μ' απίστευτο φόβο, από αυτές
τις φοβερές κραυγές και τα ουρλιαχτά των δύστυχων θυμάτων της σοβιετικής,
άθεης, αμαρτωλής ζωής. 0 πατέρας Ανδριανός διηγιόταν ότι κάποτε ήρθε σ' αυτόν
ένας σημαντικός επιστήμονας, διδάκτορας-ψυχολόγος. Εθεωρείτο άθεος και αρνιόταν
κατηγορηματικά την ύπαρξη κακών πνευμάτων. Όταν βρέθηκε σ' έναν τέτοιο
εξορκισμό, είδε με τα μάτια του τί συνέβαινε με τους δαιμονισμένους, στους
οποίους διάβαζαν αποτρεπτικές προσευχές. Ένιωσε έναν απερίγραπτο τρόμο,
ιδιαιτέρως, όταν τους ράντιζαν με μεγάλο αγιασμό. Τότε, κυριολεκτικά,
ανατρίχιασε και μετανοώντας για την αθεΐα του, ζήτησε από τον πατέρα Αδριανό να
τον βαπτίσει. Μετά την άγια βάπτιση, όταν μέσα του εισήλθε το Άγιο Πνεύμα, ο
επιστήμονας ορκίστηκε ότι πλέον δεν θα δίδασκε την άθεη, δυτική επιστήμη, την
τυφλωμένη από τη γυμνή ορθολογικότητα, που εχθρευόταν τη ζωντανή και τρομερή
Αλήθεια, που μας αποκαλύφθηκε στο Άγιο Ευαγγέλιο και ζωογονούσε την Αγία
Εκκλησία μας.
Συχνά,
η μοίρα αυτών, που αντίκριζαν αυτές τις τρομερές «παραστάσεις», άλλαζε ριζικά.
Φανερωνόταν, μπροστά στα μάτια το η ύπαρξη της καταχθονίου αβύσσου, όπου οι
ίδιοι οι δαίμονες
βασανίζουν
για πάντα τους αμετανόητους αμαρτωλούς, που έχουν υποκύψει στην τυραννική εξουσία τους. Όλα αυτά
μας προκάλεσαν τρομερή εντύπωση.
Ήμασταν χαρούμενοι που αρκετοί αξιώθηκαν να
γνωρίσουν τη Χάρη του Θεού και μετά τη Βάπτιση, διατηρώντας τη θερμή πίστη στον
Κύριο μας, μπορούσαν να ζήσουν κάτω από την Ευλογημένη Σκέπη Του. Θυμάμαι, πως,
ερχόμενος στο σπίτι του μακάριου Νικόλκα, με τον οποίο ήμασταν πάντα φίλοι,
συνάντησα μία ασθενή γυναίκα από την πόλη Οριόλ (σημαίνει «Αετός»). Με δυσκολία
είχε έρθει στην Πετσόρα. για ν' απαλλαγεί από τα κακά πνεύματα που υπήρχαν μέσα
της. Αυτά φώναζαν μέσα της, ιδίως όταν ο αδελφός μου Ιάκωβος διάβαζε τις
βραδινές προσευχές. Αυτός, μην αντέχοντας τις κραυγές τους, άρχισε να συνομιλεί
μ' αυτή την ακάθαρτη δύναμη. Τότε το δαιμόνιο του είπε:
- Γνωρίζουμε ποιος είσαι! Είσαι ο Γιάσκα
(το Ιακωβάκι) από τη Μόσχα και αυτή η ανόητη μας έφερε εδώ για να βασανιστούμε!
Αχ, σκύλα!
Η
κραυγή τους προξενούσε τρόμο. Στη απόκοσμη κρύα φωνή τους δεν αισθανόσουν
τίποτα το ανθρώπινο.
- Ποιοι είστε; Τους ρώτησε ο αδερφός μου,
κάνοντας το σταυρό του. Ένας από αυτούς ήταν δαίμονας, ο οποίος μεταφέρθηκε σ'
αυτήν από ένα συνταγματάρχη. Ο άλλος καλούσε τον άνθρωπο, στον οποίο έως τότε
κατοικούσε. Αυτός ο άνδρας, σύμφωνα με το δαίμονα, πνίγηκε στη θάλασσα. Μετά
από αυτό το γεγονός, ο δαίμονας εγκαταστάθηκε στην ανυπεράσπιστη, από τις
θανάσιμες αμαρτίες, ψυχή της.
- Θέλουμε να εκτροχιάσουμε το τρένο,
κραύγαζαν οι δαίμονες. Θέλουμε να φάμε κρέας και να πιούμε αίμα! Αχ, αυτή η καταραμένη.
Μας έφερε εδώ για να βασανιστούμε!
Όταν
ο αδελφός μου διηγήθηκε στον πνευματικό αυτή την ιστορία, ο παππούλης εξήγησε
ότι παρόμοια τόλμη δεν επαινείται. Ακόμη και οι άγιοι απεχθάνονται τη συνομιλία
με τα ακάθαρτα πνεύματα, διότι αυτά πάντοτε ψεύδονται. Όμως, αφού ο αδελφός
μου, σα να τα εξόρκιζε, ρώτησε «Ποιοι είστε;», τότε αυτά τα πνεύματα απεκάλυψαν
το όνομα τους και την αιτία για την οποία ο Θεός επέτρεψε να εισέλθουν στην
αμαρτωλή.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΓΚΑΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου