Κάθισε εκεί στο Φρέαρ Σιχάρ κεκοπιακώς ο Θεός, για σκεφτείτε αδελφοί μου να κοπιάζει ο Θεός, μα και φυσικά, αφού έγινε άνθρωπος και δίψασε και πείνασε και πόνεσε και κουράστηκε από την ταλαιπωρία και όλα αυτά για να συναντήσει τον άνθρωπο, για να συλλάβει στην αγάπη Του τον άνθρωπο, για να κερδίσει τον άνθρωπο, για να σώσει τον άνθρωπο. Και εκεί στο φρέαρ του Ιακώβ διεξήχθη ένας από τους πιο σπουδαίους, τους πιο θαυμάσιους διαλόγους που διεξήχθησαν στη γη ποτέ: Συνομιλούσε ο Δημιουργός με το πλάσμα, ο Πανάγιος Θεός με μια αμαρτωλή γυναίκα. Και ακούστηκαν εκείνα τα θαυμάσια λόγια: Ιω. 4,24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. Ο Θεός είναι Πνεύμα, πανυπερτέλειον και πανταχού παρόν και δεν κατοικεί εις ορισμένους μόνον τόπους. Και εκείνοι, οι οποίοι τον λατρεύουν πρέπει να τον προσκυνούν με όλη τους την ψυχή. Αυτό ακριβώς λείπει, αδελφοί μου, από τον άνθρωπο. Έχει τόσα τεχνικά, τεχνολογικές δυνάμεις, αλλά λείπει αυτό το πνευματικό, αυτό το ψυχικό, αυτό το ουράνιο, το υπαρξιακό, το ειρηνοφόρο, το πνεύμα του Θεού στον άνθρωπο. Και έτρεξε η Σαμαρείτισσα να φέρει τον κόσμο να ακούσει τα λόγια του διδασκάλου. Και έβλεπε τους ανθρώπους που ερχόντανε και είπε ο Κύριος στους αποστόλους αυτά τα λόγια. Τι νόημα είχαν αδελφοί μου; Όλος αυτός ο κόσμος, οι Σαμαρείτες, που ανηφόριζαν για να ξεδιψάσουν από τα λόγια του “Ζώντος Ύδατος”, από την “Πηγή της Ζωής”, όλος αυτός ο κόσμος, ο κουρασμένος, ο κεκοπιακώς από τις αμαρτίες, από την ειδωλολατρεία, από την άγνοια, όλος αυτός ο κόσμος που ανηφόριζε προς το Φρέαρ του Ιακώβ για να ξεδιψάσει, όλοι αυτοί οι άρρωστοι, οι ταλαιπωρημένοι που πλησιάζανε στην παρηγοριά. στον ιατρό, στη χαρά της ζωής, στον Ιησού Χριστό, θύμιζαν στον Κύριο ότι οι χώρες είναι προς θερισμό...
π. Γεράσιμος Φωκάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου