Μαρτυρία Πατρός Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Λαρίων Νεαγώ
ο ιερέας από το μοναστήρι Rarăului Sihăstria (Suceava) για την αγιότητα των Πατέρων Ioan Iovan και Nil Dorobanțu. Ήμουν λοχίας στο Tecuci και είχα ακούσει για τα θαύματα από το Vladimireşti, για τη δύναμη του λόγου του πατέρα Ioan Iovan. Πήγα εκεί με μονοήμερη άδεια και έμεινα έκπληκτος από τη θεοφανή δύναμη του τόπου και τη μεγάλη εισροή πιστών.
Ο π. Ιωάννης Ιωβαν βρισκόταν στο παρεκκλήσι, με το επιτραχήλιο στο λαιμό, σε στασίδι. Είπε σε όλους μας, ότι ήμασταν σχεδόν διμοιρία: «Αποφασίσατε να γίνετε μοναχοί, σωστά;». «Ναι, Σεβασμιώτατε!». Μας είπε: «Αδερφέ Νεαγόε, μετά από τόσους μήνες και μέρες απελευθερώθηκες! Κι εσύ, Παράσχηβ, η μάνα σου είναι άρρωστη τρία χρόνια και δεν σε αφήνει να πας στο μοναστήρι! Αν την ακούσεις και μείνεις σπίτι μαζί της, πεθαίνει! Αλλά αν πας στο μοναστήρι, θα γίνει υγιής!». Πολλά θαύματα έγιναν εκεί εκείνα τα χρόνια, πολλοί άρρωστοι θεραπεύτηκαν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Άλλοι φώναζαν ότι έβλεπαν, άλλοι ότι μπορούσαν να κινηθούν. Κι εγώ γιατρεύτηκα από την πλάτη μου εκεί.
Εκεί ένας άντρας φώναζε: «Πατέρα, πατέρα, σκότωσα έναν άνθρωπο!». Ο π. Ιωάννης του είπε: «Είναι συγχώρεση! Μετανοείτε;». «Ναι!» είπε ο άντρας, πέφτοντας στα γόνατα δακρυσμένος. Έλαβε την συνχωρεση και μετά εκλαιγε.. Το μεγαλύτερο όμως θαύμα ήταν ότι πολλοί νέοι πήραν το δρόμο του μοναστηριού, έγιναν μοναχοί ή μοναχές. Εδώ είχα τη χαρά να ακούσω ένα κήρυγμα του πατέρα Nil Dorobantu. Στα χρόνια πριν από το διάταγμα, ήμουν μαθητευόμενος του πατέρα Daniil Sandu Tudor στο Rarău. Είχε επισκεφτεί τον πατέρα Νιλ στο Ερημητήριο και μου είπε μια όμορφη ιστορία. Ένα βράδυ, ο πατέρας Daniil Sandu Tudor, με τον πατέρα Cleopa Ilie και τον πατέρα Nil διέσχισαν τα βουνά, μέσω του Stulpicani, προς το μοναστήρι Slatina, που τότε ήταν μοναστήρι μοναχών. Κάποια στιγμή ο πατέρας Νιλ είπε: «Πατερες φεύγω, βιάζομαι!». Και τους άφησε. Οι πατέρες τον φώναξαν: «Πάτερ Νιλ! Πάτερ Νιλ!» αλλά είχε εξαφανιστεί. Όταν έφτασαν στη Σλάτινα, ρώτησαν πού είναι ο πατέρας. Τα αδέρφια τους είπαν ότι είχε έρθει στο μοναστήρι για τρεις ώρες. Είχε τον Ιησού Χριστό μέσα του, έκανε τον εαυτό του αόρατο. Έκανε χίλιες μετάνοιες τη νύχτα. Στο τραπέζι έβγαζε ένα καρότο και μαϊντανό και έτρωγε. Ένας μεγάλος ασκητής και μια πνευματική ιδιοφυΐα. Αποκατέστησε τον μοναχισμό στη Μολδαβία, μαζί με τον Daniil Sandu Tudor. Μαζί του έκανα Θεία Λειτουργία. Ένιωθα μεγάλη χάρη στην παρουσία του. Ένας επίγειος άγγελος. Ήταν άνθρωπος, αλλά ήταν άγγελος! Αργότερα, πηγαίνοντας να προσκυνήσω τα λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Νέου στη Σουτσεάβα, στον σταθμό Itcani, κατέβηκα και είδα έναν μοναχό να κάθεται σε μια γωνία στην εξέδρα, καθισμένος σε ένα παγκάκι. Την πλησίασα και της είπα: «Ευλογείτε, Σεβασμιώτατε! Απο που ερχεσαι?". «Από Χριστό!». «Και πού πας;». «Στον Χριστό!». «Πατέρα Νιλ Ντορομπάντου;». «Εγώ, εγώ, ο αμαρτωλός!». Του ζήτησα να απαντήσει στην εσωτερική μου ταραχή. Ήθελα να σπουδάσω θεολογία και, όντας άρρωστος με χρόνια μηνιγγίτιδα, φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να απομνημονεύσω. Τον ρώτησα αν έπρεπε να ακολουθήσω την προαίσθησή μου. Ο πατέρας με γονάτισε, νομίζω ότι είχε έναν επιτραχήλιο από κάτω, με ευλόγησε, λέγοντάς μου να πάω στο Ινστιτούτο στο Σιμπίου. Κι έτσι, με την ευλογία του, χωρίς βιβλία, είχα πάντα μόνο υψηλούς βαθμούς. Από τότε δεν τον έχω δει ποτέ, αλλά θα τον αγαπώ για πάντα γιατί προσευχήθηκε για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου