,, Όταν ήρθε ο πατέρας Νιλ, το 1952, ο ιερέας, καυ κάποιες καλόγριες τον ενέκριναν, άλλες όχι. Τουλάχιστον η Ηγουμένη δεν τον υπέφερε καθόλου. Τον φιλοξένησα, αλλά δεν είχες πού να μείνει. Όταν επρόκειτο να προσευχηθεί. Όλο το βράδυ μόνο προσευχή!!! Ήταν νηστικός και σκληρός. Είχε ένα πουκάμισο από ξυλοπόδαρα, όλα με καρφίτσες. Το έπλυνε μόνος μου. Αν και του ζήτησα πολλές φορές να το κατεβάσει και να κάνει νέο αγώνα, μου είπε: «Μάνα, πώς άντεξε ο Χριστός τα αγκάθια και τα καρφιά και τον σταυρό! Δεν πρέπει να κάνουμε και υπομονή;». Ήταν στο Maglavit εδώ, τον Μάιο οι άνθρωποι κοιμόντουσαν σαν ζώα στο έδαφος, δεν ένιωθαν το κρύο. Όλοι περίμεναν τον λόγο του. Κήρυττε μέρα νύχτα, χωρίς να κουράζεται, φωνάζοντας και λέγοντας: «Μετανόησε, αγαπητοί μου, πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών!». Ήταν ένα περιβόλι με δαμάσκηνα και του άρεσε να προσεύχεται εκεί. Ένα βράδυ τον ακολούθησα χωρίς να με δει. Τον είδα να σηκώνεται από το έδαφος, στο φως, με τα μάτια μου και έτρεξα για να μη με νιώσει, ότι θα σκεφτεί ότι είμαι κάποιου είδους κατάσκοπος. Στην παλιά εκκλησία, ιστορικό μνημείο, υπήρχε βεστιάριο, κι εκεί έφτιαχνε τη φωλιά του ο πατέρας. Κοιμόταν σε ένα έλατο. Τον έβρισκα να κλαίει δυνατά, στον Τίμιο Σταυρό στα καφενεία: «Πάτερ, πόσο καιρό σε ψάχνω και δεν σε βρίσκω!». «Πού με έψαξες; Είμαι πάντα στο Σπίτι του Πατέρα Μου!».
Μονή Ανατολίας Dodiţă (Μονή Măgura Ocnei
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου