Κατάθλιψη
Μια πολύ αδύνατη και πολύ λυπημένη κυρία, στα 50 της, έρχεται κοντά μου. Κάθεται ντροπαλά στην ουρά μέχρι να με φτάσει. Σκύβει ελαφρά το κεφάλι, κάθεται στα γόνατά της. Δεν λέει τίποτα. Την κοιτάζω προσεκτικά. Ξέρω τι έχει, αλλά θέλω να το ακούσω από το στόμα της.
Πατέρα, έχω πολύ άσχημη κατάθλιψη. Δεν μπορώ να βγω από το σπίτι, φοβάμαι τους ανθρώπους, δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα.
Της λέω: Ναι, είναι δύσκολο, δεν μπορείς να περπατήσεις, δεν μπορείς να δεις, να μιλήσεις, να ακούσεις, να σκεφτείς λογικά. Δεν έχετε τίποτα να φάτε.
Ναι, πατέρα.
Το ξέρω, αλλά το είπα για να δω πόσοι άνθρωποι είναι χιλιάδες φορές πιο άθλιοι από την αρχοντιά σας.
Διάβασα προσευχές στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Η γυναίκα κλαίει.
Όταν σηκώνεται λέω: μπορείς να χαμογελάσεις;
Χαμογελάει τόσο όμορφα, μέσα από τα δάκρυα.
Αυτός είναι ο κανόνας μου: προσευχή, ο Ακάθιστος της Προστασίας της Μητέρας του Θεού και ο Ακάθιστος του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου καθημερινά, και πάντα να χαμογελάς.
Τραγουδήστε, χορέψτε, παίξτε, χαμογελάστε, χαρείτε, ευχαριστήστε τον Θεό για τα δώρα, για κάθε μέρα, για κάθε ανάσα αέρα, νερού και φαγητού. Και Πάτερ μας πάντα, αυτό διώχνει τη σκοτεινή σκέψη.
Η γυναίκα φεύγει χαμογελαστή. Μέσα από τα δάκρυά της άφησε ένα βαρύ φορτίο που δεν χρειαζόταν.
Πατήρ Ιωάννης Νταντσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου