«Σήμερα, οι τίτλοι που προσελκύουν την προσοχή και δίνουν περισσότερο χώρο στην αναταραχή της σύγχρονης κοινωνίας είναι: πραξικοπήματα, δολοφονίες, πορνεία, συνωμοσίες, οργανώσεις, φαρμακευτικές βιομηχανίες, βιομηχανίες τροφίμων πρόθυμες να αποδεκατίσουν τον πληθυσμό με , οργανωμένο έγκλημα, εμπορία ναρκωτικών, όπλων ή ανθρώπων, ξηρασία, αυξήσεις τιμών, φτώχεια, πόνος, δάκρυα και φύση, θλιμμένοι, στραγγαλισμένοι από τον άνθρωπο, μας ρίχνουν διάφορους κατακλυσμούς, που προκαλούν ή όχι, ως απάντηση στις ανησυχίες του ανθρώπινου είδους.
Η σκηνή της ζωής στολίζεται με ολοένα και πιο σκοτεινά σκηνικά, με μισοσκόταδο, με πολύ θόρυβο και κύματα ηδονής, σαρκικής, χλιδής. Για χρήματα, εξουσία και συμβιβασμούς, οι μαριονέτες ή τα αφεντικά είναι ικανά για κάθε ενέργεια που περιορίζει την ελευθερία των γύρω μας, περισσότερο από ποτέ. Η ισορροπία έχει χαθεί. Σήμερα «σιωπάς» περισσότερο από χθες, και αύριο θα «σιωπάς» περισσότερο από σήμερα. Το ένα χέρι έπλυνε το άλλο και οι δύο έπλυναν τα πρόσωπά τους. Δεν σε δεσμεύω, δεν με δεσμεύεις. Σε αφήνω, εσύ με αφήνεις.
Γιατί δεν μας ενημερώνει για τίποτα; Έχει σκληρύνει τόσο η ανθρώπινη κατάσταση; Έχει γίνει διαφορετική η αρχιτεκτονική της ψυχής του 21ου αιώνα; Πολύ πιο σύνθετο, επιβλητικό και πιστοποιημένο εξωτερικά, αλλά άδειο και θλιμμένο και γεμάτο λυγμούς, καταπιεστική μοναξιά, μέσα. Χωρισμένος από τον Θεό, χωρισμένος από τη συνείδηση, το μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου τυφλώνεται σε ξένους αυτοκινητόδρομους. Πού είναι η ηθική, η δικαιοσύνη και η καλοσύνη του ανθρώπου; Ποιος ή τι έχει λερώσει την αλήθεια; Πού είναι η γαλήνη και η χαρά; Τους ψάχνουμε ακόμα, ξέρουμε ακόμα να τους ζούμε, θέλουμε ακόμα να είμαστε θεοποιημένοι άνθρωποι ή παραμένουμε στο στάδιο των λογικών ζώων; Γιατί, σήμερα, η λέξη «φροντίδα» δεν σημαίνει πια κοινωνία. Γιατί, τις περισσότερες φορές, λεκιάζουμε σαν σύννεφο σκόνης τις λέξεις, τη φύση, τους ανθρώπους και σχεδόν όλα όσα αγγίζουμε και δεν θέλουμε πλέον να είναι ζωή, παρηγοριά και συνάντηση στο Πνεύμα; Γιατί απλές λέξεις, με ένα μόνο νόημα, δεν μας ικανοποιούν και δεν περιπλέκουν ακόμη και τα πιο βασικά ανθρώπινα συναισθήματα; Γιατί θέλουμε να δείχνουμε διαφορετικοί από ό,τι είμαστε; Γιατί χαιρόμαστε να ρουφάμε διψασμένοι το δάκρυ από το μάγουλο αυτού που έχουμε δίπλα μας; Ίσως μας απαντήσει η καρδιά, το μυαλό ή η κοινωνία μας. Ή θα βρούμε την απάντηση μόνο στη ζεστή αγκαλιά του Κυρίου;! Κάθε μέρα ο κόσμος παίζει δράματα, κωμωδίες, δράση, τρόμου και πάλι δράματα, κωμωδίες, δράση, τρόμου... Μέχρι πότε; "
Πατήρ Χρυσόστομος Φιλιπέσκου - «Λίγα λόγια, πολύ αγάπη...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου