Γράμμα από μια ηλικιωμένη γυναίκα σε ένα γηροκομείο -
Είμαι 82 ετών, έχω τέσσερα παιδιά, 11 εγγόνια, δύο δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών μέτρων.
Δεν έχω πλέον σπίτι ή ακριβά πράγματα, αλλά έχω κάποιον να μου καθαρίσει το δωμάτιό μου, να μου ετοιμάσει φαγητό και να καθαρίσει κλινοσκεπάσματα και να μετρήσει την αρτηριακή μου πίεση.
Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται
Κάποιοι έρχονται σε μένα κάθε 15 μέρες, άλλοι κάθε τρεις, τέσσερις μήνες και άλλοι ποτέ.
Το χειμώνα, δεν δουλεύω πια, δεν ψήνω κέικ, δεν σκάβω πια στον κήπο.
Έχω ακόμα χόμπι και μου αρέσει να διαβάζω, αλλά τα μάτια μου πονάνε γρήγορα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αλλά πρέπει να συνηθίσω τη μοναξιά εδώ. Μέχρι πρόσφατα, διάβαζα σε μια ακίνητη γυναίκα στο δωμάτιο δίπλα μου, τραγουδούσα μαζί,
αλλά πέθανε την άλλη μέρα.
Λένε ότι η ζωή μεγαλώνει; Γιατί; Γιατί;
Όταν είμαι μόνη μπορώ να δω φωτογραφίες και αναμνήσεις από το σπίτι.
Και αυτό είναι όλο...
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι οι οικογένειες γεννιούνται για να έχουν μέλλον (με παιδιά) και ότι ακόμη και σε μεγάλη ηλικία δεν ξεχνούν την οικογένεια.
Παρακαλώ μην το δείχνετε στα παιδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου