Ο ΓΕΡΟ - ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ. «Δεν είμαστε και τίποτα απλοί άνθρωποι είμαστε, φαίνεται απ' το επώνυμο μας.»,

Ζούσε στα Κατουνάκια ο Γερό-Χρυσόστομος, ο Σάμιος, ένας ευλαβέστατος  Μοναχός, ο οποίος καθώς εισήλθε στο Άγιον Όρος δεν εξήλθε ποτέ εις τον  κόσμο. Μάλιστα, μια φορά που είχε πρόβλημα με τα μάτια του πήγε στην Πανάγια την Πορταΐτισσα, έκανε παράκληση και έβαλε και λίγο καθαρό λεμόνι  στα μάτια του, και με θαύμα της Παναγίας έγινε καλά. Και χάριν αστειότητος, νια να ελεεινολογεί τον εαυτό του και την περιοχή του, έλεγε τα επωνύματα από τους γείτονες Πατέρες. 

Έλεγε: «Δεν είμαστε και τίποτα απλοί άνθρωποι είμαστε, φαίνεται απ' το επώνυμο μας. Εγώ», έλεγε, «λέγομαι στο επώνυμο Κόκορας. Από κάτω ο Γέρο-Νεόφυτος λέγεται Γάτος. Απέναντι ο Γέρο-Νικηφόρος λέγεται Ρουμπάκας. Πιο ψηλά ο Γέρο-Παίσιος λέγεται Γκουγκουλιάνας και δίπλα ο Γέρο-Αγάθων λέγεται Δαλακούρας». Προσπαθούσε δηλαδή με αυτόν τον  τρόπο να δείξει ότι δεν είναι και τίποτε σημαντικά πρόσωπα.

Διηγείτο ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σάμιος το εξής συγκινητικό περιστατικό: «Είμεθα κάποτε εις το Μονύδριο των Δανιηλαίων αρκετοί μοναχοί και

συμπτωματικά περνούσε το πλοίο Γεώργιος Φ. που έκανε τη συγκοινωνιακή άγονη γραμμή Πειραιεύς-Θεσσαλονίκη-Καβάλα, με μία στάση στη Δάφνη,

διά την εξυπηρέτηση του Αγίου Όρους. Εμείς όλοι χαιρετούσαμε εκ του μακρόθεν το Καράβι. Κάποιοι ανέμιζαν και μία ελληνική σημαία, διά να μας | αντιληφθούν. Βλέπω τον Γέροντα Γρηγόριο, που ασκήτευε στο Ησυχαστήριο  του Παπά-Κοσμά, να κλαίει. 

Εκείνη την ώρα συγκλονίστηκα, αλλά δεν του ομίλησα, υποπτεύθην ότι κάτι του συμβαίνει.

»Μετ' ολίγας ημέρας συναντηθήκαμε στη θεία λειτουργία, όπου όλοι μαζί

κοινωνήσαμε των Αγίων Μυστηρίων. Πήρα θάρρος και τον ερώτησα: "Γέροντα Γρηγόριε, εκείνη την ημέρα στους Δανιηλαίους γιατί έκλαιγες;"

"Πάτερ Χρυσόστομε", μου απήντησε, "είδα την ευεξίαν και τον ενθουσιασμόν των μοναχών διά το καράβι και, διά να μην παρασυρθώ εις αργολογία, μετέφερα τον νου μου εις τον Σταυρό του Χριστού. Και κάτω από τον Σταυρό έκλαιε η Θεοτόκος μου,και ο αγαπημένος μαθητής κι εκείνος έκλαιε και αυτομάτως ήλθαν δάκρυα στην καρδιά μου και στα μάτια μου και έκλαιγα μαζί τους. Δεν ήταν δικά μου τα δάκρυα, ήταν του Θεού, και γι' αυτό δεν κατέκρινα κανέναν σας, ήτο απαθής κίνηση».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ.