Σε ένα από τα βιβλία για την εκκλησία, διάβασα τη δήλωση ότι ο σταυρός δεν είναι φυλαχτό και ότι δεν είναι απαραίτητο να τον αντιμετωπίζουμε έτσι. Επομένως, ήμουν μάλλον επιπόλαιος να αγοράσω έναν σταυρό για τον δεκάχρονο γιο μου όταν έχασε τον παλιό. Τότε ξεχάσα να το αγοράσω στο ναό, γιατί υπήρχε με ουρά στο κατάστημα - "Δεν έχω χρόνο να σταθώ, δεν θά το αγοράσω". Ως αποτέλεσμα, κατά κάποιο τρόπο αποδείχθηκε ανεπαίσθητα ότι το αγόρι ήταν χωρίς σταυρό για αρκετούς μήνες. Τέλος, ο γιος απαίτησε ήδη να αγοράσω αμέσως έναν σταυρό. Κι εγώ, ήδη θυμωμένος με την νωθρότητά μου, τελικά το αγόρασα. Κι έτσι, μόλις του έβαλα σταυρό, συνέβη κάτι περίεργο και αναπάντεχο. Την ίδια στιγμή, σαν ένα κοπάδι από αόρατα κοράκια να πέταξαν μακριά του σε ένα σύννεφο. Ήταν ένα τέτοιο συναίσθημα - πολύ κακό και άσχημο. Δεν το περίμενα και ασυναίσθητα άρχισα να κουνώ τα χέρια μου διώχνοντάς τα. Φοβήθηκα, ήταν πολύ δυσάρεστο. Και σε μια στιγμή τελείωσαν όλα. Έτσι ο Κύριος με φώτισε, με έκανε να νιώσω πόσο σημαντικός είναι ο σταυρός, τι χάρη πηγάζει από αυτόν. Και τώρα προσπαθώ να μην αφαιρέσω ούτε ένα λεπτό τον σταυρό ούτε από τα παιδιά ούτε από τον εαυτό μου. Και είναι ακόμα πολύ ντροπή που άφησε τον γιο της χωρίς προστασία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τζούλια Νουρμίνσκαγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου