Η εξομολόγηση είναι και πρέπει να είναι λειτουργική πράξη. Μια συμβουλή, μια προσευχή στον Χριστό που στέκεται αόρατος, λαμβάνοντας εξομολόγηση. Πράξη θεϊκής νηφαλιότητας. Ούτε μια παιδική αγκαλιά απογοητεύσεων, ούτε ένα ερωτογενές χάδι οδύνης, ούτε μια απτική πράξη σακχαρώδους συμπόνιας, ούτε μια επεμβατική είσοδος στη σωματική οικειότητα. Η εξομολόγηση γίνεται συνήθως στην Εκκλησία, όχι σε κρυφές ντουλάπες, όχι σε καλά εφοδιασμένα κελάρια.
Κάποτε, με κάλεσε μια γυναίκα Lehuza να της διαβάσω μετά τον τοκετό. Μπήκα, άρχισα την προσευχή. Η γυναίκα ήταν στο κρεβάτι, πονούσε, χλωμή, με τεράστιους μαύρους κύκλους, σκισμένη από τα βάσανα, αλλά με τη χαρά της άνοιξης της ζωής στα μάτια της. Το μωρό ήταν δίπλα της. Μετά την προσευχή, ο σύζυγός της, εμφανώς μεθυσμένος, εισέβαλε στο δωμάτιο κατηγορώντας με ότι έβγαινα με τη γυναίκα του. Του εξήγησα ότι η γυναίκα υπέφερε και ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να φροντίσω τη γυναίκα του. Από τότε δεν πάω ποτέ μόνη μου στο σπίτι ενός άντρα. Είτε με δάσκαλο, ακόμα κι αν δεν έχει τίποτα να τραγουδήσει, είτε με στενό συγγενή, κατά προτίμηση νηφάλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου