7 Σεπτεμβρίου
Ἅγιος Σώζων
Στὶς 7, τώρα, τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὸν ἅγιο μάρτυρα Σώζοντα. —Ὁ Σώζων, τοῦ Σώζοντος. Ἔχει τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή. Λέγεται καὶ ἅγιος Σώστης.— Ἦταν ἀπὸ τὴ Λυκαονία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Καὶ τί δὲν ἔβγαλε ἡ Μικρὰ Ἀσία! Καὶ τί δὲν ἔχει στὰ σπλάχνα της! Καὶ τί δὲν κρύβει ἐκεῖ πέρα! Θά ’ρθει ὥρα! Θά ’ρθει ὥρα! Θά ’ρθει ὥρα! Εἶναι δίκαιος ὁ Κριτής. Παιδεύει κι ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, ἀλλὰ θὰ παιδεύσει καὶ τοὺς παιδεύοντας ἡμᾶς. Εἶναι δίκαιος ὁ Κριτής.
Ἦταν κι αὐτός, στὰ πρῶτα χριστιανικὰ χρόνια, ποιμὴν προβάτων. Ἡ εἰκόνα του ἔτσι τὸν ἐμφανίζει. Μὲ τὴ μαγκουρίτσα του, μὲ τὰ πρόβατά του, καὶ μὲ τὴν ἄπλετη χάρη τοῦ Χριστοῦ στὸ πρόσωπό του καὶ στὰ πέριξ. Ἤτανε εἰδωλολάτρης, ἔγινε χριστιανός, κι ἔκαμε κάτι, ἔτσι, πολὺ ἀναρχικό. Πῆγε μιὰ μέρα στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων καὶ ἀπὸ ἕνα ἄγαλμα, πού ’τανε χρυσὸ καὶ ἀσημένιο, ἔκοψε τὸ χέρι καὶ τὸ μοίρασε στοὺς φτωχούς, ἀφοῦ δὲν εἶχε τί ἄλλο νὰ δώσει. Τό ’μαθε, λοιπόν, ὁ ἄρχοντας τοῦ τόπου, ἔμαθε, ὄχι ὅτι τὸ ἔκανε ὁ Σώζων, ἀλλὰ πὼς κάποιος ἔκοψε, καὶ συνελάμβανε ὑπόπτους, ὅπως γίνεται πάντοτε, καὶ τοὺς ἀνέκρινε, κλπ. Αὐτὸ δὲν ἄρεσε στὸν Σώζοντα. Λέει: «Ἐγὼ τό ’κανα, ἄλλοι νὰ πληρώνουν; Αὐτὸ εἶναι ἄδικο». Καὶ τί κάνει, λοιπόν; Πάει καὶ παραδίνεται. Αὐτοκαταγγέλλεται, ὅπως λέει τὸ Συναξάριο. «Ἐγώ», λέει, «τὸ ἔκανα, ἐμένα νὰ τιμωρήσετε, καὶ ἀφῆστε τοὺς ἄλλους ἡσύχους». Ποῦ νὰ συγκινηθεῖ ὁ ἄρχοντας ἀπὸ τὴν εἰλικρίνεια αὐτοῦ τοῦ ποιμένος, τοῦ ἀγαθοῦ Σώζοντος! Καὶ τί κάνει; Τὸν ὑπέβαλε σὲ βασανιστήρια. Διέταξε καὶ τὸν κτύπησαν ἀνηλεῶς. Χωρὶς ἔλεος καὶ χωρὶς λύπηση. Καὶ ὕστερα τοῦ ἔκαμαν καὶ ἄλλα βασανιστήρια. Καὶ στὸ τέλος τοῦ ἔσπασαν καὶ ὅλα τὰ ὀστᾶ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια καὶ ἡ ψυχούλα δὲν ἄντεξε ἄλλο καὶ παραδόθηκε στὸν Χριστό μας. Καὶ ἔλαβε, ὅπως λέει τὸ Συναξάριο, τὸν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Καὶ εἶναι καλό, νομίζω, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες μου, καὶ νὰ διαβάζομε τὰ Συναξάρια καὶ νὰ ἀδολεσχοῦμε σ’ αὐτὰ καὶ νὰ ἐντρυφῶμεν. Νὰ τὰ σκεπτόμαστε, νὰ τὰ μελετᾶμε, νὰ τὰ θαυμάζομε, νὰ προσευχόμαστε στοὺς ἁγίους μάρτυρες καὶ στοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ τοὺς ἐπικαλούμεθα κι ἐμεῖς, στὶς δύσκολες ὧρες, ἀλλὰ καὶ στὴν ἄνεση, καὶ πάντοτε, νὰ παίρνομε τὴν εὐχὴ καὶ τὴ δύναμή τους. Γιατὶ στεκόμαστε στὴ ζωὴ μὲ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους. Κι αὐτὸ εἶναι θαυμαστό. Κι αὐτὸ εἶναι μεγάλη παρηγοριὰ καὶ μεγάλη ἐλπίδα.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Φθινοπωρινὸ Συναξάρι, Τόμος Α´.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου