Ἂν ὁ φακὸς τοῦ κινηματογραφιστῆ σκηνοθέτη
καὶ ἡ πένα τοῦ σεναριογράφου ὑπακούουν
πρῶτα στὴν ἐσώτερή τους πνευματικότητα
καὶ ἡ ἄποψή τους γιὰ τὴν τέχνη τῆς ὀθόνης
καταγράφεται ὄχι στὴν ἀνάπτυξη τῆς πλοκῆς,
ἢ τὴν ἁλυσίδα τῶν γεγονότων μιᾶς ταινίας,
ἀλλὰ πάντοτε βαθιὰ καὶ κύρια
στὴν διὰ τῆς εἰκόνας-λόγου πρότασή τους
νὰ καταδυθεῖ ἡ ψυχή, τὸ βλέμμα καὶ
ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος τοῦ ἀνθρώπου
στὴ μήτρα τοῦ πνευματικοῦ κόσμου,
τότε τὸ καλλιτεχνικὸ ἔργο στὸν κινηματογράφο
εἰσχωρεῖ καὶ προβάλλει στὴ μεγάλη ὀθόνη
ὅ,τι θεμελιώνει τὸ θαῦμα τῆς Ζωῆς.
Ἐκεῖ εἶναι ποὺ τὸ νόημα τοῦ κινηματογράφου καὶ
ἡ Ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ συναντῶνται.
Γιώργου Ἀνανιάδη
Ἐκκλησία καὶ κινηματογράφος
Τεῦχος 353, Δεκέμβριος 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου