Η ερημίτης από το Ραράου.

Η ερημίτης από το Ραράου.

 Μετά από λίγο μέσα στο δάσος  με πλησιάζει η μητέρα και λέει: «Ο Θεός βοηθός».

 Τη ρωτάω: «Δεν είσαι η μητέρα χωρίς όνομα;».  Εκείνη, με  χαμηλη φωνή: «Όχι, μια φτωχή μοναχή είμαι ...» Λέω: «Όχι,  μπορεί να χάθηκα ήρθα σε ένα μονοπάτι που κανείς δεν ξέρει σε αυτά τα βουνά!.. .  «Ναι, γιατί κάνεις πίσω, γιατί φοβάσαι;», είπε.

 Έγειρα πίσω, προς το πλάι, και ήταν σαν να ένιωθα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μου κάνει κακό, το έλεγα κάπου μέσα μου, αλλά και πάλι φοβόμουν.  Κάπως δεν ήθελα να φύγει κι ας ντρεπόμουν να τής πω ότι φοβόμουν.  Όταν ήρθε πιο κοντά μου, η μητέρα   ψιθύρισε: «Έχεις πειρασμούς, έτσι δεν είναι;  Είναι πολύ κακό για σένα εδώ, καημένη...».  Άφησα το  μπαστούνι πεζοπορίας κάτω, μου έπεσε από το χέρι.  Έμεινα παράλυτη.  Και ξέσπασα σε κλάματα.  Έβαλα το κεφάλι μου στο στήθος μου, και κάθισα έτσι κλαίγοντας μπροστά της.  Νομίζω ότι δεν έχω κλάψει ποτέ στη ζωή μου έτσι, με πολλά δάκρυα.  Ίσως όταν ήμουν παιδί, δεν θυμάμαι.  Η μητέρα με πήρε από τους ώμους και με οδήγησε αργά, να μπω στην Καλύβη.  «Ελάτε στην προσευχή», είπε.  «Έλα στην προσευχή...», σαν μάνα.  Έμεινα μαζί της στο ερημητήριο για δύο χρόνια.  Με δέχτηκε στον οίκο μετανοίας της, ένα μικρό, καλύβι χωμένο κάτω από έναν βράχο που είχα περάσει τόσες φορές μέχρι τότε.  Κι εκεί άρχισε να μου λέει, σιγά σιγά, τι σημαίνει προσευχή «με όλο το είναι»... Απλώς κάθισε σε διαλογισμό και προσευχή.  Δεν κοιμόταν.  Ήταν σαν να ήταν εντελώς αποκομμένη από αυτόν τον κόσμο.  Και προσευχόταν... με δάκρυα.  Έκλαιγε στην προσευχή εκεί, στη σπηλιά της, στο κρύο.  Δεν έχω ξαναδεί κάτι πιο εντυπωσιακό, πιο ειλικρινές.  Δεν πρέπει ποτέ να ντρέπεστε για τα δάκρυά σας.  Ποτέ!  Τέσσερα χρόνια έψαχνα για την αγία μητέρα.  Τέσσερα χρόνια!  Είναι ακόμα εκεί...»,