Ο ΝΕΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΑΝΕΣΤΗ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ!!!

 

Ο ΝΕΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΠΕΘΑΝΕ 

ΚΑΙ ΑΝΕΣΤΗ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ!!!

Ὁ θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Λάζαρος (7/11), κατήγετο ἀπό χωριό τῆς Μαγνησίας, περιοχῆς τῆς Μ. Ἀσίας. Οι γονείς του Νικήτας και Ευτέρπη, ήσαν ευλαβέστατοι και κατά την ώρα του τοκετού εβίωσαν μαζί με τις παρευρισκόμενες γυναίκες εξαίσια γεγονότα! Όπως περιγράφεται στον Συναξαριστή του, τον οποίον εσυνέταξε ο μαθητής του Γρηγόριος το 1051, κατά την ώρα της γεννήσεως του Οσίου, ο Θεός εφανέρωσε την ευαρέσκειά Του για την γέννηση του νεογνού και την μετέπειτα καθαρότητα της ψυχής του, με  θείο φως το οποίον εξεχύθη εκ του Ουρανού και πλημμύρισε όλη την οικίαν! Η λάμψις ήτο τόσον έντονος, που φόβισε τις συναθροισμένες γυναίκες, οι οποίες ετράπησαν εις φυγήν, αφήνοντας την ετοιμόγεννη μητέρα εντελώς μόνη! Το θαύμα έγινε ακόμη πιο λαμπερό, αφού το νεογέννητον εστάθη κατευθείαν όρθιο κατά ανατολάς και σε στάση δεήσεως, με τα χεράκια του αγγελικά διπλωμένα στο στήθος!!!

Οι ευσεβείς γονείς του, όταν ο Όσιος έφθασεν εις την ηλικία των πέντε ετών, τον παρέδωσαν εις την εποπτείαν ιεροδιδασκάλου στην Μονή των Ορόβων, ο οποίος ανέλαβε να του διδάξη τους θησαυρούς της Ορθοδοξίας. Η ευφυΐα του από νωρίς έγινεν αντιληπτή, αφού γρήγορα ξεπέρασε σε γνώσεις ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτόν παιδιά, χωρίς ωστόσο ποτέ να υπερηφανευθῇ για το γεγονός αυτό... Αντιθέτως εν πλήρῃ ταπεινώσει ακολουθούσε επιμελώς το πρόγραμμα όλων και ἠρέσκετο ιδιαιτέρως να συμμετέχη στις ιερές ακολουθίες. Προικισμένος εκ νεότητος με πάμπολλες αρετές, ξεχώριζε για την φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη του προς τους αναξιοπαθούντας. Ήτο δε, ο τρισόλβιος Πατήρ, τόσον ελεήμων, που εξαργύρωσε ακόμη και τα άσπρα του διδασκάλου του, τα οποία και διέθεσε στους απόρους, με αποτέλεσμα να τιμωρηθῇ υπ᾿ αυτού αυστηρώς! Ακόμη κι αυτό όμως δεν εμπόδισε τον νεαρό Λάζαρο να συνεχίση το θεάρεστον έργο του!.. Όταν ενηλικιώθη, ετρώθη υπό θείου έρωτος και επιθυμίας να επισκεφθή τα Ιεροσόλυμα και να προσκυνήση τον θεοβάδιστον Τόπον.

Κατόπιν, μετέβη στην Mονή του Ηγιασμένου Σάββα, όπου και εκάρη  Mοναχός. Αόκνως - επί δεκαετίας- υπηρέτησεν εις τον τόπον εκείνον, την επιμέλεια κι ευπρέπεια του Nαού. Σε σύντομο διάστημα ξεχώρισε από τους συμμοναστάς του για τον άριστο χαρακτήρα και την πνευματική πρόοδό του. Παρά την αντίθετη γνώμη του, έκανε υπακοήν ως τέλειος υποτακτικός κι έλαβε το αξίωμα της Ιεροσύνης υπό του Πατριάρχου Ιεροσολύμων.

Ο μακάρος Λάζαρος αγαπούσε ιδιαιτέρως την ησυχίαν και γι' αυτό κατά τον καιρόν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μετέβαινεν εκτός Μονής,  εις το "εσωτερικό" του βουνού, χωρίς κανέν απολύτως εφόδιον. Eκεί, τρεφόταν από τα άγρια χόρτα της ερήμου κι έπινε τόσο νερό, όσο χρειαζόταν για να μη αποκάμη από τους ολονυκτίους αγώνας του. Κάποια φορά, καθώς περιδιάβαινε μόνος του εις το όρος, ήκουσε θείαν φωνήν, η οποίαν τόν εφώναζε τρεις φορές με το όνομά του, λέγουσα: "Λάζαρε, Λάζαρε, Λάζαρε, πρέπει να γυρίσης και πάλιν εις την πατρίδα σου!". Καθώς δε ο Άγιος εξικίνησε για να επιστρέψη στην γενέτειρά του -αφού πήρε ευλογία από τους αδελφούς της Μονής- ο δόλιος διάβολος τον εφόβιζε με διάφορα φαντάσματα. Φαινόμενος έμπροσθεν αυτού ωσάν σκύλος, ενοχλούσε τον Άγιον και τον εμπόδιζεν από τον δρόμο του... Ωστόσο, ο Άγιος, θείᾳ δυνάμει διέλυε τας μηχανάς και τας ενέδρας τοῦ ἀρχεκάκου. Όταν έφθασεν εις την πατρίδα του, εκατοίκησεν εις τον οίκον εκείνον, εἰς τόν οποίον κάποτε -όταν ήτο παιδί-  διδάχθηκε τα ιερά γράμματα. Η μήτηρ του τον ανεγνώρισεν αμέσως  κι έτσι ο μακάριος Λάζαρος ηναγκάσθη, μη θέλοντας, κι εφανέρωσε τον εαυτό του. Κατόπιν, έχοντας πάντοτε την καρδιά του πεπληρωμένη της επιθυμίας για ησυχαστική ζωήν, ανέβη στο αντικρινόν -από τον τόπο του-ευρισκόμενον όρος, το καλούμενον Γαλλήσιον, το οποίον ήτο άβατον και έρημικόν. Eις αυτόν, ο τρισόλβιος Πατήρ, επειράσθη σφόδρα και υπέφερεν από τις μεθοδείες των δαιμόνων.

Εις τέτοιον ύψος αρετών και χαρισμάτων είχε φθάσει ο θεοφόρος, ώστε όταν κάποτε προσηύχετο κατά το μεσονύκτιον, είδε τον ουρανό να ανοίγη και να ενώνεται με την γη μέσῳ πυρίνου στύλου, ενώ συγχρόνως άγγελοι έψαλλον με υπερκόσμια γλυκύτατη φωνήν «Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ»!.. Μετά από αυτό το θεόσταλτον όραμα, ο Άγιος απεφάσισε να κτίση στο σημείον εκείνο ναόν, τον οποίον θα αφιέρωνε στην Ανάσταση του Κυρίου.

Ο ευσεβής βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Μονομάχος (1045), ο οποίος ηὐλαβείτο ιδιαιτέρως τον Όσιον, ανέλαβε με μεγάλην ιλαρότητα τα έξοδα της ανοικοδομήσεως. Εις τον ναόν αυτόν, ο θείος Λάζαρος ετοποθέτησε στύλον, ο οποίος δεν διέθετε στέγην· ανέβη κι εκατοίκησεν εκεί, έχοντας ως σκέπη του τον ουρανόν! Η τροφή του, την οποίαν ελάμβανε μόνο την Κυριακή, συνίστατο από λάχανα ωμά και λίγο νερό!

Πολλές οι κακουχίες στις οποίες υπέβαλλε τον εαυτό του, ο Άγιος, αφού κατά το θέρος εφλογίζετο και κατά τον χειμώνα ἐπλήττετο υπό του δριμυτάτου ψύχους... Ο Δωρεοδότης Θεός, γι᾿ αυτές τις θυσίες του, τον αποζημίωσε με το χάρισμα της θαυματουργίας και πολλοί οι οποίοι προσελκύοντο από την φήμη του, εγκατέλειπαν  την ματαιότητα του κόσμου και ἐγίνοντο μοναχοί πλησίον του. Ηξιώθη δε, ο τρισμάκαρ Πατήρ, του προφητικού χαρίσματος κι έτσι του εδόθη και η πληροφορία της ημέρας της κοιμήσεώς του! Όταν εσύναξε την συνοδεία του και τους ενημέρωσε περί της επερχομένης τελευτής του, εκείνοι έπεσαν στα πόδια του και τον παρακαλούσαν να παραμείνη ακόμη δεκαπέντε έτη πλησίον τους. Ο Όσιος, συγκινημένος, παρεκάλεσε τον Θεόν όπως του επιτρέψη να παραμείνη κοντά στα πνευματικά παιδιά του, έως ότου αυτά αγγίξουν τον αριθμό των εννεακοσίων!.. Έστι κι έγινε! Ο Πανάγαθος εδόξασε το τίμιο τέκνο Του, όπως και κατά την γέννησή του!

Όταν ο Όσιος έφθασεν εις ηλικίαν 72 ετών, εξεδήμησεν ειρηνικώς προς τον Κύριον και κατά την ώρα του γεγονότος, ἄκτιστον φως κατέλαμψε τον στύλο του!

Τα πνευματικά  τέκνα του συγκεντρώθηκαν, μαζί με άλλους ασκητάς, οι οποίοι προσήλθαν από τα γύρω μέρη, για την ταφή του και θρηνούσαν... Ιδιαιτέρως ελυπείτο ο μαθητής του Γρηγόριος, ο οποίος υπήρξε και διακονητής του, εκφράζοντας το παράπονό του προς τον Γέροντά του, διότι δεν τους είχεν αφήση την διαθήκη του... Ο μέγας αυτός  Ἅγιος εποίησεν εξαίσιον θαύμα, την ώρα πού όλοι οι μαθηταί του, έκλαιον τριγύρω του: Ὤ τῶν θαυμασίων Σου Χριστέ Παμβασιλεῦ, ὁ ἄπνους έμπνους εγένετο!.. Ἀνεκάθησε στον νεκρικόν κράββατον, έβαλε την χείρα του εις τούς κόλπους του και έβγαλεν από εκεί πάπυρον, τον οποίον παρέδωσε στους μαθητάς του!.. Κατόπιν έπεσε και πάλιν άπνους, νεκρός ως το πρότερον. Οι μαθηταί, διαβάσαντες  τα εν τω χάρτη γεγραμμένα, δεν ευρήκαν εις το τέλος της διαθήκης την συνήθην υπογραφή του Aγίου... Έτσι και πάλιν κλαίοντες, προς τον Πατέρα των έλεγον: "᾿Aνίσως, ὦ πάτερ, δέν λάβῃ ἡ διαθήκη καί τήν ὑπογραφήν τῆς ἐδικῆς σου χειρός, ξεῦρε ὅτι καί ἡμεῖς ἐδῶ ὅλοι ἔχομεν νά ἀποθάνωμεν".  Ὤ τοῦ θαύματος, ὁ Άγιος εσηκώθη και πάλι καί ἀνεκάθισεν! «Eἶτα, πιάσας τό κονδύλι μέ τό χέρι, ἔγραψε τήν ὑπογραφήν του καί ἔτζι ἔδωκε τήν διαθήκην ἐνυπόγραφον εἰς τούς μαθητάς του! Ὕστερα πάλιν ἔπεσε καί ἐκοιμήθη, ἀφοῦ διά τοῦ θαύματος τούτου ἐπλήρωσε τά ψυχάς πάντων τῶν παρευρισκομένων μέ τεράστιον θαυμασμόν!

Οἱ μαθηταί του τότε τόν ἐτίησαν ἀξίως ὡς Ἅγιον καί τό ἱερόν λείψανό του, μέ δοξολογίας, μέ μύρα καί μέ λαμπάδες φωτός, ἀπεθησαύρισαν ἐντός σεντουκίου πολυτίμου κι ἔτζι τό ἐνεταφίασαν πλησίον τοῦ στύλου του. Τό τίμιο σῶμα του, ἀκόμη καί μετά τήν ταφήν του, συνέχισε νά ποιεῖ πλῆθος θαυμάτων εἰς δόξαν τῆς Παναγίας Τριάδος»!..

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ΄.

Ταῖς ἐπαγρύπνοις προσευχαῖς, ἐν ὀχετοῖς δακρύων τὸν στῦλον κατέβρεχες· καὶ τοῖς ἐκ βάθων στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας ποιμήν, τοῖς προσιοῦσι νέμων συγχώρησιν, Ὅσιε Πατὴρ ἡμῶν Λάζαρε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ...

Τοὺς ὑπὲρ φύσιν σου Σοφὲ πόνους καὶ σκάμματα, αὐτοὶ οἱ Ἄγγελοι ἰδόντες κατεπλάγησαν, δι᾽ ὧν εἴληφας θεόθεν καὶ τοὺς στεφάνους, Ἀλλ᾽ ὣς ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Κύριον, ἐκ παντοίων ἡμᾶς σῷζε περιστάσεων, ἵνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ Ποιμὴν ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος

Ἄγγελος ἐξ ἀνθρώπων, Θεοφόρε ἐγένου, ἐκ γῆς πρὸς τὰ οὐράνια φθάσας· διὸ σὺν ἀσωμάτοις χοροῖς, ἁμιλλώμενόν σε θεωρῶν Ὅσιε, ἐξίσταμαι καὶ φόβῳ σοι κραυγάζω σχετικῶς τοιαῦτα.

Χαῖρε, κανὼν ἀπλανὴς μονοτρόπων, χαῖρε, λειμὼν ἀρετῆς ψυχοτρόφε,

Χαῖρε, πρεσβευτὰ τῶν ψυχῶν ἀκαταίσχυντε, χαῖρε, χορευτὰ τῶν ἀγγέλων ὁμόσκηνε,

Χαῖρε, ὅτι σὺ ἐπλήθυνας τῶν θρεμμάτων τὸν χορόν· χαῖρε, ὅτι σὺ διέσωσας εἴσω ταῦτα τῆς Ἐδέμ,

Χαῖρε, τῆς αὐταρκείας σὺν Θεῷ δοὺς τὸν ἄρτον, χαῖρε, τῆς αὐθαδείας τῶν δαιμόνων διῶκτα,

Χαῖρε, πηγὴ θαυμάτων ἀέναε, χαῖρε,τρυφῆς μελλούσης ἐχέγγυε,

Χαῖρε, λαμπτὴρ τῆς Ἀσίας ἁπάσης, χαῖρε, φωστὴρ Μοναστῶν ποδηγέτα,

Χαίροις, Πάτερ Ποιμὴν ἡμῶν.

 

M α ν ώ λ η ς  M ε λ ι ν ό ς

Θεολόγος Συγγραφεύς

Διευθυντής τῆς Bιβλιοθήκης

τῆς ῾Iερᾶς Συνόδου 

τῆς ᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος

E-mail: ManolisMelinos@gmail.com 

Http//: www.manolismelinos.com