Ένας ψαράς και οι γιοι του βγήκαν νωρίς το πρωί στη θάλασσα και έριξαν το δίχτυ τους . Αλλά όταν τράβηξαν το δίχτυ στην ακτή, ήταν άδειο. Και πάλι, οι ψαράδες έριξαν το δίχτυ και πάλι πήραν μόνο τα λάσπη και τα φύκια από τα νερά. Και αυτό επαναλήφθηκε μέχρι επτά φορές. Την έβδομη φορά, ο ψαράς φώναξε με σύγχυση, σε προσευχή, γυριζοντας το πρόσωπό του στον ουρανό: «Άγιε Νικόλαε ! Ελεησον με τον αθλιο! Στείλε τα ψάρια στο δίχτυ μου από την θάλασσα και θα δώσω μισά στη μονή του Θεού και θα δώσω στους φτωχούς ένα τέταρτο των ψαριών και θα κρατήσω ένα τέταρτο της τροφής μου για τον εαυτό μου ». Οι αλιείς άρχισαν να τραβούν το γρι-γρι στην ακτή και ένιωσαν το βάρος του. Σύντομα στο παραθαλάσσιο κοπάδι είδαν ότι το δίχτυ ήταν γεμάτο από ψάρια κάθε είδους. Και τώρα, από τον πλούτο των αλιευμάτων, η καρδιά του ψαρά έγινε αμηχανη και η ψυχή του δίστασε και είπε με μια άκρως ακουστική φωνή: «Ίσως δεν θα δώσω τίποτα σε κανένα ». Και αμέσως το δίκτυα έσπασαν και τα ψάρια μπήκαν στα βάθη της θάλασσας . Και ο ψαράς πέφτει στα γόνατα και κρατούσε το κεφάλι του, και είπε : «Ω, Άγιε Νικόλαε ! Εσείς και εγώ δεν μπορούμε να σκεφτούμε ένα αστείο. ! "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου